Το ημιτελές ανέκδοτο

Καταρχήν πελάτη μου να μοιραστώ μαζί σου μια γκάφα μου, σχετική με το θέμα μας πάντα. Παλαιότερα έβλεπα σε τίτλους δίσκων… «Τα ανέκδοτα τραγούδια του Τάδε» και πραγματικά πίστευα πως θα είναι αστεία τραγούδια… Φαντάσου τι ξενέρα έτρωγα όταν δεν έβρισκα τίποτε το αστείο μέσα τους ! Αργότερα ο κόσμος μου γκρεμίστηκε μαθαίνοντας ότι η λέξη «ανέκδοτα» δεν πήγαινε στο…γέλιο…αλλά σήμαινε «αυτά τα οποία δεν έχουν εκδοθεί». Πλάκα πλάκα, δώσαμε και έναν ορισμό για τα «κανονικά» ανέκδοτα… αυτά που γελάμε…

Θα τελειώσω την εισαγωγή με μία απορία ? Μία απορία που όλοι την έχουμε, αλλά κανείς δεν τολμά να την εκφράσει, θεωρώντας πως η απάντηση είναι προφανής… αλλά πίστεψέ με… κανείς δεν ξέρει… Από πού έρχονται τα ανέκδοτα ? και κατ ‘ επέκταση …Ποιος τα βγάζει ? Πόσο χρόνο θέλουν να διαδοθούν ? Όχι, δεν θα προσπαθήσω να απαντήσω…γιατί δεν ξέρω ! Και αν προσπαθήσω θα εκτεθώ !

Κατηγορίες ? Υπάρχουν πολλές. Επικαιρότητας, με ζώα, με τον Χριστό (ή τον Άγιο Πέτρο ή λοιπά Θεία) , με πολιτικούς, με Πόντιους, με ζουλού…όπου πάντα δικαιώνεται ο Έλληνας , τα λεγόμενα «καμένα» ή κρύα, με τον Τοτό, την Αννούλα  και πολλές ακόμα που δεν μου έρχονται πρόχειρα.

Το κυριότερο σε ένα ανέκδοτο είναι ο παρουσιαστής του. Αυτός που θα αναλάβει να το παρουσιάσει στην παρέα. Ακόμα και αν το έχεις χιλιοακούσει,  να σε κάνει να γελάσεις περισσότερο από την πρώτη σου επαφή. Ακόμα και αν είναι φόλα, να το θεωρήσεις ως αριστούργημα.   Ο παρουσιαστής πρέπει να έχει ο ίδιος διάθεση, χώρο για να γίνει παραστατικός, αμεσότητα, ύφος και κατάλληλη γνώση, αυτού που λέμε, timing.

Χρειάζεται όμως προσοχή καθώς όσο καλό και να είναι το ανέκδοτο, όσο άψογος και να είναι ο παρουσιαστής του, πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και το κοινό. Για παράδειγμα, μην περιμένεις πελάτη μου ένα ρατσιστικό ανέκδοτο (ωπς, κι άλλη κατηγορία) να έχει την ίδια αποδοχή απ’ όλους ακόμα και αν έχεις διευκρινίσει από πριν ότι δεν ταυτίζονται οι απόψεις σου με το περιεχόμενο… Ή μην περιμένεις να πέσει κάτω από τα γέλια το Μαράκι που μόλις πριν δέκα λεπτά σου έλεγε κλαίγοντας πόσο πολύ της λείπει ο Νικόλας και αναζητούσε τα αίτια που την παράτησε για να τα φτιάξει με την Μαριάννα. (by the way, η Μαριάννα είχε μεγαλύτερο στήθος Μαράκι).

Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη…καλά όλα αυτά αλλά τι με νοιάζουν ? Βαρέθηκα ήδη…  Έφτασε η ώρα να σου πω λοιπόν για να μην σε κρατάω σε αγωνία ! Χρειάζομαι την πολύτιμη βοήθεια σου… Αλλά κάτσε να σου κάνω και μία δεύτερη εισαγωγή για να μπεις στο πνεύμα… Έλα υπομονή λέμε… έφτασες ως εδώ…λίγο ακόμα θα σε πειράξει ?

Όντας φοιτητής μια φορά κι έναν καιρό , συναντήθηκα με άλλα τρία επίσης αργόσχολα άτομα για ομαδική μελέτη… το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε να λέμε ανέκδοτα… Ωραία ως εδώ… κάποια στιγμή η πηγή στέρεψε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το δικό μας ανέκδοτο…να το διαδώσουμε και μετά από καιρό όταν θα το ακούσουμε από τα χείλη άλλων να φουσκώσουμε περήφανα…χωρίς να ισχυριστούμε ότι είναι δικό μας βέβαια γιατί κανείς δεν θα μας πίστευε.

Το ανέκδοτο πάει κάπως έτσι…

Τα ζώα της ζούγκλας έχουν συγκαλέσει έκτακτο συμβούλιο στην μεγάλη αίθουσα του δάσους. Το λιοντάρι –σαν βασιλιάς που είναι- κάθεται στην υπερυψωμένη καρέκλα του στο κέντρο της αίθουσας, ενώ τα υπόλοιπα ζώα έχουν πάρει τις θέσεις τους στο ημικυκλικό αμφιθέατρο . Το θέμα της έκτακτης συνάντησης ?  Ο διωγμός του Ταρζάν από την ζούγκλα… 

Το λόγο πήρε πρώτα η αλεπού …

Αλεπού : Έλεος πια με αυτόν τον αλήτη…κάθε πρωί με τις κραυγές  του ξυπνάει τα μικρά μου. Άντε να κάνεις καλά μετά τέσσερα αλεπουδάκια που έχουν έλλειψη ύπνου… να φύγει να πάει αλλού ο  τεντιμπόης !

Εκνευρισμένο το φίδι πετάχτηκε γεμάτο ένταση…

Φίδι : Τι να πω κι εγώ… όταν του τελειώνουν τα σκοινιά που πάει από δέντρο σε δέντρο…πιάνει εμένα… ένα μέτρο έπρεπε να είμαι σύμφωνα με τις προδιαγραφές του είδους μου και έχω γίνει ήδη δυόμιση και κάτι από το τράβα τράβα…

Τα ζώα άρχισαν να μουρμουράνε… η μουρμούρα έγινε θυμός και ο θυμός οργή…

Η αρκούδα που τόση ώρα δεν μιλούσε, σηκώθηκε στα δύο πόδια και απαίτησε προσοχή…

Αρκούδα : Κάθε, μα κάθε φορά… που πέφτω σε χειμερία νάρκη…έρχεται αυτός ο σαρδανάπαλος ο Ταρζάν και μου κόβει σχεδόν την μισή γούνα για να φτιάξει αυτά τα σώβρακα που φοράει… τρίχα δεν μου έχει μείνει !

Αυτή η κατάθεση της αρκούδας ήταν και το τελευταίο λιθαράκι για να παρθεί η απόφαση… ο Ταρζάν πρέπει να φύγει !

Και εδώ έρχεται το πρόβλημα αγαπητέ αναγνώστη…δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε ένα αξιοπρεπές τέλος γι’αυτό το ανέκδοτο !

Σημείωσε δε, πως άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ακούς live… καμία σχέση…

Μήπως θα μπορούσες να μας βοηθήσεις να κλείσει αυτός ο κύκλος που μένει ανοιχτός για  πολλά χρόνια ?

Cu pal

παράπονα και προτάσεις στο afroditesblog@gmail.com

Based on a true story...(περίπου)

Τι λέει πελάτη μου ? Όλα καλά ? Παπάρια ε ? Δεν γαμιέται, θα περάσει κι αυτό….

Σήμερα θα σου πω για την μοίρα (fate)…το πεπρωμένο… θα  μπλέξω λίγο και  το «φαινόμενο της πεταλούδας»…και θα τα αλέσω με  μία αληθινή ιστορία για να σε πίσω μιας και δεν έχω ουσιαστικά επιχειρήματα… όπα…hold it…πείσω…με «ει».

Έχω κάνει άπειρες φορές κουβέντα για την μοίρα και το πώς αποφασίζει και  διαχειρίζεται καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων. Και όχι μόνος μου…είχα και συνομιλητές (δεν αποκλείω να ήμασταν μαστουρωμένοι ή μεθυσμένοι ). Και αφού το θες τόσο πολύ θα σου πω τι πιστεύω…

Η μοίρα λοιπόν –πάντα σε συνεργασία με το πεπρωμένο- έχει αποφασίσει πριν καν γεννηθείς που θα καταλήξεις. Σου στέλνει…με δόλιες μεθόδους είναι αλήθεια…σημάδια και ευκαιρίες. Το μόνο που έχει να κάνεις είναι να ερμηνεύσεις σωστά τα μεν και να αρπάξεις τις δε. Και αν δεν το κάνεις…αυτή εκεί…επιμένει ξανά και ξανά.

Ήταν Σάββατο…είχα πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις… να μαζευτούμε για playstation ( η’ XBOX, δεν θυμάμαι) στον Νίκο, να πάω σε μια πειραματική θεατρική παράσταση  με τον κρυφό έρωτα της ζωής μου, να δω για πολλοστή φορά το Fight Club στο σπίτι της Αφροδίτης, να πάμε για μπυρίτσα κάπου στο κέντρο… τέλος πάντων…πολλές προτάσεις. Ήταν δεν ήταν 8 μ.μ. όταν χτύπησε το τηλέφωνο… η αναγνώριση έλεγε… «Μηνάς Σπίτι»… που με θυμήθηκε αυτός ο μαλάκας σκέφτηκα…  αλλά ένα αόρατο χέρι με έκανε να πατήσω κατευθείαν το κουμπί με το πράσινο ακουστικό και να απαντήσω…

-Έλα ρε, ο Μηνάς είμαι…καλά είσαι ?

- Έλα ρε Μηνά, μια χαρά…

- Έχεις κανονίσει τίποτα για σήμερα ? Με ρώτησε με εμφανή προσμονή να του απαντήσω αρνητικά…

- Εεε…ναι ρε συ… αλλά για πες…(μα τι κάνω ? του δίνω θάρρος να μου προτείνει κάτι και μετά να τον γειώσω ? γιατί δεν το ξέκοψα από την αρχή ?)

-Έλεγα μήπως θες να έρθεις από δω να δούμε το DVD των Radiohead

- Καλή φάση μου ακούγεται…ψήνομαι (δεν είμαι καλά…τι ΚΑΝΩ ??? ΜΙΣΩ τους Radiohead όπως ο αλλεργικός τα φιστίκια !)

-Ναι αλλά είπες ότι έχεις κανονίσει… (ναι ρε τον πούστη όλα τα θυμάται…πάλι καλά!)   

- Α, ναι κάτσε , θα σε πάρω σε λίγο ρε Μηνά…

Κάπου εκεί κλείσαμε το τηλέφωνο… κάτι μέσα μου έλεγε πως έπρεπε να πάω στον Μηνά… το ενστικτό μου δεν με άφηνε σε ησυχία και η γνωστή εσωτερική μου φωνή με πίεζε... "Πήγαινε στον Μηνάάάάά" .Δεν ήθελα ! Το ξέρω…αλλά ένιωθα πως έπρεπε…βαριόμουν και αυτόν και κυρίως τους Radiohead… καθάρισα λίγο το μυαλό μου και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια να πάρω τον Νίκο να του πω πως είμαι μέσα για playstation( η’ XBOX, δεν θυμάμαι)… εκεί όμως συνέβη κάτι πραγματικά παράξενο…δεν πήρα τον Νίκο…

- Έλα Μηνά…είμαι μέσα για το βράδυ, να φέρω καμιά μπύρα ?

- Ωραία…φέρε για σένα μπύρα, αφού ξέρεις ότι δεν πίνω (τι κάνω ρε γαμώτο… με τον ξενέρωτο αγκαλίτσα θα καταλήξω Σαββατιάτικα ?)

Μάζεψα απόθεμα δύναμης για μια τελευταία απόπειρα να γλυτώσω… αλλά δεν μπορούσα… κάτι με έκανε να συνεχίσω…έτσι απλά !

- Τα λέμε στις 10.00 τότε…

Ωραία… καλά τα κατάφερα…να τραβιέμαι στο Χαλάνδρι, να κάνω παρέα με έναν  ξενέρωτο βαρετό τύπο, βλέποντας DVD μιας μπάντας κοινής αποδοχής. Μπράβο μαλάκα εαυτέ…

Μπλα μπλα μπλα… βρέθηκα να κάθομαι στον άβολο καναπέ του Μηνά και το πρώτο «διερευνητικό» εικοσάλεπτο να ακούω με το ζόρι την άποψη του για την νέα Aprilia ενός συναδέλφου του και το γιατί είναι χειρότερη επιλογή από μία Suzuki τάδε (Σύνελθε Μηνά…δεν έχω ιδέα από μηχανοκίνητα γαμώ το στανιό μου) … Ο εφιάλτης συνεχίστηκε βλέποντας το ρημάδι το DVD, την επιτομή της βαρεμάρας, και άρχισα να σκέφτομαι πως αν υπάρχει κόλαση μάλλον κάπως έτσι θα περνάς την ώρα σου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα (μεταξύ συζητήσεων του τύπου…το νερό της Πάτρας είναι καλύτερο από της Αθήνας…και πάει λέγοντας)  και γύρισα σπίτι νυσταγμένος και απρόθυμος ακόμα να βγάλω και τα παπούτσια μου.

Ξέρω πως ήδη έχεις βαρεθεί αγαπητέ αναγνώστη…αλλά θα καταλήξω κάπου…λίγη υπομονή !

Του ντεις λειτερ (two days later)…

Πίνω καφέ κάπου στον Πειραιά… με τον Νίκο (που έχει το Playstation ή ΧBOX, δεν θυμάμαι) και το υπόλοιπο παρεάκι. Αφού περιγράφανε τα  προχθεσινά κατορθώματα τους στο gaming , κάνοντάς με να ζηλεύω αφάνταστα… μου κάνανε την ερώτηση που προσευχόμουν σιωπηλά να αποφύγουν… «Γιατί δεν ήρθες ρε μαλάκα? τι έκανες τελικά ?»… Η φωνή μέσα μου έλεγε… «πες ψέματα…πες ότι πήγες για ψάρεμα…πες καμία μαλακία…»

«Πήγα στον Μηνά ρε…στο Χαλάνδρι»…(φακ ! κρίση ειλικρίνειας με έπιασε ? τώρα άντε να αποφύγω το δούλεμα…)… «και είδαμε ένα DVD των Radiohead» (ααα, το συνεχίζω κιόλας)… Δεν ξέρω αν ένιωσα άβολα από τα έντονα και έκπληκτα βλέμματα τους ή από την προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τα γέλια τους…. Και εκεί που όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει το λεγόμενο…κράξιμο… ένα χέρι με σκούντηξε στον ώμο…

Γύρισα απότομα και αντίκρισα μία μελαχρινή , χαμογελαστή και γλυκύτατη κοπελίτσα (πολλά σάλια, οπότε σταματώ εδώ τους χαρακτηρισμούς)  , από το δίπλα τραπέζι …

- Συγνώμη…αλλά κατά λάθος άκουσα την κουβέντα σας…για το «From the basement» λέτε?

- Εεε, δεν σε καταλαβαίνω… (της είπα εμφανώς παραξενεμένος )

- Για το DVD λέω…των Radiohead…

- Ααα, ναι για το «From the basement»…το έχεις δει ? (θυμόμουν τον τίτλο ευτυχώς, οπότε στην συνέχεια θα το  έπαιζα και ειδήμονας)

- Αν πω 10.000 φορές μπορεί να μην υπερβάλω… (και χωρίς πλάκα τα μάτια της ξέρναγαν ενθουσιασμό)

Αφού μιλήσαμε για αυτό κάνα 10λεπτο… με εμένα να δίνω έμφαση στο πρώτο τέταρτο του DVD… τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι γιατί μάλλον κοιμόμουν… έμαθα ότι την λένε Λυδία , ότι μένει στα Καμίνια και το τηλέφωνο της…

Ξαναβρεθήκαμε με την Λυδία, αφού πρώτα άκουσα με πολύ κόπο..στα όρια του βασανισμού…την δισκογραφία των Radiohead, έμαθα ποιος είναι ο. Thom Yorke και πότε κατουράει ο σκύλος του μπασίστα (αυτό ειναι υπερβολή , οκ, με έπιασες!)

Three years later (τρία χρόνια μετά…)

Είμαι παντρεμένος με την Λυδία μεγαλώνουμε ένα αγοράκι και μένουμε στο σπίτι μας στον Κορυδαλλό. Και ναι , είμαστε ευτυχισμένοι !

Και σε ρωτάω αγαπητέ πελάτη…αν δεν είχα πάει στον Μηνά εκείνο το Σάββατο… τι απ’όλα αυτά θα είχε συμβεί ??? Do the math… ΤΙΠΟΤΑ ! Ποτέ δεν θα μιλούσα γι’ αυτούς τους σιχαμένους Radiohead , δεν θα με είχε σκουντήξει στον ώμο κανείς  και ποτέ δεν θα έμενα στον Κορυδαλλό.

Έτσι λοιπόν η μοίρα διάλεξε «μέσω Λαμίας να με στείλει Ηράκλειο Κρήτης» για να ολοκληρώσει το πλάνο που είχε για μένα και για την Λυδία … Η Λυδία δε,  βρέθηκε εκείνη την μέρα στην ίδια καφετέρια με εμένα γιατί περνώντας απέξω,  άκουσε ένα τραγούδι που έπαιζε…το αγαπημένο της… και είπε εκείνη την μέρα να κάνει μια εξαίρεση και να μην πάει στο στέκι της… Σημείωση : το τραγούδι το ζήτησα εγώ από τον DJ…

Έλα αγαπητέ αναγνώστη, δεν σου αρέσει η νεα πολιτική του ιστολογίου με τις ιστορίες…δεν γέλασες…το καταλαβαίνω…αλλά δεν συγκινήθηκες λίγο ? Όχι ? Καρδιά από πέτρα έχεις καταραμένε… ?

 Cu lad...

OK θα σου πω και ποιο ήταν το τραγούδι …αυτό

Κυτίο παραπόνων : afroditesblog@gmail.com

Απάντηση στα γράμματα σας ...Μέρος Δεύτερο

Παρακάτω απαντάμε στα λιγότερο ηλίθια e-mails που μας στείλατε. Για ευνόητους λόγους έχουμε μετατρέψει τα Greeklish σε Greek , πειράξαμε την ορθογραφία, καθώς και την σύνταξη.

Παράδειγμα 1 :

Αυθεντικό e-mail :

« re Afrodites, ti poustiko onoma einai ayto gia blog ?  ase pou olo malakies grafete re papares. Re den asxoleiste kalytera me thn khpourikh, vlakes !»

Μετατροπή :

« Αγαπητές Αφροδίτες, πολύ ιδιαίτερο όνομα για ιστολόγιο. Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα σας και θα ήθελα αν είναι εύκολο ένα κείμενο σχετικό με την κηπουρική .»

Παράδειγμα 2 :

Αυθεντικό e-mail :

« Νομίζω πως διαβάζοντας τα κείμενα σας είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν κάποιοι που δεν γνωρίζουν ούτε το άτομο σας , ούτε την χιουμοριστική διάθεση σας. Προσωπικά διαφωνώ σε πολλά, αν όχι σε όλα, από όσα γράφετε. Αυτό που με ενοχλεί είναι η υπεροψία σας σε πολλά θέματα, με αποτέλεσμα αν και δεν σας ξέρω να μου βγάζεται μια έντονη διάθεση να σας αντιπαθήσω.»

Μετατροπή :

«Είστε μαλάκες !»

Και πάμε…

Από : Dolfinator67@hotmail.com

… και που είστε τόσο καιρό  ; …

Είπαμε και ξανάπαμε ότι είχαμε πρόβλημα με τον παροχέα της διαδικτυακής απόλαυσης, του 8^ου θαύματος της ανθρωπότητας, του υιοθετημένου παιδιού του Θεού (του ιντερνέτ εννοώ)

Από : Meltingsnow@yahoo.com

Εγώ διαφωνώ με την άποψη σου για τα real life sequels , από προσωπική εμπειρία σου μιλάω, η δεύτερη φορά είναι πάντα καλύτερη…

Μάλιστα. Το ακούσαμε και αυτό. Άκου να δεις ρε κοπέλα/αγόρι μου, το γεγονός ότι δεν κουνάς ένα βήμα παραπέρα για να βρεις κάτι καινούριο και ωραιοποιείς το παρόν σου, δεν σημαίνει ότι το προϊόν είναι καλό, σημαίνει ότι έχεις τέτοια πείνα που και σκατά δράκου να σε τάιζαν θα σου φαίνονταν γκουρμέ έδεσμα των 35 ευρώ το γραμμάριο.

Από : Nikos anagnwstakis@Hotmail.com

…Φίλε έχω δει κι εγώ αυτή την αφίσα στο Λονδίνο και κουφάθηκα τελείως, αλλά σε ένα μπαρ μέσα όχι στα δημόσια ουρητήρια. Το κειμενάκι σου βέβαια ήταν λίγο πατάτα…

Αγαπητέ πελάτη, σε ευχαριστούμε για τα ειλικρινή και καυστικά σχόλια σου. Θα τα λαμβάναμε σοβαρά υπόψη αν δεν ήσουν ΨΕΥΤΗΣ ! Εξηγούμαι. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αφίσα και το δήθεν περιεχόμενο της είναι καθαρά απόσταγμα της φαντασίας μας. Δεν ασχολούμαι άλλο μαζί σου… φίτσουλα !

Από : Standford1985@gmail.com

…Θα ήθελα πολύ όμως να σε συναντήσω, να πάμε για ένα καφέ…

Ώπα, ώπα, ώπα… εγώ γράφω κάτι… εσύ το διαβάζεις. Δεν σημαίνει ότι έχουμε και σχέση. Ούτε ότι θα κάνουμε μια. Ούτε έχω την όρεξη να συναντάω την κάθε αρρωστημένη άγνωστη.  Σημαίνει ότι μόλις έβγαλα ένα γρήγορο συμπέρασμα για το ποιόν σου. Είσαι άσχημη, χοντρή  και απεγνωσμένη. Μην βιαστείς να πεις το ίδιο για μένα. Αν ίσχυε θα δεχόμουν την πρότασή σου. Οπότε… «βουβου»

Μωρό, στείλε μου το τηλέφωνο σου στο mail να κανονίσουμε..

Από : RickSays@gmail.com

…Τις ανοησίες σου θέλω να τις εκτυπώσω και να τις κάνω χαρτί υγείας…

Το παίζεις έξυπνος ε ? Λοιπόν δεν είσαι. Διάβασε τώρα επιχείρημα να πάθεις πλάκα. Αν τις εκτυπώσεις θα σου κοστίσει πολύ ακριβότερα απ ’ότι να αγοράσεις κανονικό χαρτί υγείας του εμπορίου. Επίσης αν πραγματοποιήσεις την απειλή σου δεν είμαι σίγουρος ότι θα γίνει σωστά η δουλειά. Σου προτείνω λοιπόν να συγκρατηθείς για δύο λόγους … Οικονομία και υγιεινή.

Από : Metalman2001@seizar.gr

Καλά ρε συ, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσείς ασχολείστε με χαζομάρες. Γράψε κάτι για πολιτικές εξελίξεις κλπ κλπ

Πιστέ μου πελάτη, δεν ασχολούμαστε με την επικαιρότητα, πόσες φορές θα το πούμε ? Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα (σιγά μην υπάρχουν, το παίζουμε μετριόφρονες απλά) και σε τελική ανάλυση για να ασχοληθείς με κάτι επίκαιρο πρέπει να το γνωρίζεις…πίστεψε με… δεν έχω ιδέα τι παίζει. Δεν έχω τηλεόραση…(το έπιασες το υπονοούμενο ? )

Από : MariaVis85@hotmail.com

Σοβαρά τώρα , γελάω πάρα πολύ με τα κείμενα…

Στα @@ μας… ! .

Από : Rotweil@hotmail.gr

… Αληθεύει ότι από το καλοκαίρι θα είστε στο ραδιόφωνο ;

Δεν μπορώ να σου δώσω καμία σχετική πληροφορία… για την δική σου ασφάλεια. . 

Από : HowImetu@hotmail.com

…Πάντως σε ότι αφορά την επιθεώρηση πιστεύω ότι λες βλακείες. Πως είναι δυνατόν να σου αρέσει αυτό το έκτρωμα ?

Δεν είχα σκοπό να σου απαντήσω…και αυτό γιατί δεν διαβάζεις προσεκτικά. Ξαναρίξε μια ματιά και προσπάθησε για μία και μόνο φορά στην ζωή σου να διαβάσεις μια ολόκληρη παράγραφο χωρίς να φαντασιώνεσαι μεθυσμένες γυμνόστηθες Σουηδέζες σε ελληνικές παραλίες.

Από :  Ripperakias34@gmail.com

Πρέπει να είμαι ο μόνος που κατάλαβα το νόημα πίσω από την ιστορία με τα δημόσια ουρητήρια.

Κάνεις λάθος, το κατάλαβε και η  κουμπάρα μου. Είστε δύο.Αυτή είνα ελεύθερη...αν είσαι και εσύ... Μπορώ να σας φέρω σε επαφή και να γίνει το σχετικό τσιριπιπί. Αχ, τι καλά… προσφέρουμε και κοινωνικό έργο.

Από : Daliamorgul@gmail.com

Καλά ο σοφός με το κόκκινο κάρο τα ΕΣΠΑΣΕ ! Είναι αληθινή ιστορία όντως ?

Αληθινό είναι ότι αισθανόμαστε κοντινό και παράλληλα απόμακρο έχει πει ο Κ.Λ. Τόργκελε στο βιβλίο του με τίτλο « Η πιέσεις των χρόνων». Do the math.

Τελευταίο και καλύτερο

Από: MayroSavvato@yahoo.gr

…Εγώ αγαπητέ φίλε, μόλις χώρισα. Πιστεύω ότι άξιζε πολλά αλλά κάπου το χάσαμε. Την θέλω πίσω όμως. Διορθώνω. Την ήθελα πίσω…μέχρι που διάβασα την τελευταία ανάρτηση. Το γείωσα το θέμα… Έχεις απόλυτο δίκιο τελικά, τα σίκουελ είναι η μεγαλύτερη παρωδία που συναντάμε στην ζωή.

Τώρα θα με κάνεις να κλάψω. Καλά μαλάκας είσαι ? Παίρνεις στα σοβαρά τις παπαριές που γράφουμε?  Τρέχα ξοπίσω της, κυνήγα την, πρόλαβε την, run to the choppa…(σ.σ. Predator 1). Ενημερωσέ με σε παρακαλώ για την εξέλιξη. 

Αυτά…

Το γραμματοκιβώτιό μας δέχεται 24/7 . Μην διστάζετε να μας πείτε κι εσείς την παπαρία σας…

afroditesblog@gmail.com

A tale from public urinals...

Αγαπητέ μου πελάτη ! Πάει καιρός από την τελευταία ανάρτηση…αλλά πίστεψέ με δεν φταίω εγώ ! Να κατηγορήσεις τον παροχέα του Internet  ! Κάλιο αργά παρά ποτέ όμως που λέει και ο λαός και να’μαστε πάλι εδώ. Τώρα που έχω Intenet, έκοψα την γυμναστική , επανέφερα το κάπνισμα στους προηγούμενους ρυθμούς-καθότι το είχα ελαττώσει -  πάω «δίπλα» για μπύρες και γεμίζω το στομάχι μου με λιπαρές τροφές και σοκολάτες…επιτέλους !

Τέλος πάντων…τα αφήνουμε όλα αυτά πίσω. Στην σημερινή ανάρτηση δεν θα σου πω μια από τις συνηθισμένες, αυτοκριτικές , δήθεν, καφροχιουμοριστικές και λοιπά επίθετα παπαριές που σου λέω συνήθως. Σήμερα θα σου διηγηθώ μια συναρπαστική εμπειρία που είχα στο Λονδίνο.

Ο άνθρωπος αγαπητέ μου αναγνώστη διαφέρει από τα ζώα σε ένα και μόνο πράγμα (πέρα από τις μαλακίες του τύπου συνείδηση, συναίσθημα, λογική κλπ κλπ). Το ζώο κατουράει όποτε θέλει και όπου θέλει. Εμείς, οι άνθρωποι, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Ή έστω τον χώρο που κρύβει περίτεχνα ένας ψηλός θάμνος ή μια ερημική τοποθεσία. Βολτάροντας λοιπόν στο Λονδίνο , η μητέρα φύση  άρχισε να μου ψιθυρίζει αισθησιακά… «αν δεν πας τώρα…θα τα κάνεις πάνω σου μαλάκα». Συμφώνησα μαζί της και αποφάσισα να ζήσω την εμπειρία των δημόσιων ουρητηρίων…που καρτερικά περίμεναν τους πολίτες να …ανακουφιστούν επάνω τους.

Μην βιάζεσαι… θα καταλήξω κάπου, δεν σου λέω απλά μια ιστορία για κατούρημα. Αφού κατέβηκα γρήγορα της σκάλες…μπλα μπλα μπλα… βρέθηκα στον χώρο που φιλοξενούσε εμένα και την λεκάνη. Κλείνοντας την πόρτα βιαστικά βρέθηκα μπροστά σε μία τρομερή έκπληξη ! Στο πίσω μέρος της πόρτας βρισκόταν κολλημένη μία αφίσα. Τίποτα το ιδιαίτερο θαρρείς ? Περίμενε… Η αφίσα αυτή ήταν γραμμένη στα ελληνικά… Και τι μ ‘ αυτό ? Πιο πολύ ακούς ελληνικά στο Λονδίνο πια παρά στην Τραγωνίτσα Τρικάλων ? Περίμενε… Αφού δεν σε εντυπωσιάζει μια ελληνική αφίσα κολλημένη στα δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου…θα σου πω και το περιεχόμενο της !

Η αφίσα αυτή φιλοξενούσε ένα απλό κείμενο. Μαύρα γράμματα, times new roman, bold σε λαχανί φόντο. Θα σου πω αυτολεξεί το κείμενο καθώς το φωτογράφισα διότι ουδείς θα με πίστευε μετά. Μην βαρεθείς να το διαβάσεις γιατί μετά θα κάνω ερωτήσεις…

«Μια μέρα του 1974 από κείνες που δεν έβρεχε, αλλά έκανε μια ψιλοψυχρούλα , πρέπει να είχε έξω 9 με 10 βαθμούς κελσίου, δηλαδή 48 με 50 βαθμούς Φαρενάιτ, anyway ήταν 5 το απόγευμα, 6 … δεν καλοθυμάμαι… ήμουν στο εξοχικό μου , στο «Μπιρμπίλι της Αχαΐας», 30-40 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. 230-240 Χιλιόμετρα από την Αθήνα… εκείνη την μέρα λοιπόν   ήρθε ο θείος ο Steven από την Αγγλία. Δεν λέω χάρηκα που τον είδα, αλλά αυτό που με ξετρέλανε ήταν το δώρο που έφερε. Τι μου έφερε ? Ένα πόνυ ! Ναι ναι,  ένα ολοζώντανο πόνυ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν … που διάολο το χώρεσε στο αεροπλάνο… αλλά λίγη σημασία έχει… το πόνυ ήταν δικό μου !!!!

Τότε ήμουν 10 χρονών καθότι γεννημένος το 1964, οπότε όλη μέρα έτρεχα ανέμελα στα λιβάδια καβάλα στο πόνυ μου. Έψαχνα Ινδιάνους να σκοτώσω, σαλούν να πιώ ουίσκι, οπλοπωλείο να γυαλίσω το πλαστικό μου εξάσφαιρο με τα 6 καψούλια, επικηρυγμένους να στείλω πίσω στην φυλακή , τον Γουίλιαμ  από τους Ντάλτον καθότι ήταν ο πιο «ξηγημένος» από τα 4 αδέρφια…

Anyway ο καιρός περνούσε, επισκεπτόμουν το πόνυ κάθε ΣΚ, τις υπόλοιπες μέρες το φρόντιζε ο κύριος Δημήτρης, ο γείτονας… του άφηνε ο μπαμπάς ένα χαρτζιλικάκι και αυτός το περιποιούταν. Ο καημένος ο κύριος Δημήτρης… είχε χάσει την γυναίκα του στο δεύτερο κιόλας χρόνο του γάμου τους… μια μέρα του είπε ότι πάει στο μανάβη να πάρει κεράσια και το έσκασε με τον ταχυδρόμο του διπλανού χωριού. Κάθε χωριό τότε είχε τον δικό του ταχυδρόμο.  Ζούνε τώρα στο Ναύπλιο… ακούς εκεί κεράσια χειμωνιάτικα. Ναι, χειμώνας ήτανε. Ήτανε πολύ αγαθός άνθρωπος ο κύριος Δημήτρης.

Το πόνυ μου μεγάλωνε … ηλικιακά …γιατί σωματικά έμεινε ίδιο… το φώναζα Steven από τον θείο Steven που μου το είχε χαρίσει … δυστυχώς 12 χρόνια μετά η κατάσταση δεν ήταν όπως το 1974, το 1986 έφερε τα πάνω κάτω. Ο  θείος ο Steven μετακόμισε στα 65 από το Λονδίνο  στο Newcastle , ο κύριος Δημήτρης πέθανε, όπως και ο ταχυδρόμος με τον οποίο το είχε σκάσει η γυναίκα του – η γυναίκα του πέθανε 3 χρόνια αργότερα- και αναπόφευκτα ο Steven, το πόνυ… μας άφησε.. πήγε στον παράδεισο. Έτσι λοιπόν συνειδητοποίησα απότομα  πως πλέον δεν είμαι ο καουμπόι του 1974 αλλά ένας έφηβος του 1986.

Τότε ήταν που συνάντησα ξανά τον θείο Steven… Είχα να τον δω από τότε… Δυστυχώς η συνάντηση μας έμελε να είναι και η τελευταία. Ο θείος Steven 3 μέρες μετά έπαθε καρδιακή προσβολή. Βέβαια σε εκείνη την συνάντηση που είχα μαζί του… μου έμεινε χαραγμένη μέχρι σήμερα μια φράση που είχε πει… μου τόνισε να το θυμάμαι πάντα αυτό που θα πει…κι εγώ το τήρησα … όχι γιατί το είπε…αλλά γιατί άξιζε να το θυμάμαι …

Είπε επί λέξη « We share the same passion but we keep glory for ourselves» .. αυτό είπε.

Για τα επόμενα  3-4 χρόνια, δηλαδή από το 1986 μέχρι το 1989-1990 πολύ συχνά έλεγα στους ανθρώπους , όχι όλους… μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς, απλά για συντομία χρησιμοποιώ την λέξη ανθρώπους, τους έλεγα λοιπόν αυτή την φράση … κανέναν όμως δεν επηρέασε όπως εμένα… Ίσως δεν είχα το περήφανο ύφος, την αμεσότητα που είχε ο θείος Steven, ίσως τελικά είναι διαφορετική η κάθε φράση, η κάθε λέξη που χαράσσεται βαθιά στον κάθε άνθρωπο – όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς - . Ίσως ο κύριος Δημήτρης, ίσως ο ταχυδρόμος που το έσκασε με την γυναίκα του, ίσως ο Steven το πόνυ να καταλάβαιναν… ναι…σίγουρα θα καταλάβαιναν. 

Φυσικά δεν υπάρχει «Μπιρμπίλι Αχαίας», το 1974 δεν ήμουν μόνο 10 χρονών,  δεν πήρα εκείνη την χρονιά κανένα πόνυ για δώρο  (ούτε καμία άλλη χρονιά), ο κύριος Δημήτρης στην πραγματικότητα λέγεται «Κτηνοτροφικές Εργασίες – ο Jimmys»,  ο θείος Steven από την Αγγλία είναι στην πραγματικότητα ο θείος Στέφανος, ο ταχυδρόμος του διπλανού χωριού… δεν είπε ποτέ “ We share the same passion but we keep glory for ourselves ” αλλά «αν θες να κονομήσεις κάποτε, πρέπει να ξεκωλοθείς στην δουλειά» …»

Το διάβασες αναγνώστη μου ? Ε μην μου πεις τώρα πως δεν σε εντυπωσιάζει τουλάχιστον , το κείμενο αυτό, σε μία αφίσα, σε δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου ?

Ερωτήσεις – Απορίες

1. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε στιγμή που ζούμε πρέπει να την ζούμε με τόσο πάθος, με τέτοια αφοσίωση ώστε να γίνεται αυτόματα μία συναρπαστική εμπειρία ?
2. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε υπεργαμάτη «φάση» που περνάμε στην πραγματικότητα είναι τα «ίδια σκατά» με πριν , γι’ αυτό μην παίρνει αέρα το πωπουδέλι  μας… ?
3. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει …πόσο καλά ναρκωτικά βρίσκουν οι Έλληνες στο εξωτερικό ?

Τα συμπεράσματα δικά σου πελάτη μου. Άλλωστε μπορεί εγώ να τα έγραψα όλα αυτά. Να σου είπα πως είναι true story (αληθινή ιστορία) αλλά στην πραγματικότητα να τα κατέβασα όλα από το κεφάλι μου. Μπορεί και όχι όμως…

CU PAL

Κυτίο παραπόνων

Afroditesblog@gmail.com