Αγαπητέ μου πελάτη ! Πάει καιρός από την τελευταία ανάρτηση…αλλά πίστεψέ με δεν φταίω εγώ ! Να κατηγορήσεις τον παροχέα του Internet ! Κάλιο αργά παρά ποτέ όμως που λέει και ο λαός και να’μαστε πάλι εδώ. Τώρα που έχω Intenet, έκοψα την γυμναστική , επανέφερα το κάπνισμα στους προηγούμενους ρυθμούς-καθότι το είχα ελαττώσει - πάω «δίπλα» για μπύρες και γεμίζω το στομάχι μου με λιπαρές τροφές και σοκολάτες…επιτέλους !
Τέλος πάντων…τα αφήνουμε όλα αυτά πίσω. Στην σημερινή ανάρτηση δεν θα σου πω μια από τις συνηθισμένες, αυτοκριτικές , δήθεν, καφροχιουμοριστικές και λοιπά επίθετα παπαριές που σου λέω συνήθως. Σήμερα θα σου διηγηθώ μια συναρπαστική εμπειρία που είχα στο Λονδίνο.
Ο άνθρωπος αγαπητέ μου αναγνώστη διαφέρει από τα ζώα σε ένα και μόνο πράγμα (πέρα από τις μαλακίες του τύπου συνείδηση, συναίσθημα, λογική κλπ κλπ). Το ζώο κατουράει όποτε θέλει και όπου θέλει. Εμείς, οι άνθρωποι, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Ή έστω τον χώρο που κρύβει περίτεχνα ένας ψηλός θάμνος ή μια ερημική τοποθεσία. Βολτάροντας λοιπόν στο Λονδίνο , η μητέρα φύση άρχισε να μου ψιθυρίζει αισθησιακά… «αν δεν πας τώρα…θα τα κάνεις πάνω σου μαλάκα». Συμφώνησα μαζί της και αποφάσισα να ζήσω την εμπειρία των δημόσιων ουρητηρίων…που καρτερικά περίμεναν τους πολίτες να …ανακουφιστούν επάνω τους.
Μην βιάζεσαι… θα καταλήξω κάπου, δεν σου λέω απλά μια ιστορία για κατούρημα. Αφού κατέβηκα γρήγορα της σκάλες…μπλα μπλα μπλα… βρέθηκα στον χώρο που φιλοξενούσε εμένα και την λεκάνη. Κλείνοντας την πόρτα βιαστικά βρέθηκα μπροστά σε μία τρομερή έκπληξη ! Στο πίσω μέρος της πόρτας βρισκόταν κολλημένη μία αφίσα. Τίποτα το ιδιαίτερο θαρρείς ? Περίμενε… Η αφίσα αυτή ήταν γραμμένη στα ελληνικά… Και τι μ ‘ αυτό ? Πιο πολύ ακούς ελληνικά στο Λονδίνο πια παρά στην Τραγωνίτσα Τρικάλων ? Περίμενε… Αφού δεν σε εντυπωσιάζει μια ελληνική αφίσα κολλημένη στα δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου…θα σου πω και το περιεχόμενο της !
Η αφίσα αυτή φιλοξενούσε ένα απλό κείμενο. Μαύρα γράμματα, times new roman, bold σε λαχανί φόντο. Θα σου πω αυτολεξεί το κείμενο καθώς το φωτογράφισα διότι ουδείς θα με πίστευε μετά. Μην βαρεθείς να το διαβάσεις γιατί μετά θα κάνω ερωτήσεις…
«Μια μέρα του 1974 από κείνες που δεν έβρεχε, αλλά έκανε μια ψιλοψυχρούλα , πρέπει να είχε έξω 9 με 10 βαθμούς κελσίου, δηλαδή 48 με 50 βαθμούς Φαρενάιτ, anyway ήταν 5 το απόγευμα, 6 … δεν καλοθυμάμαι… ήμουν στο εξοχικό μου , στο «Μπιρμπίλι της Αχαΐας», 30-40 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. 230-240 Χιλιόμετρα από την Αθήνα… εκείνη την μέρα λοιπόν ήρθε ο θείος ο Steven από την Αγγλία. Δεν λέω χάρηκα που τον είδα, αλλά αυτό που με ξετρέλανε ήταν το δώρο που έφερε. Τι μου έφερε ? Ένα πόνυ ! Ναι ναι, ένα ολοζώντανο πόνυ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν … που διάολο το χώρεσε στο αεροπλάνο… αλλά λίγη σημασία έχει… το πόνυ ήταν δικό μου !!!!
Τότε ήμουν 10 χρονών καθότι γεννημένος το 1964, οπότε όλη μέρα έτρεχα ανέμελα στα λιβάδια καβάλα στο πόνυ μου. Έψαχνα Ινδιάνους να σκοτώσω, σαλούν να πιώ ουίσκι, οπλοπωλείο να γυαλίσω το πλαστικό μου εξάσφαιρο με τα 6 καψούλια, επικηρυγμένους να στείλω πίσω στην φυλακή , τον Γουίλιαμ από τους Ντάλτον καθότι ήταν ο πιο «ξηγημένος» από τα 4 αδέρφια…
Anyway ο καιρός περνούσε, επισκεπτόμουν το πόνυ κάθε ΣΚ, τις υπόλοιπες μέρες το φρόντιζε ο κύριος Δημήτρης, ο γείτονας… του άφηνε ο μπαμπάς ένα χαρτζιλικάκι και αυτός το περιποιούταν. Ο καημένος ο κύριος Δημήτρης… είχε χάσει την γυναίκα του στο δεύτερο κιόλας χρόνο του γάμου τους… μια μέρα του είπε ότι πάει στο μανάβη να πάρει κεράσια και το έσκασε με τον ταχυδρόμο του διπλανού χωριού. Κάθε χωριό τότε είχε τον δικό του ταχυδρόμο. Ζούνε τώρα στο Ναύπλιο… ακούς εκεί κεράσια χειμωνιάτικα. Ναι, χειμώνας ήτανε. Ήτανε πολύ αγαθός άνθρωπος ο κύριος Δημήτρης.
Το πόνυ μου μεγάλωνε … ηλικιακά …γιατί σωματικά έμεινε ίδιο… το φώναζα Steven από τον θείο Steven που μου το είχε χαρίσει … δυστυχώς 12 χρόνια μετά η κατάσταση δεν ήταν όπως το 1974, το 1986 έφερε τα πάνω κάτω. Ο θείος ο Steven μετακόμισε στα 65 από το Λονδίνο στο Newcastle , ο κύριος Δημήτρης πέθανε, όπως και ο ταχυδρόμος με τον οποίο το είχε σκάσει η γυναίκα του – η γυναίκα του πέθανε 3 χρόνια αργότερα- και αναπόφευκτα ο Steven, το πόνυ… μας άφησε.. πήγε στον παράδεισο. Έτσι λοιπόν συνειδητοποίησα απότομα πως πλέον δεν είμαι ο καουμπόι του 1974 αλλά ένας έφηβος του 1986.
Τότε ήταν που συνάντησα ξανά τον θείο Steven… Είχα να τον δω από τότε… Δυστυχώς η συνάντηση μας έμελε να είναι και η τελευταία. Ο θείος Steven 3 μέρες μετά έπαθε καρδιακή προσβολή. Βέβαια σε εκείνη την συνάντηση που είχα μαζί του… μου έμεινε χαραγμένη μέχρι σήμερα μια φράση που είχε πει… μου τόνισε να το θυμάμαι πάντα αυτό που θα πει…κι εγώ το τήρησα … όχι γιατί το είπε…αλλά γιατί άξιζε να το θυμάμαι …
Είπε επί λέξη « We share the same passion but we keep glory for ourselves» .. αυτό είπε.
Για τα επόμενα 3-4 χρόνια, δηλαδή από το 1986 μέχρι το 1989-1990 πολύ συχνά έλεγα στους ανθρώπους , όχι όλους… μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς, απλά για συντομία χρησιμοποιώ την λέξη ανθρώπους, τους έλεγα λοιπόν αυτή την φράση … κανέναν όμως δεν επηρέασε όπως εμένα… Ίσως δεν είχα το περήφανο ύφος, την αμεσότητα που είχε ο θείος Steven, ίσως τελικά είναι διαφορετική η κάθε φράση, η κάθε λέξη που χαράσσεται βαθιά στον κάθε άνθρωπο – όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς - . Ίσως ο κύριος Δημήτρης, ίσως ο ταχυδρόμος που το έσκασε με την γυναίκα του, ίσως ο Steven το πόνυ να καταλάβαιναν… ναι…σίγουρα θα καταλάβαιναν.
Φυσικά δεν υπάρχει «Μπιρμπίλι Αχαίας», το 1974 δεν ήμουν μόνο 10 χρονών, δεν πήρα εκείνη την χρονιά κανένα πόνυ για δώρο (ούτε καμία άλλη χρονιά), ο κύριος Δημήτρης στην πραγματικότητα λέγεται «Κτηνοτροφικές Εργασίες – ο Jimmys», ο θείος Steven από την Αγγλία είναι στην πραγματικότητα ο θείος Στέφανος, ο ταχυδρόμος του διπλανού χωριού… δεν είπε ποτέ “ We share the same passion but we keep glory for ourselves ” αλλά «αν θες να κονομήσεις κάποτε, πρέπει να ξεκωλοθείς στην δουλειά» …»
Το διάβασες αναγνώστη μου ? Ε μην μου πεις τώρα πως δεν σε εντυπωσιάζει τουλάχιστον , το κείμενο αυτό, σε μία αφίσα, σε δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου ?
Ερωτήσεις – Απορίες
- Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε στιγμή που ζούμε πρέπει να την ζούμε με τόσο πάθος, με τέτοια αφοσίωση ώστε να γίνεται αυτόματα μία συναρπαστική εμπειρία ?
- Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε υπεργαμάτη «φάση» που περνάμε στην πραγματικότητα είναι τα «ίδια σκατά» με πριν , γι’ αυτό μην παίρνει αέρα το πωπουδέλι μας… ?
- Ο συγγραφέας θέλει να μας πει …πόσο καλά ναρκωτικά βρίσκουν οι Έλληνες στο εξωτερικό ?
Τα συμπεράσματα δικά σου πελάτη μου. Άλλωστε μπορεί εγώ να τα έγραψα όλα αυτά. Να σου είπα πως είναι true story (αληθινή ιστορία) αλλά στην πραγματικότητα να τα κατέβασα όλα από το κεφάλι μου. Μπορεί και όχι όμως…
CU PAL
Κυτίο παραπόνων
Afroditesblog@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου