Καταρχήν πελάτη μου να μοιραστώ μαζί σου μια γκάφα μου, σχετική με το θέμα μας πάντα. Παλαιότερα έβλεπα σε τίτλους δίσκων… «Τα ανέκδοτα τραγούδια του Τάδε» και πραγματικά πίστευα πως θα είναι αστεία τραγούδια… Φαντάσου τι ξενέρα έτρωγα όταν δεν έβρισκα τίποτε το αστείο μέσα τους ! Αργότερα ο κόσμος μου γκρεμίστηκε μαθαίνοντας ότι η λέξη «ανέκδοτα» δεν πήγαινε στο…γέλιο…αλλά σήμαινε «αυτά τα οποία δεν έχουν εκδοθεί». Πλάκα πλάκα, δώσαμε και έναν ορισμό για τα «κανονικά» ανέκδοτα… αυτά που γελάμε…
Θα τελειώσω την εισαγωγή με μία απορία ? Μία απορία που όλοι την έχουμε, αλλά κανείς δεν τολμά να την εκφράσει, θεωρώντας πως η απάντηση είναι προφανής… αλλά πίστεψέ με… κανείς δεν ξέρει… Από πού έρχονται τα ανέκδοτα ? και κατ ‘ επέκταση …Ποιος τα βγάζει ? Πόσο χρόνο θέλουν να διαδοθούν ? Όχι, δεν θα προσπαθήσω να απαντήσω…γιατί δεν ξέρω ! Και αν προσπαθήσω θα εκτεθώ !
Κατηγορίες ? Υπάρχουν πολλές. Επικαιρότητας, με ζώα, με τον Χριστό (ή τον Άγιο Πέτρο ή λοιπά Θεία) , με πολιτικούς, με Πόντιους, με ζουλού…όπου πάντα δικαιώνεται ο Έλληνας , τα λεγόμενα «καμένα» ή κρύα, με τον Τοτό, την Αννούλα και πολλές ακόμα που δεν μου έρχονται πρόχειρα.
Το κυριότερο σε ένα ανέκδοτο είναι ο παρουσιαστής του. Αυτός που θα αναλάβει να το παρουσιάσει στην παρέα. Ακόμα και αν το έχεις χιλιοακούσει, να σε κάνει να γελάσεις περισσότερο από την πρώτη σου επαφή. Ακόμα και αν είναι φόλα, να το θεωρήσεις ως αριστούργημα. Ο παρουσιαστής πρέπει να έχει ο ίδιος διάθεση, χώρο για να γίνει παραστατικός, αμεσότητα, ύφος και κατάλληλη γνώση, αυτού που λέμε, timing.
Χρειάζεται όμως προσοχή καθώς όσο καλό και να είναι το ανέκδοτο, όσο άψογος και να είναι ο παρουσιαστής του, πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και το κοινό. Για παράδειγμα, μην περιμένεις πελάτη μου ένα ρατσιστικό ανέκδοτο (ωπς, κι άλλη κατηγορία) να έχει την ίδια αποδοχή απ’ όλους ακόμα και αν έχεις διευκρινίσει από πριν ότι δεν ταυτίζονται οι απόψεις σου με το περιεχόμενο… Ή μην περιμένεις να πέσει κάτω από τα γέλια το Μαράκι που μόλις πριν δέκα λεπτά σου έλεγε κλαίγοντας πόσο πολύ της λείπει ο Νικόλας και αναζητούσε τα αίτια που την παράτησε για να τα φτιάξει με την Μαριάννα. (by the way, η Μαριάννα είχε μεγαλύτερο στήθος Μαράκι).
Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη…καλά όλα αυτά αλλά τι με νοιάζουν ? Βαρέθηκα ήδη… Έφτασε η ώρα να σου πω λοιπόν για να μην σε κρατάω σε αγωνία ! Χρειάζομαι την πολύτιμη βοήθεια σου… Αλλά κάτσε να σου κάνω και μία δεύτερη εισαγωγή για να μπεις στο πνεύμα… Έλα υπομονή λέμε… έφτασες ως εδώ…λίγο ακόμα θα σε πειράξει ?
Όντας φοιτητής μια φορά κι έναν καιρό , συναντήθηκα με άλλα τρία επίσης αργόσχολα άτομα για ομαδική μελέτη… το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε να λέμε ανέκδοτα… Ωραία ως εδώ… κάποια στιγμή η πηγή στέρεψε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το δικό μας ανέκδοτο…να το διαδώσουμε και μετά από καιρό όταν θα το ακούσουμε από τα χείλη άλλων να φουσκώσουμε περήφανα…χωρίς να ισχυριστούμε ότι είναι δικό μας βέβαια γιατί κανείς δεν θα μας πίστευε.
Το ανέκδοτο πάει κάπως έτσι…
Τα ζώα της ζούγκλας έχουν συγκαλέσει έκτακτο συμβούλιο στην μεγάλη αίθουσα του δάσους. Το λιοντάρι –σαν βασιλιάς που είναι- κάθεται στην υπερυψωμένη καρέκλα του στο κέντρο της αίθουσας, ενώ τα υπόλοιπα ζώα έχουν πάρει τις θέσεις τους στο ημικυκλικό αμφιθέατρο . Το θέμα της έκτακτης συνάντησης ? Ο διωγμός του Ταρζάν από την ζούγκλα…
Το λόγο πήρε πρώτα η αλεπού …
Αλεπού : Έλεος πια με αυτόν τον αλήτη…κάθε πρωί με τις κραυγές του ξυπνάει τα μικρά μου. Άντε να κάνεις καλά μετά τέσσερα αλεπουδάκια που έχουν έλλειψη ύπνου… να φύγει να πάει αλλού ο τεντιμπόης !
Εκνευρισμένο το φίδι πετάχτηκε γεμάτο ένταση…
Φίδι : Τι να πω κι εγώ… όταν του τελειώνουν τα σκοινιά που πάει από δέντρο σε δέντρο…πιάνει εμένα… ένα μέτρο έπρεπε να είμαι σύμφωνα με τις προδιαγραφές του είδους μου και έχω γίνει ήδη δυόμιση και κάτι από το τράβα τράβα…
Τα ζώα άρχισαν να μουρμουράνε… η μουρμούρα έγινε θυμός και ο θυμός οργή…
Η αρκούδα που τόση ώρα δεν μιλούσε, σηκώθηκε στα δύο πόδια και απαίτησε προσοχή…
Αρκούδα : Κάθε, μα κάθε φορά… που πέφτω σε χειμερία νάρκη…έρχεται αυτός ο σαρδανάπαλος ο Ταρζάν και μου κόβει σχεδόν την μισή γούνα για να φτιάξει αυτά τα σώβρακα που φοράει… τρίχα δεν μου έχει μείνει !
Αυτή η κατάθεση της αρκούδας ήταν και το τελευταίο λιθαράκι για να παρθεί η απόφαση… ο Ταρζάν πρέπει να φύγει !
Και εδώ έρχεται το πρόβλημα αγαπητέ αναγνώστη…δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε ένα αξιοπρεπές τέλος γι’αυτό το ανέκδοτο !
Σημείωσε δε, πως άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ακούς live… καμία σχέση…
Μήπως θα μπορούσες να μας βοηθήσεις να κλείσει αυτός ο κύκλος που μένει ανοιχτός για πολλά χρόνια ?
Cu pal
παράπονα και προτάσεις στο afroditesblog@gmail.com
παράπονα και προτάσεις στο afroditesblog@gmail.com
