Το ημιτελές ανέκδοτο

Καταρχήν πελάτη μου να μοιραστώ μαζί σου μια γκάφα μου, σχετική με το θέμα μας πάντα. Παλαιότερα έβλεπα σε τίτλους δίσκων… «Τα ανέκδοτα τραγούδια του Τάδε» και πραγματικά πίστευα πως θα είναι αστεία τραγούδια… Φαντάσου τι ξενέρα έτρωγα όταν δεν έβρισκα τίποτε το αστείο μέσα τους ! Αργότερα ο κόσμος μου γκρεμίστηκε μαθαίνοντας ότι η λέξη «ανέκδοτα» δεν πήγαινε στο…γέλιο…αλλά σήμαινε «αυτά τα οποία δεν έχουν εκδοθεί». Πλάκα πλάκα, δώσαμε και έναν ορισμό για τα «κανονικά» ανέκδοτα… αυτά που γελάμε…

Θα τελειώσω την εισαγωγή με μία απορία ? Μία απορία που όλοι την έχουμε, αλλά κανείς δεν τολμά να την εκφράσει, θεωρώντας πως η απάντηση είναι προφανής… αλλά πίστεψέ με… κανείς δεν ξέρει… Από πού έρχονται τα ανέκδοτα ? και κατ ‘ επέκταση …Ποιος τα βγάζει ? Πόσο χρόνο θέλουν να διαδοθούν ? Όχι, δεν θα προσπαθήσω να απαντήσω…γιατί δεν ξέρω ! Και αν προσπαθήσω θα εκτεθώ !

Κατηγορίες ? Υπάρχουν πολλές. Επικαιρότητας, με ζώα, με τον Χριστό (ή τον Άγιο Πέτρο ή λοιπά Θεία) , με πολιτικούς, με Πόντιους, με ζουλού…όπου πάντα δικαιώνεται ο Έλληνας , τα λεγόμενα «καμένα» ή κρύα, με τον Τοτό, την Αννούλα  και πολλές ακόμα που δεν μου έρχονται πρόχειρα.

Το κυριότερο σε ένα ανέκδοτο είναι ο παρουσιαστής του. Αυτός που θα αναλάβει να το παρουσιάσει στην παρέα. Ακόμα και αν το έχεις χιλιοακούσει,  να σε κάνει να γελάσεις περισσότερο από την πρώτη σου επαφή. Ακόμα και αν είναι φόλα, να το θεωρήσεις ως αριστούργημα.   Ο παρουσιαστής πρέπει να έχει ο ίδιος διάθεση, χώρο για να γίνει παραστατικός, αμεσότητα, ύφος και κατάλληλη γνώση, αυτού που λέμε, timing.

Χρειάζεται όμως προσοχή καθώς όσο καλό και να είναι το ανέκδοτο, όσο άψογος και να είναι ο παρουσιαστής του, πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και το κοινό. Για παράδειγμα, μην περιμένεις πελάτη μου ένα ρατσιστικό ανέκδοτο (ωπς, κι άλλη κατηγορία) να έχει την ίδια αποδοχή απ’ όλους ακόμα και αν έχεις διευκρινίσει από πριν ότι δεν ταυτίζονται οι απόψεις σου με το περιεχόμενο… Ή μην περιμένεις να πέσει κάτω από τα γέλια το Μαράκι που μόλις πριν δέκα λεπτά σου έλεγε κλαίγοντας πόσο πολύ της λείπει ο Νικόλας και αναζητούσε τα αίτια που την παράτησε για να τα φτιάξει με την Μαριάννα. (by the way, η Μαριάννα είχε μεγαλύτερο στήθος Μαράκι).

Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη…καλά όλα αυτά αλλά τι με νοιάζουν ? Βαρέθηκα ήδη…  Έφτασε η ώρα να σου πω λοιπόν για να μην σε κρατάω σε αγωνία ! Χρειάζομαι την πολύτιμη βοήθεια σου… Αλλά κάτσε να σου κάνω και μία δεύτερη εισαγωγή για να μπεις στο πνεύμα… Έλα υπομονή λέμε… έφτασες ως εδώ…λίγο ακόμα θα σε πειράξει ?

Όντας φοιτητής μια φορά κι έναν καιρό , συναντήθηκα με άλλα τρία επίσης αργόσχολα άτομα για ομαδική μελέτη… το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε να λέμε ανέκδοτα… Ωραία ως εδώ… κάποια στιγμή η πηγή στέρεψε και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το δικό μας ανέκδοτο…να το διαδώσουμε και μετά από καιρό όταν θα το ακούσουμε από τα χείλη άλλων να φουσκώσουμε περήφανα…χωρίς να ισχυριστούμε ότι είναι δικό μας βέβαια γιατί κανείς δεν θα μας πίστευε.

Το ανέκδοτο πάει κάπως έτσι…

Τα ζώα της ζούγκλας έχουν συγκαλέσει έκτακτο συμβούλιο στην μεγάλη αίθουσα του δάσους. Το λιοντάρι –σαν βασιλιάς που είναι- κάθεται στην υπερυψωμένη καρέκλα του στο κέντρο της αίθουσας, ενώ τα υπόλοιπα ζώα έχουν πάρει τις θέσεις τους στο ημικυκλικό αμφιθέατρο . Το θέμα της έκτακτης συνάντησης ?  Ο διωγμός του Ταρζάν από την ζούγκλα… 

Το λόγο πήρε πρώτα η αλεπού …

Αλεπού : Έλεος πια με αυτόν τον αλήτη…κάθε πρωί με τις κραυγές  του ξυπνάει τα μικρά μου. Άντε να κάνεις καλά μετά τέσσερα αλεπουδάκια που έχουν έλλειψη ύπνου… να φύγει να πάει αλλού ο  τεντιμπόης !

Εκνευρισμένο το φίδι πετάχτηκε γεμάτο ένταση…

Φίδι : Τι να πω κι εγώ… όταν του τελειώνουν τα σκοινιά που πάει από δέντρο σε δέντρο…πιάνει εμένα… ένα μέτρο έπρεπε να είμαι σύμφωνα με τις προδιαγραφές του είδους μου και έχω γίνει ήδη δυόμιση και κάτι από το τράβα τράβα…

Τα ζώα άρχισαν να μουρμουράνε… η μουρμούρα έγινε θυμός και ο θυμός οργή…

Η αρκούδα που τόση ώρα δεν μιλούσε, σηκώθηκε στα δύο πόδια και απαίτησε προσοχή…

Αρκούδα : Κάθε, μα κάθε φορά… που πέφτω σε χειμερία νάρκη…έρχεται αυτός ο σαρδανάπαλος ο Ταρζάν και μου κόβει σχεδόν την μισή γούνα για να φτιάξει αυτά τα σώβρακα που φοράει… τρίχα δεν μου έχει μείνει !

Αυτή η κατάθεση της αρκούδας ήταν και το τελευταίο λιθαράκι για να παρθεί η απόφαση… ο Ταρζάν πρέπει να φύγει !

Και εδώ έρχεται το πρόβλημα αγαπητέ αναγνώστη…δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε ένα αξιοπρεπές τέλος γι’αυτό το ανέκδοτο !

Σημείωσε δε, πως άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ακούς live… καμία σχέση…

Μήπως θα μπορούσες να μας βοηθήσεις να κλείσει αυτός ο κύκλος που μένει ανοιχτός για  πολλά χρόνια ?

Cu pal

παράπονα και προτάσεις στο afroditesblog@gmail.com

Based on a true story...(περίπου)

Τι λέει πελάτη μου ? Όλα καλά ? Παπάρια ε ? Δεν γαμιέται, θα περάσει κι αυτό….

Σήμερα θα σου πω για την μοίρα (fate)…το πεπρωμένο… θα  μπλέξω λίγο και  το «φαινόμενο της πεταλούδας»…και θα τα αλέσω με  μία αληθινή ιστορία για να σε πίσω μιας και δεν έχω ουσιαστικά επιχειρήματα… όπα…hold it…πείσω…με «ει».

Έχω κάνει άπειρες φορές κουβέντα για την μοίρα και το πώς αποφασίζει και  διαχειρίζεται καταστάσεις στις ζωές των ανθρώπων. Και όχι μόνος μου…είχα και συνομιλητές (δεν αποκλείω να ήμασταν μαστουρωμένοι ή μεθυσμένοι ). Και αφού το θες τόσο πολύ θα σου πω τι πιστεύω…

Η μοίρα λοιπόν –πάντα σε συνεργασία με το πεπρωμένο- έχει αποφασίσει πριν καν γεννηθείς που θα καταλήξεις. Σου στέλνει…με δόλιες μεθόδους είναι αλήθεια…σημάδια και ευκαιρίες. Το μόνο που έχει να κάνεις είναι να ερμηνεύσεις σωστά τα μεν και να αρπάξεις τις δε. Και αν δεν το κάνεις…αυτή εκεί…επιμένει ξανά και ξανά.

Ήταν Σάββατο…είχα πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις… να μαζευτούμε για playstation ( η’ XBOX, δεν θυμάμαι) στον Νίκο, να πάω σε μια πειραματική θεατρική παράσταση  με τον κρυφό έρωτα της ζωής μου, να δω για πολλοστή φορά το Fight Club στο σπίτι της Αφροδίτης, να πάμε για μπυρίτσα κάπου στο κέντρο… τέλος πάντων…πολλές προτάσεις. Ήταν δεν ήταν 8 μ.μ. όταν χτύπησε το τηλέφωνο… η αναγνώριση έλεγε… «Μηνάς Σπίτι»… που με θυμήθηκε αυτός ο μαλάκας σκέφτηκα…  αλλά ένα αόρατο χέρι με έκανε να πατήσω κατευθείαν το κουμπί με το πράσινο ακουστικό και να απαντήσω…

-Έλα ρε, ο Μηνάς είμαι…καλά είσαι ?

- Έλα ρε Μηνά, μια χαρά…

- Έχεις κανονίσει τίποτα για σήμερα ? Με ρώτησε με εμφανή προσμονή να του απαντήσω αρνητικά…

- Εεε…ναι ρε συ… αλλά για πες…(μα τι κάνω ? του δίνω θάρρος να μου προτείνει κάτι και μετά να τον γειώσω ? γιατί δεν το ξέκοψα από την αρχή ?)

-Έλεγα μήπως θες να έρθεις από δω να δούμε το DVD των Radiohead

- Καλή φάση μου ακούγεται…ψήνομαι (δεν είμαι καλά…τι ΚΑΝΩ ??? ΜΙΣΩ τους Radiohead όπως ο αλλεργικός τα φιστίκια !)

-Ναι αλλά είπες ότι έχεις κανονίσει… (ναι ρε τον πούστη όλα τα θυμάται…πάλι καλά!)   

- Α, ναι κάτσε , θα σε πάρω σε λίγο ρε Μηνά…

Κάπου εκεί κλείσαμε το τηλέφωνο… κάτι μέσα μου έλεγε πως έπρεπε να πάω στον Μηνά… το ενστικτό μου δεν με άφηνε σε ησυχία και η γνωστή εσωτερική μου φωνή με πίεζε... "Πήγαινε στον Μηνάάάάά" .Δεν ήθελα ! Το ξέρω…αλλά ένιωθα πως έπρεπε…βαριόμουν και αυτόν και κυρίως τους Radiohead… καθάρισα λίγο το μυαλό μου και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια να πάρω τον Νίκο να του πω πως είμαι μέσα για playstation( η’ XBOX, δεν θυμάμαι)… εκεί όμως συνέβη κάτι πραγματικά παράξενο…δεν πήρα τον Νίκο…

- Έλα Μηνά…είμαι μέσα για το βράδυ, να φέρω καμιά μπύρα ?

- Ωραία…φέρε για σένα μπύρα, αφού ξέρεις ότι δεν πίνω (τι κάνω ρε γαμώτο… με τον ξενέρωτο αγκαλίτσα θα καταλήξω Σαββατιάτικα ?)

Μάζεψα απόθεμα δύναμης για μια τελευταία απόπειρα να γλυτώσω… αλλά δεν μπορούσα… κάτι με έκανε να συνεχίσω…έτσι απλά !

- Τα λέμε στις 10.00 τότε…

Ωραία… καλά τα κατάφερα…να τραβιέμαι στο Χαλάνδρι, να κάνω παρέα με έναν  ξενέρωτο βαρετό τύπο, βλέποντας DVD μιας μπάντας κοινής αποδοχής. Μπράβο μαλάκα εαυτέ…

Μπλα μπλα μπλα… βρέθηκα να κάθομαι στον άβολο καναπέ του Μηνά και το πρώτο «διερευνητικό» εικοσάλεπτο να ακούω με το ζόρι την άποψη του για την νέα Aprilia ενός συναδέλφου του και το γιατί είναι χειρότερη επιλογή από μία Suzuki τάδε (Σύνελθε Μηνά…δεν έχω ιδέα από μηχανοκίνητα γαμώ το στανιό μου) … Ο εφιάλτης συνεχίστηκε βλέποντας το ρημάδι το DVD, την επιτομή της βαρεμάρας, και άρχισα να σκέφτομαι πως αν υπάρχει κόλαση μάλλον κάπως έτσι θα περνάς την ώρα σου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα (μεταξύ συζητήσεων του τύπου…το νερό της Πάτρας είναι καλύτερο από της Αθήνας…και πάει λέγοντας)  και γύρισα σπίτι νυσταγμένος και απρόθυμος ακόμα να βγάλω και τα παπούτσια μου.

Ξέρω πως ήδη έχεις βαρεθεί αγαπητέ αναγνώστη…αλλά θα καταλήξω κάπου…λίγη υπομονή !

Του ντεις λειτερ (two days later)…

Πίνω καφέ κάπου στον Πειραιά… με τον Νίκο (που έχει το Playstation ή ΧBOX, δεν θυμάμαι) και το υπόλοιπο παρεάκι. Αφού περιγράφανε τα  προχθεσινά κατορθώματα τους στο gaming , κάνοντάς με να ζηλεύω αφάνταστα… μου κάνανε την ερώτηση που προσευχόμουν σιωπηλά να αποφύγουν… «Γιατί δεν ήρθες ρε μαλάκα? τι έκανες τελικά ?»… Η φωνή μέσα μου έλεγε… «πες ψέματα…πες ότι πήγες για ψάρεμα…πες καμία μαλακία…»

«Πήγα στον Μηνά ρε…στο Χαλάνδρι»…(φακ ! κρίση ειλικρίνειας με έπιασε ? τώρα άντε να αποφύγω το δούλεμα…)… «και είδαμε ένα DVD των Radiohead» (ααα, το συνεχίζω κιόλας)… Δεν ξέρω αν ένιωσα άβολα από τα έντονα και έκπληκτα βλέμματα τους ή από την προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τα γέλια τους…. Και εκεί που όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει το λεγόμενο…κράξιμο… ένα χέρι με σκούντηξε στον ώμο…

Γύρισα απότομα και αντίκρισα μία μελαχρινή , χαμογελαστή και γλυκύτατη κοπελίτσα (πολλά σάλια, οπότε σταματώ εδώ τους χαρακτηρισμούς)  , από το δίπλα τραπέζι …

- Συγνώμη…αλλά κατά λάθος άκουσα την κουβέντα σας…για το «From the basement» λέτε?

- Εεε, δεν σε καταλαβαίνω… (της είπα εμφανώς παραξενεμένος )

- Για το DVD λέω…των Radiohead…

- Ααα, ναι για το «From the basement»…το έχεις δει ? (θυμόμουν τον τίτλο ευτυχώς, οπότε στην συνέχεια θα το  έπαιζα και ειδήμονας)

- Αν πω 10.000 φορές μπορεί να μην υπερβάλω… (και χωρίς πλάκα τα μάτια της ξέρναγαν ενθουσιασμό)

Αφού μιλήσαμε για αυτό κάνα 10λεπτο… με εμένα να δίνω έμφαση στο πρώτο τέταρτο του DVD… τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι γιατί μάλλον κοιμόμουν… έμαθα ότι την λένε Λυδία , ότι μένει στα Καμίνια και το τηλέφωνο της…

Ξαναβρεθήκαμε με την Λυδία, αφού πρώτα άκουσα με πολύ κόπο..στα όρια του βασανισμού…την δισκογραφία των Radiohead, έμαθα ποιος είναι ο. Thom Yorke και πότε κατουράει ο σκύλος του μπασίστα (αυτό ειναι υπερβολή , οκ, με έπιασες!)

Three years later (τρία χρόνια μετά…)

Είμαι παντρεμένος με την Λυδία μεγαλώνουμε ένα αγοράκι και μένουμε στο σπίτι μας στον Κορυδαλλό. Και ναι , είμαστε ευτυχισμένοι !

Και σε ρωτάω αγαπητέ πελάτη…αν δεν είχα πάει στον Μηνά εκείνο το Σάββατο… τι απ’όλα αυτά θα είχε συμβεί ??? Do the math… ΤΙΠΟΤΑ ! Ποτέ δεν θα μιλούσα γι’ αυτούς τους σιχαμένους Radiohead , δεν θα με είχε σκουντήξει στον ώμο κανείς  και ποτέ δεν θα έμενα στον Κορυδαλλό.

Έτσι λοιπόν η μοίρα διάλεξε «μέσω Λαμίας να με στείλει Ηράκλειο Κρήτης» για να ολοκληρώσει το πλάνο που είχε για μένα και για την Λυδία … Η Λυδία δε,  βρέθηκε εκείνη την μέρα στην ίδια καφετέρια με εμένα γιατί περνώντας απέξω,  άκουσε ένα τραγούδι που έπαιζε…το αγαπημένο της… και είπε εκείνη την μέρα να κάνει μια εξαίρεση και να μην πάει στο στέκι της… Σημείωση : το τραγούδι το ζήτησα εγώ από τον DJ…

Έλα αγαπητέ αναγνώστη, δεν σου αρέσει η νεα πολιτική του ιστολογίου με τις ιστορίες…δεν γέλασες…το καταλαβαίνω…αλλά δεν συγκινήθηκες λίγο ? Όχι ? Καρδιά από πέτρα έχεις καταραμένε… ?

 Cu lad...

OK θα σου πω και ποιο ήταν το τραγούδι …αυτό

Κυτίο παραπόνων : afroditesblog@gmail.com

Απάντηση στα γράμματα σας ...Μέρος Δεύτερο

Παρακάτω απαντάμε στα λιγότερο ηλίθια e-mails που μας στείλατε. Για ευνόητους λόγους έχουμε μετατρέψει τα Greeklish σε Greek , πειράξαμε την ορθογραφία, καθώς και την σύνταξη.

Παράδειγμα 1 :

Αυθεντικό e-mail :

« re Afrodites, ti poustiko onoma einai ayto gia blog ?  ase pou olo malakies grafete re papares. Re den asxoleiste kalytera me thn khpourikh, vlakes !»

Μετατροπή :

« Αγαπητές Αφροδίτες, πολύ ιδιαίτερο όνομα για ιστολόγιο. Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα σας και θα ήθελα αν είναι εύκολο ένα κείμενο σχετικό με την κηπουρική .»

Παράδειγμα 2 :

Αυθεντικό e-mail :

« Νομίζω πως διαβάζοντας τα κείμενα σας είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν κάποιοι που δεν γνωρίζουν ούτε το άτομο σας , ούτε την χιουμοριστική διάθεση σας. Προσωπικά διαφωνώ σε πολλά, αν όχι σε όλα, από όσα γράφετε. Αυτό που με ενοχλεί είναι η υπεροψία σας σε πολλά θέματα, με αποτέλεσμα αν και δεν σας ξέρω να μου βγάζεται μια έντονη διάθεση να σας αντιπαθήσω.»

Μετατροπή :

«Είστε μαλάκες !»

Και πάμε…

Από : Dolfinator67@hotmail.com

… και που είστε τόσο καιρό  ; …

Είπαμε και ξανάπαμε ότι είχαμε πρόβλημα με τον παροχέα της διαδικτυακής απόλαυσης, του 8^ου θαύματος της ανθρωπότητας, του υιοθετημένου παιδιού του Θεού (του ιντερνέτ εννοώ)

Από : Meltingsnow@yahoo.com

Εγώ διαφωνώ με την άποψη σου για τα real life sequels , από προσωπική εμπειρία σου μιλάω, η δεύτερη φορά είναι πάντα καλύτερη…

Μάλιστα. Το ακούσαμε και αυτό. Άκου να δεις ρε κοπέλα/αγόρι μου, το γεγονός ότι δεν κουνάς ένα βήμα παραπέρα για να βρεις κάτι καινούριο και ωραιοποιείς το παρόν σου, δεν σημαίνει ότι το προϊόν είναι καλό, σημαίνει ότι έχεις τέτοια πείνα που και σκατά δράκου να σε τάιζαν θα σου φαίνονταν γκουρμέ έδεσμα των 35 ευρώ το γραμμάριο.

Από : Nikos anagnwstakis@Hotmail.com

…Φίλε έχω δει κι εγώ αυτή την αφίσα στο Λονδίνο και κουφάθηκα τελείως, αλλά σε ένα μπαρ μέσα όχι στα δημόσια ουρητήρια. Το κειμενάκι σου βέβαια ήταν λίγο πατάτα…

Αγαπητέ πελάτη, σε ευχαριστούμε για τα ειλικρινή και καυστικά σχόλια σου. Θα τα λαμβάναμε σοβαρά υπόψη αν δεν ήσουν ΨΕΥΤΗΣ ! Εξηγούμαι. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αφίσα και το δήθεν περιεχόμενο της είναι καθαρά απόσταγμα της φαντασίας μας. Δεν ασχολούμαι άλλο μαζί σου… φίτσουλα !

Από : Standford1985@gmail.com

…Θα ήθελα πολύ όμως να σε συναντήσω, να πάμε για ένα καφέ…

Ώπα, ώπα, ώπα… εγώ γράφω κάτι… εσύ το διαβάζεις. Δεν σημαίνει ότι έχουμε και σχέση. Ούτε ότι θα κάνουμε μια. Ούτε έχω την όρεξη να συναντάω την κάθε αρρωστημένη άγνωστη.  Σημαίνει ότι μόλις έβγαλα ένα γρήγορο συμπέρασμα για το ποιόν σου. Είσαι άσχημη, χοντρή  και απεγνωσμένη. Μην βιαστείς να πεις το ίδιο για μένα. Αν ίσχυε θα δεχόμουν την πρότασή σου. Οπότε… «βουβου»

Μωρό, στείλε μου το τηλέφωνο σου στο mail να κανονίσουμε..

Από : RickSays@gmail.com

…Τις ανοησίες σου θέλω να τις εκτυπώσω και να τις κάνω χαρτί υγείας…

Το παίζεις έξυπνος ε ? Λοιπόν δεν είσαι. Διάβασε τώρα επιχείρημα να πάθεις πλάκα. Αν τις εκτυπώσεις θα σου κοστίσει πολύ ακριβότερα απ ’ότι να αγοράσεις κανονικό χαρτί υγείας του εμπορίου. Επίσης αν πραγματοποιήσεις την απειλή σου δεν είμαι σίγουρος ότι θα γίνει σωστά η δουλειά. Σου προτείνω λοιπόν να συγκρατηθείς για δύο λόγους … Οικονομία και υγιεινή.

Από : Metalman2001@seizar.gr

Καλά ρε συ, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσείς ασχολείστε με χαζομάρες. Γράψε κάτι για πολιτικές εξελίξεις κλπ κλπ

Πιστέ μου πελάτη, δεν ασχολούμαστε με την επικαιρότητα, πόσες φορές θα το πούμε ? Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα (σιγά μην υπάρχουν, το παίζουμε μετριόφρονες απλά) και σε τελική ανάλυση για να ασχοληθείς με κάτι επίκαιρο πρέπει να το γνωρίζεις…πίστεψε με… δεν έχω ιδέα τι παίζει. Δεν έχω τηλεόραση…(το έπιασες το υπονοούμενο ? )

Από : MariaVis85@hotmail.com

Σοβαρά τώρα , γελάω πάρα πολύ με τα κείμενα…

Στα @@ μας… ! .

Από : Rotweil@hotmail.gr

… Αληθεύει ότι από το καλοκαίρι θα είστε στο ραδιόφωνο ;

Δεν μπορώ να σου δώσω καμία σχετική πληροφορία… για την δική σου ασφάλεια. . 

Από : HowImetu@hotmail.com

…Πάντως σε ότι αφορά την επιθεώρηση πιστεύω ότι λες βλακείες. Πως είναι δυνατόν να σου αρέσει αυτό το έκτρωμα ?

Δεν είχα σκοπό να σου απαντήσω…και αυτό γιατί δεν διαβάζεις προσεκτικά. Ξαναρίξε μια ματιά και προσπάθησε για μία και μόνο φορά στην ζωή σου να διαβάσεις μια ολόκληρη παράγραφο χωρίς να φαντασιώνεσαι μεθυσμένες γυμνόστηθες Σουηδέζες σε ελληνικές παραλίες.

Από :  Ripperakias34@gmail.com

Πρέπει να είμαι ο μόνος που κατάλαβα το νόημα πίσω από την ιστορία με τα δημόσια ουρητήρια.

Κάνεις λάθος, το κατάλαβε και η  κουμπάρα μου. Είστε δύο.Αυτή είνα ελεύθερη...αν είσαι και εσύ... Μπορώ να σας φέρω σε επαφή και να γίνει το σχετικό τσιριπιπί. Αχ, τι καλά… προσφέρουμε και κοινωνικό έργο.

Από : Daliamorgul@gmail.com

Καλά ο σοφός με το κόκκινο κάρο τα ΕΣΠΑΣΕ ! Είναι αληθινή ιστορία όντως ?

Αληθινό είναι ότι αισθανόμαστε κοντινό και παράλληλα απόμακρο έχει πει ο Κ.Λ. Τόργκελε στο βιβλίο του με τίτλο « Η πιέσεις των χρόνων». Do the math.

Τελευταίο και καλύτερο

Από: MayroSavvato@yahoo.gr

…Εγώ αγαπητέ φίλε, μόλις χώρισα. Πιστεύω ότι άξιζε πολλά αλλά κάπου το χάσαμε. Την θέλω πίσω όμως. Διορθώνω. Την ήθελα πίσω…μέχρι που διάβασα την τελευταία ανάρτηση. Το γείωσα το θέμα… Έχεις απόλυτο δίκιο τελικά, τα σίκουελ είναι η μεγαλύτερη παρωδία που συναντάμε στην ζωή.

Τώρα θα με κάνεις να κλάψω. Καλά μαλάκας είσαι ? Παίρνεις στα σοβαρά τις παπαριές που γράφουμε?  Τρέχα ξοπίσω της, κυνήγα την, πρόλαβε την, run to the choppa…(σ.σ. Predator 1). Ενημερωσέ με σε παρακαλώ για την εξέλιξη. 

Αυτά…

Το γραμματοκιβώτιό μας δέχεται 24/7 . Μην διστάζετε να μας πείτε κι εσείς την παπαρία σας…

afroditesblog@gmail.com

A tale from public urinals...

Αγαπητέ μου πελάτη ! Πάει καιρός από την τελευταία ανάρτηση…αλλά πίστεψέ με δεν φταίω εγώ ! Να κατηγορήσεις τον παροχέα του Internet  ! Κάλιο αργά παρά ποτέ όμως που λέει και ο λαός και να’μαστε πάλι εδώ. Τώρα που έχω Intenet, έκοψα την γυμναστική , επανέφερα το κάπνισμα στους προηγούμενους ρυθμούς-καθότι το είχα ελαττώσει -  πάω «δίπλα» για μπύρες και γεμίζω το στομάχι μου με λιπαρές τροφές και σοκολάτες…επιτέλους !

Τέλος πάντων…τα αφήνουμε όλα αυτά πίσω. Στην σημερινή ανάρτηση δεν θα σου πω μια από τις συνηθισμένες, αυτοκριτικές , δήθεν, καφροχιουμοριστικές και λοιπά επίθετα παπαριές που σου λέω συνήθως. Σήμερα θα σου διηγηθώ μια συναρπαστική εμπειρία που είχα στο Λονδίνο.

Ο άνθρωπος αγαπητέ μου αναγνώστη διαφέρει από τα ζώα σε ένα και μόνο πράγμα (πέρα από τις μαλακίες του τύπου συνείδηση, συναίσθημα, λογική κλπ κλπ). Το ζώο κατουράει όποτε θέλει και όπου θέλει. Εμείς, οι άνθρωποι, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ΤΟΥΑΛΕΤΑ. Ή έστω τον χώρο που κρύβει περίτεχνα ένας ψηλός θάμνος ή μια ερημική τοποθεσία. Βολτάροντας λοιπόν στο Λονδίνο , η μητέρα φύση  άρχισε να μου ψιθυρίζει αισθησιακά… «αν δεν πας τώρα…θα τα κάνεις πάνω σου μαλάκα». Συμφώνησα μαζί της και αποφάσισα να ζήσω την εμπειρία των δημόσιων ουρητηρίων…που καρτερικά περίμεναν τους πολίτες να …ανακουφιστούν επάνω τους.

Μην βιάζεσαι… θα καταλήξω κάπου, δεν σου λέω απλά μια ιστορία για κατούρημα. Αφού κατέβηκα γρήγορα της σκάλες…μπλα μπλα μπλα… βρέθηκα στον χώρο που φιλοξενούσε εμένα και την λεκάνη. Κλείνοντας την πόρτα βιαστικά βρέθηκα μπροστά σε μία τρομερή έκπληξη ! Στο πίσω μέρος της πόρτας βρισκόταν κολλημένη μία αφίσα. Τίποτα το ιδιαίτερο θαρρείς ? Περίμενε… Η αφίσα αυτή ήταν γραμμένη στα ελληνικά… Και τι μ ‘ αυτό ? Πιο πολύ ακούς ελληνικά στο Λονδίνο πια παρά στην Τραγωνίτσα Τρικάλων ? Περίμενε… Αφού δεν σε εντυπωσιάζει μια ελληνική αφίσα κολλημένη στα δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου…θα σου πω και το περιεχόμενο της !

Η αφίσα αυτή φιλοξενούσε ένα απλό κείμενο. Μαύρα γράμματα, times new roman, bold σε λαχανί φόντο. Θα σου πω αυτολεξεί το κείμενο καθώς το φωτογράφισα διότι ουδείς θα με πίστευε μετά. Μην βαρεθείς να το διαβάσεις γιατί μετά θα κάνω ερωτήσεις…

«Μια μέρα του 1974 από κείνες που δεν έβρεχε, αλλά έκανε μια ψιλοψυχρούλα , πρέπει να είχε έξω 9 με 10 βαθμούς κελσίου, δηλαδή 48 με 50 βαθμούς Φαρενάιτ, anyway ήταν 5 το απόγευμα, 6 … δεν καλοθυμάμαι… ήμουν στο εξοχικό μου , στο «Μπιρμπίλι της Αχαΐας», 30-40 χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. 230-240 Χιλιόμετρα από την Αθήνα… εκείνη την μέρα λοιπόν   ήρθε ο θείος ο Steven από την Αγγλία. Δεν λέω χάρηκα που τον είδα, αλλά αυτό που με ξετρέλανε ήταν το δώρο που έφερε. Τι μου έφερε ? Ένα πόνυ ! Ναι ναι,  ένα ολοζώντανο πόνυ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν … που διάολο το χώρεσε στο αεροπλάνο… αλλά λίγη σημασία έχει… το πόνυ ήταν δικό μου !!!!

Τότε ήμουν 10 χρονών καθότι γεννημένος το 1964, οπότε όλη μέρα έτρεχα ανέμελα στα λιβάδια καβάλα στο πόνυ μου. Έψαχνα Ινδιάνους να σκοτώσω, σαλούν να πιώ ουίσκι, οπλοπωλείο να γυαλίσω το πλαστικό μου εξάσφαιρο με τα 6 καψούλια, επικηρυγμένους να στείλω πίσω στην φυλακή , τον Γουίλιαμ  από τους Ντάλτον καθότι ήταν ο πιο «ξηγημένος» από τα 4 αδέρφια…

Anyway ο καιρός περνούσε, επισκεπτόμουν το πόνυ κάθε ΣΚ, τις υπόλοιπες μέρες το φρόντιζε ο κύριος Δημήτρης, ο γείτονας… του άφηνε ο μπαμπάς ένα χαρτζιλικάκι και αυτός το περιποιούταν. Ο καημένος ο κύριος Δημήτρης… είχε χάσει την γυναίκα του στο δεύτερο κιόλας χρόνο του γάμου τους… μια μέρα του είπε ότι πάει στο μανάβη να πάρει κεράσια και το έσκασε με τον ταχυδρόμο του διπλανού χωριού. Κάθε χωριό τότε είχε τον δικό του ταχυδρόμο.  Ζούνε τώρα στο Ναύπλιο… ακούς εκεί κεράσια χειμωνιάτικα. Ναι, χειμώνας ήτανε. Ήτανε πολύ αγαθός άνθρωπος ο κύριος Δημήτρης.

Το πόνυ μου μεγάλωνε … ηλικιακά …γιατί σωματικά έμεινε ίδιο… το φώναζα Steven από τον θείο Steven που μου το είχε χαρίσει … δυστυχώς 12 χρόνια μετά η κατάσταση δεν ήταν όπως το 1974, το 1986 έφερε τα πάνω κάτω. Ο  θείος ο Steven μετακόμισε στα 65 από το Λονδίνο  στο Newcastle , ο κύριος Δημήτρης πέθανε, όπως και ο ταχυδρόμος με τον οποίο το είχε σκάσει η γυναίκα του – η γυναίκα του πέθανε 3 χρόνια αργότερα- και αναπόφευκτα ο Steven, το πόνυ… μας άφησε.. πήγε στον παράδεισο. Έτσι λοιπόν συνειδητοποίησα απότομα  πως πλέον δεν είμαι ο καουμπόι του 1974 αλλά ένας έφηβος του 1986.

Τότε ήταν που συνάντησα ξανά τον θείο Steven… Είχα να τον δω από τότε… Δυστυχώς η συνάντηση μας έμελε να είναι και η τελευταία. Ο θείος Steven 3 μέρες μετά έπαθε καρδιακή προσβολή. Βέβαια σε εκείνη την συνάντηση που είχα μαζί του… μου έμεινε χαραγμένη μέχρι σήμερα μια φράση που είχε πει… μου τόνισε να το θυμάμαι πάντα αυτό που θα πει…κι εγώ το τήρησα … όχι γιατί το είπε…αλλά γιατί άξιζε να το θυμάμαι …

Είπε επί λέξη « We share the same passion but we keep glory for ourselves» .. αυτό είπε.

Για τα επόμενα  3-4 χρόνια, δηλαδή από το 1986 μέχρι το 1989-1990 πολύ συχνά έλεγα στους ανθρώπους , όχι όλους… μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς, απλά για συντομία χρησιμοποιώ την λέξη ανθρώπους, τους έλεγα λοιπόν αυτή την φράση … κανέναν όμως δεν επηρέασε όπως εμένα… Ίσως δεν είχα το περήφανο ύφος, την αμεσότητα που είχε ο θείος Steven, ίσως τελικά είναι διαφορετική η κάθε φράση, η κάθε λέξη που χαράσσεται βαθιά στον κάθε άνθρωπο – όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο φίλους, φίλες, συγγενείς - . Ίσως ο κύριος Δημήτρης, ίσως ο ταχυδρόμος που το έσκασε με την γυναίκα του, ίσως ο Steven το πόνυ να καταλάβαιναν… ναι…σίγουρα θα καταλάβαιναν. 

Φυσικά δεν υπάρχει «Μπιρμπίλι Αχαίας», το 1974 δεν ήμουν μόνο 10 χρονών,  δεν πήρα εκείνη την χρονιά κανένα πόνυ για δώρο  (ούτε καμία άλλη χρονιά), ο κύριος Δημήτρης στην πραγματικότητα λέγεται «Κτηνοτροφικές Εργασίες – ο Jimmys»,  ο θείος Steven από την Αγγλία είναι στην πραγματικότητα ο θείος Στέφανος, ο ταχυδρόμος του διπλανού χωριού… δεν είπε ποτέ “ We share the same passion but we keep glory for ourselves ” αλλά «αν θες να κονομήσεις κάποτε, πρέπει να ξεκωλοθείς στην δουλειά» …»

Το διάβασες αναγνώστη μου ? Ε μην μου πεις τώρα πως δεν σε εντυπωσιάζει τουλάχιστον , το κείμενο αυτό, σε μία αφίσα, σε δημόσια ουρητήρια του Λονδίνου ?

Ερωτήσεις – Απορίες

1. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε στιγμή που ζούμε πρέπει να την ζούμε με τόσο πάθος, με τέτοια αφοσίωση ώστε να γίνεται αυτόματα μία συναρπαστική εμπειρία ?
2. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει ότι κάθε υπεργαμάτη «φάση» που περνάμε στην πραγματικότητα είναι τα «ίδια σκατά» με πριν , γι’ αυτό μην παίρνει αέρα το πωπουδέλι  μας… ?
3. Ο συγγραφέας θέλει να μας πει …πόσο καλά ναρκωτικά βρίσκουν οι Έλληνες στο εξωτερικό ?

Τα συμπεράσματα δικά σου πελάτη μου. Άλλωστε μπορεί εγώ να τα έγραψα όλα αυτά. Να σου είπα πως είναι true story (αληθινή ιστορία) αλλά στην πραγματικότητα να τα κατέβασα όλα από το κεφάλι μου. Μπορεί και όχι όμως…

CU PAL

Κυτίο παραπόνων

Afroditesblog@gmail.com

Όταν σιώπησαν οι βουβουζέλες 2 : Η γυναικεία πλευρά

Θυμάστε το πρώτο κείμενο ? Αυτό με το σπίτι γκομενοπαγίδα ? όχι ? θα πρέπει να του ρίξετε πρώτα  μια ματιά αν θέλετε να συνεχίσετε με την νέα μας ανάρτηση. Θα το βρείτε εδώ… http://afroditesbl.blogspot.com/2011/07/blog-post_23.html.Στην σημερινή μας ανάρτηση θα ασχοληθούμε με το ίδιο θέμα αλλά από την γυναίκεια πλευρά .

Αν είσαι λοιπόν γένους θηλυκού, το σπίτι γκομενοπαγίδα…δεν σου χρειάζεται ! Αρκεί να έχεις μεγάλα βυζιά. Όχι αναγκαία... αλλά καλό είναι να υπάρχουν.

Αυτό ήταν ! Τελείωσε ! Πήραμε την πιο εμπορική μας ανάρτηση και βγάλαμε sequel. Τιιιι ? Δεν είχαμε απολύτως τίποτα να πούμε ? Το γνωρίζουμε αγαπητέ αναγνώστη, αλλά όπως και να έχει στην αρχή τσίμπησες. Τέλος πάντων, αν είσαι από τους «ξύπνιους» έχεις καταλάβει ότι θα ασχοληθούμε με τα περιττωματικά (ουαου, ωραία λέξη)  sequel. Όχι βέβαια τα κινηματογραφικά ή τα μουσικά ή οπουδήποτε έχει μπει αυτή η «μόντα», αλλά με τα real life sequel.  Ένα συγκεκριμένο real life sequel που αφορά τις σχέσεις ή  τους δεσμούς ή όπως θέτε πείτε το.

Μιλάμε για την  κλασσική περίπτωση…χωρίζουμε…τα ξαναφτιάχνουμε… χωρίζουμε… τα ξαναφτιάχνουμε.  Όλα ξεκινούν με ατάκες του τύπου… «κατάλαβα ότι μόνο κοντά σου νιώθω τόσο όμορφα», «όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα αγκαλιά να με γεμίζει όπως η δικιά σου», «μα δεν τελειώνουν οι αγάπες οι μεγάλες δεν τελειώνουν» και λοιπούς τίτλους τραγουδιών του Στέλιου  Ρόκκου .

Στις μισές των περιπτώσεων οι επανασυνδέσεις γίνονται γιατί -και οι δύο- ψάχνατε για κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό και δεν μπορέσατε ποτέ να το βρείτε. Οπότε, σαν ανασφαλής χαρακτήρες, ακολουθήσατε την σίγουρη και δοκιμασμένη λύση. Στις άλλες μισές των περιπτώσεων σας κατατρώει η ζήλια. Γιατί κάποιος άλλος να γεύεται τους χυμούς της δικιάς μου, γιατί κάποια άλλη χαϊδεύει στοργικά τα ιδρωμένα μαλλιά του δικού μου μόλις γυρίζει από το 5χ5…

Προφανώς και στις δύο περιπτώσεις έχεις στο μυαλό σου τα καλά του πρώτου μέρους. Αναπολείς τις ωραίες στιγμές που περάσατε μαζί, θυμάσαι το πρώτο σκίρτημα , το πρώτο ραντεβού, το πρώτο φιλί, τις μέρες που προχωρούσατε πιασμένοι χεράκι χεράκι (μέχρι και ο Steven Seagal έχει ήδη δακρύσει από συγκίνηση) . Προφανώς όμως, έχετε διαγράψει παντελώς από την μνήμη σας… τετράωρους τσακωμούς επειδή πήρες γκοφρέ κωλόχαρτο από το super market και όχι veloute όπως σου ζήτησε ή το τριήμερο «κατέβασμα μούτρων» επειδή αποφάσισε να βάψει τα μαλλιά της κόκκινα χωρίς να σε ρωτήσει (όχι ότι σε ένοιαζε, απλά έψαχνες και εσύ αφορμή για τσακωμό).

Όπως και να έχει πελάτη μου, ο πρώτος , άντε ο δεύτερος μήνας της επανασύνδεσης έχει κάτι από την μαγεία του πρώτου μέρους… μετά όμως… μετά το γλυκό της προσωπάκι  θα σου μοιάζει  τόσο συνηθισμένο όσο η εικόνα του Αγίου Χαράλαμπου που είχε η γιαγιά σου πάνω από τον καναπέ της. Μετά ο τρυφερός και συνάμα  συγκαταβατικός αρσενικός σου, θα μεταμορφωθεί στο ίδιο μπρουτάλ ρεμάλι που πετάει τις κάλτσες του στο πάτωμα.

Μετά το πρώτο διάστημα θα νιώσεις πάλι ότι σου κλέβει χρόνο από το gaming, το Champions League, της βραδιές μπύρας με τους κολλητούς σου…μετά το πρώτο διάστημα θα έχεις βαρεθεί πάλι σε τόσο μεγάλο βαθμό που το παγκόσμιο πρωτάθλημα κέρλινγκ ( google it για να μάθεις τι είναι το κέρλινγκ) θα σου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Αντίστοιχα, η επιθυμία σου για ρομαντικά δείπνα σε φανσι εστιατόρια θα καλύπτεται με δύο κουτιά πίτσα στο τραπεζάκι του σαλονιού βλέποντας για πολλοστή φορά το Die Hard («Πολύ σκληρός για να πεθάνει», 1988, Bruce Willis) . Οι αγκαλίτσες μετά το σεξ θα μετατραπούν γρήγορα σε ροχαλητά και η χαρά να του δείξεις τα ψώνια σου θα συνοδεύεται από την φράση του… «ωραίο, ωραίο» πριν τα βγάλεις καν από τις σακούλες.

Αν στο παρελθόν είχατε και οι δύο ή κάποιος από τους δύο υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της μοιχείας (κεράτωμα που λέμε) και ήταν ο λόγος που τερματίσατε το πρώτο μέρος… στο δεύτερο τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα. Είναι αποδεδειγμένο η εικόνα του έτερου ήμισυ σας να χαριεντίζεται με κάποιο άλλο πρόσωπο… βρίσκεται στο μπροστινό μέρος του μυαλού σας, σε μορφή 3D μάλιστα, και δεν διαγράφεται με τίποτα. Όσο περνάει ο καιρός τόσο αρχίζει να σας εξουσιάζει… αναρωτιέσαι συνεχώς… «γιατί άργησε 3 δευτερόλεπτα ?», «γιατί δεν σήκωσε το τηλέφωνο στο πρώτο χτύπημα?» , «γιατί χτενίζεται ? έχει γκόμενα !»…

Εκεί που καταλήγουμε αναγνώστη μου, δίνοντας σου μία σοφή συμβουλή, είναι πως δεν χρειάζεται να κάνεις το λεγόμενο «πισωγύρισμα». Την πρώτη φορά για κάποιο λόγο τερματίσατε αυτό που είχατε …και ο άνθρωπος όσες φορές και να το ακούσουμε… δεν αλλάζει. Καλό είναι να ψάξεις κάτι καινούριο, κάτι που να σε γεμίζει απόλυτα , κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις κι εσύ λίγο την περιπέτεια στο αίμα σου. Να νιώσεις λίγο πως  ο Di Caprio σε κρατάει παριστάνοντας τον Χριστό στο μπροστινό μέρος του πλοίου. Να νιώσεις  πως είσαι πιλότος στο Top Gun και τρέχεις με την μηχανή σου στην άσφαλτο, ενώ τα F14Α- Tomcats πετάνε στον ουρανό, για να συναντήσεις κρυφά την κόρη του Αρχιστράτηγου. Και αυτές οι ταινίες ούτε είχαν , ούτε θα έχουν sequel.

Υπάρχει πάντοτε το κλισέ με το Terminator 2… είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μην το θέτεις ως επιχείρημα για να ρίξεις στάχτη στα δικά σου μάτια πριν κάνεις την μαλακία σου ! 

                                                                           Ουστ !

Σι γιου

Κυτίο παραπόνων     afroditesblog@gmail.com

The Youtubers

Θα αποφύγω τις μεγάλες και ανούσιες εισαγωγές που κάνω, για να μην μου στείλεις πάλι e-mail και με κράζεις. Είδες πελάτη μου ? Αφουγκράστηκα τις ανάγκες σου και τις πρόσθεσα στο προϊόν, σαν καλός marketer…

Που λες πελάτη μου, τις προάλλες διεύρυνα τον μουσικό μου ορίζοντα ψάχνοντας και ακούγοντας μουσικά κομμάτια στο Youtube.  Τίποτα κακό μέχρι στιγμής… το κακό έρχεται όταν θελήσεις να διαβάσεις τα σχόλια από κάτω… και κατηγοριοποιώ τον λαό ανάλογα,  γιατί ξέρω πως και αυτό σου αρέσει :

Οι αγαπούληδες :

Το αφιερώνω σε ένα παπάκι που μου το έμαθε, στον ζουζούνο μου, στον γλυκό μου τσαλαπετεινούλη , στην όμορφη καραβιδουλίτσα μου… Ρε πάτε καλά ? Τι παπαριές είναι αυτές ? Σοβαρά τώρα, την βρίσκετε έτσι ? Η ηλικία δεν αποτελεί δικαιολογία . Καμία. Άσε που δεν πιστεύω ότι αυτές τις  wannabe γλυκανάλατες παπάτζες τις χρησιμοποιούν μόνο οι 15 minus. Εδώ ο φούρναρης,  60 και ετών ,  προχθές αποκάλεσε την 55άρα σιτεμένη σύζυγο του , «καραμελίτσα μου»…  Θα χρησιμοποιούσα την έκφραση «ξέρασα στο πληκτρολόγιο» , αλλά από κάπου θα την έχω κλέψει ασυνείδητα οπότε την αφήνω στην άκρη.  Είναι οι τύποι που δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν στα φουμπουτουιτέρια (FB+twitter+κατάληξη)  πόσο τους λείπει το πιγκουινάκι τους …την τελευταία μισή ώρα… που έχουν να ειδωθούν. Και έχουν ως profile pics (προφαιλ πικς) φωτογραφίες με το μωρό τους να φιλιούνται ή να χαϊδεύονται.

                                                                Δείγμα "αγαπούληδων"

Οι ειδήμονες :

Οι ειδήμονες είναι αυτοί που θα θελήσουν σε κάθε ευκαιρία να σχολιάσουν το κούρδισμα της κιθάρας, τις φωνητικές γραμμές, το μακιγιάζ του μπασίστα, την σκηνοθεσία του video clip… να επιδείξουν γενικά τις γνώσεις τους σε κάθε ευκαιρία.  Αλλά μάντεψε φίλε ειδήμονα… στα παπάρια μας ! Καλύτερα να παρέμενες στην μεγάλη πλαστική φούσκα της ξερολίας σου  απ’ όπου το έσκασες . Αυτοί είναι επικίνδυνο είδος καθώς  απολαμβάνουν την εκτίμηση των υπολοίπων και γίνονται αυτόματα opinion leaders  με καταστροφικά αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές δε, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα , απλά προσπαθούν να το παίξουν εναλλακτικοί γνώστες…και τα καταφέρνουν !

                                                           Εγώ θα σου πω το σωστό !

Οι ανικανοποίητοι :     

Οι ανικανοποίητοι μοιάζουν με τους ειδήμονες, με την μόνη διαφορά ότι πάντα, μα πάντα,  έχουν να κάνουν ένα αρνητικό σχόλιο… Καλό κομματάκι, αλλά τα τύμπανα ακούγονται κάπως θαμπά , πολύ δυνατή μπάντα αλλά τους λείπει ένας καλός ακορντεονίστας , μάλλον η τραγουδίστρια έχει περίοδο,  κ.ό.κ. Χειρότερη φάρα από τους ειδήμονες… Συχνά έρχονται σε ρήξη με τους υπόλοιπους χρήστες και αναλώνονται σε τριμηνιαίες κουβέντες για το ποιες μπατονέτες είναι οι καλύτερες της αγοράς.

                                                                        Χωρίς σχόλιο

Οι αγάμητοι :

Είναι αυτοί που θα απαντήσουν σε σχόλια τα οποία μοιάζουν να προέρχονται από οποιουδήποτε τύπου γκομενοειδές. Ο «αγάμητος» πιστεύει ότι έχει βρει την εναλλακτική μορφή πεσίματος μέσω διαδικτύου. Προσπαθεί να σφυρίζει αδιάφορα και να παριστάνει τάχα μου τάχα μου πως τον ενδιαφέρει μόνο η συζήτηση για την μουσική καθεαυτό. Παρθένος , όχι στο ζώδιο, αν και βρίσκεται στην τιμημένη ηλικία των 28 και άνω. Του κόβεις το ίντερνετ…του κόβεις αυτόματα το όνειρο του για αυτοϊκανοποίηση με φόντο την φωτογραφία της χρήστριας με το ψευδώνυμο Elenitsa_ygro_kounelaki.

                                                                   Δείγμα "αγάμητου"

Οι φανατισμένοι :

Είναι φανατικοί οπαδοί του καλλιτέχνη , έχουν κάνει τα μισά views μόνοι τους και σε κάθε ευκαιρία τον αποθεώνουν, ενώ δεν παραλείπουν να κράξουν τους υπόλοιπους ανταγωνιστές του ή μη. Iron Maiden fucking rules, skata to Justin Bieber, Βίσση Βίσση …στην Βανδή  γ###σι, κλπ. !  Για αυτούς δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι οι τύποι που συναντάς καθημερινά να προχωράν ανά τετράδες και να φοράνε μαύρα μπλουζάκια με το λογότυπο των Slipknot ή του Νίνο…ανάλογα με τα γούστα. Θα ταίριαζαν εύκολα στην παραπάνω κατηγορία… αλλά όπως και να έχει συναντώνται με αντίστοιχες θηλυκές ή αρσενικές τετράδες και γίνεται το σχετικό τσιριπιπί.  

                                                            Δείγμα φανατισμένης τετράδας

Οι αστείοι :

Οι αστείοι είναι αυτοί οι ενοχλητικοί παπάρες , που νομίζουν ότι έχουν χιούμορ, και  σε κάθε ευκαιρία πετάγονται και κάνουν το κρυόκωλο αστείο τους. Με το που κάνουν το σχόλιο, αναμένουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο , απαντήσεις τύπου … «χα,χα, καλό!» , «είσαι θεός ρε φίλε, έσκασα από τα γέλια», «είσαι πολύ αστείος, έλα απόψε στο κρεβάτι μου»  κλπ…αν και ποτέ δεν τις παίρνουν. Νομίζουν κατά κανόνα πως είναι η ψυχή της παρέας, ενώ στην σκληρή πραγματική  ζωή όλοι φαντασιώνονται χίλιους τρόπους για να τον ρίξουν στο πηγάδι μαζί με την Sadako.

                                                                           Ο "αστείος"

Οι αδιάφοροι :  

Είναι συνήθως τύποι αργόσχολοι που σερφάρουν 24/7 και θεωρούν υποχρέωση τους να σχολιάσουν τα πάντα και τους πάντες. Περιμένουν με αγωνία πότε κάποιος στα social networks θα ποστάρει (post) μία καινούρια φωτογραφία ή ένα νέο τραγούδι…για να πατήσουν πρώτοι το Like button ή να σχολιάσουν κάτι του τύπου… «πολύ καλό», «χο !» , «!», «?», παρέα με τα αγαπημένα τους emoticons. Όσο και να το παλεύεις, πάλι κανείς δεν θα σου δώσει σημασία. Κλείδωσε το mouse και το keyboard στην ντουλάπα και βγες μια βόλτα να δεις  τα πράγματα σε τρεις διαστάσεις.

                                                                            Αδιάφορος

Οι ερωτοκαταθλιπτικοί :

Είναι το είδος που θα κάνει σχόλια του τύπου… «αυτό το τραγούδι το άκουγα με την πρώην μου, να είναι καλά ότι και να κάνει…» , «μπορεί να είμαι μόνη , αλλά η καρδιά μου βαράει σκοπιά 2-4»,   ενώ η μάνα του/της  τρέχει με την σφουγγαρίστρα να μαζέψει τα αλμυρά δάκρυα που έχουν πλημμυρίσει το πάτωμα. Συνήθως όσοι ανήκουν στην  κατηγορία των ερωτοκαταθλιπτικών , δακρύζουν στην θέα του ολόγιομου φεγγαριού, θεωρούν το σκυλάκι τους ως τον πιο έμπιστο φίλο που είχαν ποτέ, ενώ αγαπημένος τους ηθοποιός είναι σίγουρα ο Hugh Grand.  Τους συμπονάμε, αλλά μας την σπάνε.

                                                          Ο ερωτοκαταθλιπτικός και το σκυλάκι του

Οι φιλόσοφοι :

Οι αγαπημένοι μου ! Σε κάθε τραγούδι πάντα θα βρεις έναν που έχει ανακαλύψει το κρυμμένο νόημα πίσω από τις νότες και τους στίχους. Αισθάνεται περήφανος και αγωνιά να διαδώσει την γνώση του και να ανοίξει τα μάτια των υπολοίπων.  Ακόμα και στα κομμάτια των Ζουζουνιών, ανακαλύπτει κρυφές πτυχές και δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν στην κάθαρση και την συμφιλίωση των αντικρουόμενων πλευρών του εαυτού του. Αυτός ναι, είναι αυθεντικός μαλάκας !

                                                                     Δείγμα φιλοσόφου

Οι ατεχνολόγητοι :   

Άλλη μια λεξηπλασία για να προσδιορίσουμε την κατηγορία που θα μπορούσε να περικλείει καθέναν από τους παραπάνω που δεν έχουν όμως την τεχνολογική γνώση για να δημιουργήσουν ένα Youtube Account, ώστε να μπορούν να σχολιάσουν. Είναι τυχεροί γιατί έχουν άθελα τους μία τέλεια κάλυψη, ένα απίστευτο φυσικό καμουφλάζ. Μας την σπάνε επίσης γιατί δεν έχουμε επιχειρήματα και αποδείξεις για να τους κράξουμε.

                                                                 Τί ειναι e-mail ? Τρώγεται ?

Οι νορμάλ :

Δεν υπάρχουν. Δεν είναι είδος προς εξαφάνιση. Έχουν εξαφανιστεί πολύ καιρό τώρα. Ξέρω…ξέρω… θεωρείς πως εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία… λυπάμαι… ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ! Μην ψάχνεις να βρεις επιχειρήματα για να με πείσεις για το αντίθετο ! Δεν θα βρεις…

 Σι γιου σουν…

Υ.Γ. Ρε πελάτη μου, μην την ψάχνεις… δεν ανήκεις στους νορμάλ, γιατί το συνεχίζεις ?

Κυτίο παραπόνων στο   afroditesblog@gmail.com

Κριτική στον ατάλαντο τρομπετίστα

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ. ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ , ΤΟΥΣ «ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ». ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ , ΜΟΝΟ ΧΡΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ. ΕΚ ΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ.

 Αναγνώστη μου τι κάνεις ? Θα σου πω εγώ. Αν και καλοκαίρι ακόμα…έχεις έγνοιες. Τι θα γίνει με την δουλειά ? Θα βγει το νοίκι ? Θα την βγάλουμε και σήμερα ? Θα βρω νηπιαγωγείο για το παιδί ? Άραγε θα έχουν ξεραθεί τα λουλούδια ? Να πάρω σκύλο ? Που είναι η Μαρία ?  κλπ. κλπ. κλπ. Και μέσα σε όλη αυτή την ταραχή…έρχομαι εγώ…ο αργόσχολος να κάνω την δουλειά για σένα… Πoια δουλειά?…να χαζεύω με τις ώρες στο ιντερνέτ, στον δρόμο, στο λεωφορείο…  μπας και βρω κάτι να εμπνευστώ και να σου δώσω ένα κειμενάκι να περάσει και σένα η ώρα σου.  Τι το ήθελα…??? Εκνευρίστηκα…και εξηγώ…

Έπεσα τις προάλλες σε μια ιστοσελίδα όπου κάποιος σοβαροφανής 50-60άρης με μουστάκι και γραβάτα, έγραφε ένα άρθρο που ούτε λίγο ούτε πολύ μας «διέταζε» (τους επισκέπτες της σελίδας) να μην κρίνουμε γιατί πολύ απλά δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Για ευνόητους λόγους δεν θα σας γράψω αυτολεξεί τα λεγόμενά του…αλλά σε μία ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να δούμε το εξής :

«Μην κρίνετε τον τάδε Σουηδό σκηνοθέτη, καθώς είστε πολύ λίγοι μπροστά του…δεν μπορείτε να συλλάβετε το όραμα του…οπότε μην μιλάτε καθόλου. Μην κρίνετε τον τάδε πολιτικό γιατί αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε και…ναι…είστε λίγοι μπροστά του. Η δείνα θεατρίνα είναι υπεράνω κριτικής γιατί ήδη προσέφερε πολλά και δεν χρειάζεται να αποδείξει την αξία της. Μην κρίνετε…μην…μην… μην… και καταλήγει…μην κρίνετε τον Χριστό…καθώς δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κρίνετε το τέλειο…η κρίση δεν είναι σπόροι για να σπέρνετε στο χωράφι άλλων… κρίνουμε μόνο όταν γνωρίζουμε βαθειά ! (δεν κάνω πλάκα…αυτά έλεγε !)

Και έρχομαι και λέω εγώ για πάρτη σου αναγνώστη μου… Τιιιιιιιιι λες ρε μαλάκα !!!!!!!!!!!!!  Κρίνω…και κρίνομαι κι εγώ. Γεννήθηκα για να κρίνω και δέχομαι την κριτική. Και να μην την δεχόμουν…πάλι θα έκρινα. Γιατί είμαι άνθρωπος φίλε...και έχω πρώτα δικαιώματα και μετά υποχρεώσεις.  Και επίσης… just for to know…κανείς δεν είναι τέλειος ! ούτε ο Θεός, ούτε ο γιος, ούτε το Holy Spirit !

Είπε  o Πατήρ κάποτε , σε μιαν άλλη εποχή … « μην κρίνεις ίνα μην κριθείς» …σήμερα θα έλεγε «κρίνε, γιατί θα κριθείς κι εσύ ούτως ή άλλως».  Ακόμα και ο Χριστός δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι δεν θέλει κριτική. Δεν ήταν τέλειος ! …  Στο τελευταίο στάδιο του, πριν την σταύρωση…κώλωσε…  υπερίσχυσε ο ανθρώπινος εαυτός του… ρώτησε… «Να το πιω και το πικρό ποτήριον τούτο?... σε ελεύθερη μετάφραση… Έλα ρε Πατέρα… ας κάνουμε κανένα θαύμα που είναι και πιασάρικο και ας αφήσουμε τις σταυρώσεις για πιο μετά…όταν πάω 90  . Στα καλύτερα μου χρόνια θες να το παίξω καουμπόης ? Τώρα που τα πράγματα με την Μάγδα πάνε καλά ?

Αλλά ο θεός είχε άλλη άποψη… μάλλον είχε προβλέψει το  lost -  την είδε ανταγωνιστικά - και εμπνεύστηκε κάτι πιο περίπλοκο σαν σχέδιο . Το άγιο πνεύμα δε, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, μάλλον βρίσκονταν κάπου στο μέλλον…στο Σύνταγμα να τρώει ψίχουλα και να κουτσουλάει αθώους περαστικούς για να το παίξει καμπόσο στην άσπρη περιστέρα των απέναντι καλωδίων.

Αλλά αγαπητέ μουστάκια με την γραβάτα… το ξέρεις ότι μπορεί να σε διαβάσει και ένα 10χρονο παιδί ? Και δεν εννοώ ότι έχεις ευθύνη απέναντί του. Κάθε άλλο, έχει πιο πολύ μυαλό και κρίση (που δεν σου αρέσει) και από σένα και από μένα. Απλά δεν θα ντραπείς να εκτεθείς σε κάποιον που έχει ζήσει μόλις το 1/6 της ζωής σου ? Δεν θα ντραπείς όταν σκεφτεί … «τι λέει ρε ο κόπανος… σε ρομποτάκια μιλάει ή σε ανθρώπους?» . Δεν θα ντραπείς που θα σε κρίνει ?

2 σε 1 σήμερα…ωσάν το Wash & Go με conditioner. Γιατί ο μουστάκιας…έχει γράψει κι άλλα… θέλει λέει να χρησιμοποιούμε πλούσιο λεξιλόγιο, σωστά δομημένες προτάσεις στην καθημερινότητά μας , ελληνική ορθογραφία,  πλήρεις παραγράφους, ευγένεια και να αποδίδουμε σεβασμό με κάθε μας λέξη…. Τα γνωστά… η γλώσσα μας χάνεται , οι νέοι μιλούν την αργκό, γράφουν greeklish …μπλα μπλα μπλά !   Γιατί  λέει αυτός, ο  λόγος είναι πολύ ισχυρό όπλο…το ισχυρότερο !

Στο τελευταίο συμφωνώ…αλλά αν το κάνουμε your way… το όπλο θα πυροβολήσει μετά από κάνα τετράωρο…ενώ  our way … πριν πατήσεις την σκανδάλη έχεις βρει ήδη στόχο. Παράδειγμα, από αυτά που σου αρέσουν αναγνώστη μου…

Ο φιλόδοξος μουσικός της απέναντι πολυκατοικίας παίζει τρομπέτα εν ώρα κοινής ησυχίας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ηρεμίσεις. Βγαίνεις νευριασμένος έξω και του φωνάζεις από κάτω…

His way : Αγαπητέ γείτονα, θα σε παρακαλούσα να κάνεις ένα διάλλειμα από την μελέτη του μουσικού σου οργάνου , καθώς θα ήθελα να ξεκουραστώ ύστερα από μία κοπιαστική ημέρα, όπου το σώμα μου και το πνεύμα μου λειτούργησαν στο έπακρο με σκοπό την παραγωγή εργασιακής ενέργειας. Αν θα σου ήταν εύκολο, συνέχισε την εξάσκησή σου κάποια άλλη στιγμή. Να ξέρεις πάντως ότι ενθαρρύνω την δημιουργικότητα σου.

Χρόνος : 60 δευτερόλεπτα

Αποτέλεσμα : Ο τρομπετίστας θα σε κοιτάξει απορημένος…δεν θα καταλάβει καλά τι του είπες …θα σε  χαρακτηρίσει τρελό και θα συνεχίσει να φυσάει τις ενοχλητικές του νότες.

Our way : Άμα δεν σκάσεις θα στην βάλω στο κώλο την τρομπέτα, παλιομαλάκα ατάλαντε !

Χρόνος : 5 δευτερόλεπτα

Αποτέλεσμα : Ο τρομπετίστας το πολύ να ρίξει κάνα μπινελικάκι… αλλά όπως και να έχει θα σκάσει.

Ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας, ξέρουμε πότε πρέπει και πότε όχι να μιλάμε την  «αργκό», ξέρουμε ελληνικά  και αγγλικά…ξεχωριστά…αλλά χρησιμοποιούμε για ευκολία greeklish,  θέλουμε άμεση συνεννόηση , γρήγορα αποτελέσματα… Ξέρουμε και άλλα πολλά τα οποία τα κρύβουμε…και όταν έρθει η ώρα θα τα μάθεις.  

Τα λέμε … LOL !

Υ.Γ. Πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ να μην σας θεωρώ μαλάκες, αλλά δεν μου δίνετε άλλη επιλογή. Ένας…ΕΝΑΣ δεν βρέθηκε να σχολιάσει τον «δήθεν» -αλά ΠΥΞ ΛΑΞ – τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης ???

Ο σοφός με το κόκκινο κάρο

Όπως ο «Τσίου»,  στην ομώνυμη ταινία ,  τον δεκαπενταύγουστο έψαχνε λίγη πρέζα έτσι κι εμείς αντίστοιχα ,  τέσσερις άνθρωποι που ξέμειναν στα δυτικά προάστια της πρωτεύουσας ψάχναμε εναγωνίως κάτι να κάνουμε ώστε να μην μας καταπλακώσει η κατάθλιψη που είχε αρχίσει να παίρνει σιγά σιγά μορφή. Την μορφή του Dolph Lundgren (ο Ρώσος από το Rocky IV ) έτοιμη να μας αρχίσει στα απανωτά μπουνίδια. Βλέποντας τους μυς του - συμπαθέστατου κατά τα’άλλα- Dolph να συσπώνται , βλέποντας το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει και να γεμίζει μίσος, αρχίσαμε να πετάμε γρήγορα ιδέες για το πώς θα δραστηριοποιηθούμε.

Οι ιδέες δεν έπεφταν και βροχή αλλά μια σχετική διάθεση υπήρχε.  Στις σκέψεις πήγαμε από τους καταρράκτες (λέμε τώρα) της Κρύας στην Λειβαδιά , μέχρι το, πλέον , κοσμοπολίτικο Ναύπλιο. Από το φέρυ του Περάματος και απέναντι στην Σαλαμίνα, μέχρι το καζίνο του Λουτρακίου. Τίποτα από αυτά δεν εξέφραζε το mood της παρέας και η απόφαση του «τι διάολο θα κάνουμε?» έμοιαζε σαν να σχεδιάζαμε ληστεία σε κεντρικό υποκατάστημα τράπεζας. Πράγμα όχι τυχαίο αν αναλογιστείς αναγνώστη μου ότι το παρεάκι απαρτίζονταν από τρεις γυναίκες και μόλις ένα αρσενικό. (Απ’έξω φαίνεται η κοριτσοπαρέα και ο γκέι φίλος τους…αλλά σε διαβεβαιώνω δεν είναι έτσι !)    

Η ιδέα όμως έπεσε σαν κεραυνός στο coffee table … Να πάρουμε ένα δυο συμπράγκαλα μαζί μας, να μπούμε στο όχημα και να ακολουθήσουμε το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο που θα περνούσε. Περιπετειώδες και πρωτότυπο.  Ευφυές και διασκεδαστικό. Γαμάτο και ποζεράδικο (για ιστορία που θα λες στους φίλους σου).  Και έτσι κι έγινε… πήραμε μαγιό, ένα δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, τα cd του Michael Jackson (και το τελευταίο του Νίνο) και μία ρακέτα του πινγκ-πόνγκ  και φορτωθήκαμε στο - άνευ κλιματιστικού και μπροστινού καθρέπτη - αυτοκίνητο της Ναταλί (καλά θυμάστε, η ελληνογαλλίδα γραμματέας μου). Συνοδηγός η Sophie van der Zourna (επίσης καλά θυμάστε, η διευθύντρια του οικονομικού). Πίσω εγώ και η Αποστολία (δεν την θυμάστε γιατί δεν την έχουμε αναφέρει… δεν την κάνουμε και πολύ παρέα γιατί μιλάει πολύ και γίνεται κουραστική ώρες ώρες).

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ… το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο πέρασε…με 210 κm/h… Κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα και χωρίς κανένας να μιλήσει πήραμε την σιωπηλή απόφαση να περιμένουμε το επόμενο γιατί και να θέλαμε να το ακολουθήσουμε…μέχρι τα 100 km/h πιάνει με λίγη βία το όχημα μας. Ξέραμε πως είχαμε παραβεί τους κανόνες αλλά η αίσθηση της «παρανομίας» μας εξίταρε και ανυπομονούσαμε ακόμα περισσότερο.  Και δεν πέρασαν δυο λεπτά και τσουπ… βρεθήκαμε να ακολουθούμε ένα ζευγαράκι κοντά στην ηλικία μας, πράγμα που μας χαροποίησε γιατί όσο να’ναι κάπου θα συμπίπτουν τα γούστα μας. Πολύ κίνηση είχε για δεκαπενταύγουστο μπάι δε γουέι (by the way).

Με το γκάζι στο τέρμα για τα δεδομένα του συμπαθούς «γαιδαράκου μας» και το radio-cd player  να παίζει το «Ο.Κ.» του Νίνου στο repeat- παρά της εκλύσεις μου για λίγο Μιχαλάκη από τα παλιά- η διαδρομή του μπροστινού αυτοκινήτου , κατά συνέπεια και δικιά μας , μας οδήγησε κάπου στην Νέα Ερυθραία. Το κόκκινο αμάξι άναψε αλάρμ και πάρκαρε. Εδώ είμαστε σκεφτήκαμε… μπροστά σε μία καφετέρια με ξύλινους επενδυμένους τοίχους και μία πινακίδα που υποσχόταν τις πιο γευστικές αυθεντικές Ιταλικές  βάφλες. Αλλά όχι…  δεν διαπιστώσαμε ποτέ αν θα κρατούσε την υπόσχεσή της η πινακίδα… γιατί ο οδηγός του κόκκινου αυτοκινήτου, κατέβηκε, πήγε στο απέναντι περίπτερο και αφού πήρε τσιγάρα και μια δωροσακούλα Spider-man ξαναγύρισε και έφυγε σπινάροντας. Χωρίς δεύτερη κουβέντα συνεχίσαμε το κυνήγι του άγνωστου  ζεύγους.

Η ώρα περνούσε και ακολουθούσαμε μία διαδρομή μέσα από την Κηφισιά…οι ωραίες σπιταρόνες και τα χλιδάτα αμαξάκια σου προκαλούσαν θλίψη στην σκέψη ότι για ένα κεραμίδι του ή μία ζάντα θα έπρεπε να δουλεύεις 2 σερί χρόνια και με υπερωρίες για να επωμιστείς το κόστος. Και εκεί που είχα χαλαρώσει και κάπως το απολάμβανα…να σου η Sophie , με την ψηφιακή φωτογραφική στα χέρια , να προστάζει…αγκαλιαστείτε, χαμογελάστε…όχι έτσι…πιο ζωντανά…φορέστε καπέλο τώρα…βγάλτε τα γυαλιά… Αν έβρισκα εκείνη την στιγμή ένα  λυχνάρι… θα παρακαλούσα το τζίνι να φέρει στο δεξί, μπροστά παράθυρο τον Dolph (το Ρώσο του Ροκι 4 ντε!) και να την  αρχίσει στα uppercut.  «Ε, για το facebook… δικαιολογήθηκε ».

Κλασσική νεομαλακισμένη Ελληνίδα…αν και Ολλανδέζα… πας ένα διήμερο διακοπές και μετά βλέπεις τόσες φωτογραφίες που θα νόμιζε κανείς ότι πήγες 6 μήνες για να καυλαντίζεις επί πληρωμή. Πόσο μάλλον δε η αμαξάδα μας θα φαίνεται σαν εβδομάδα στα Galapagos.  Πλέον δεν πας διακοπές για να χαλαρώσεις…ή να τα σπάσεις… πλέον πας για να βγάλεις φωτογραφίες να τις δημοσιεύσεις στο φατσοβιβλίο. Άπειρες φορές μου έχει τύχει να υπάρχει σε παρέα διάθεση «του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί» και πάντα…μα ΠΑΝΤΑ όμως…θα πεταχτεί η –συνήθως, όχι πάντα- χαζογκόμενα που θα μας παρακαλέσει να γελάσουμε για να φωτογραφίσει. Και βέβαια θα της μείνει η πλαστή ανάμνηση από εκείνες τις στιγμές… Η λεζάντα θα είναι… «αχ, τι γλυκούλικο το παρεάκι μας» …άσχετα αν εκείνη την μέρα ο Μπάμπης παραλίγο να σφαχτεί με την Ελένη γιατί την έπιασε επ ‘ αυτοφώρω με τον τύπο με τα τουριστικά είδη. 

Καμιά εκατοστή φωτογραφίες μετά (ναι, παίρνουμε πόζες κι εμείς…κράζουμε αλλά όπου φακός…εμείς μπροστά…  «σας γαμώ και σας υποστηρίζω» που έλεγε ο παππούς μου)  εμείς ακόμα στον δρόμο να ακολουθούμε το κόκκινο αυτοκίνητο που μάλλον αν είχε ψυχή θα είχε αγανακτήσει με την σχιζοειδή προσωπικότητα του οδηγού του. Ο τύπος πήγε από Νέα Ερυθραία, Άγιο Στέφανο, στο φράγμα του Μαραθώνα….(ούτε εκεί σταμάτησε όμως, παρά τις εσωτερικές προσευχές μας), πέρασε από Νέα Φιλαδέλφεια, βρέθηκε κέντρο και έκανε στάση για παγωτό στο χέρι κοντά στο Θησείο. Και μετά Πειραιώς…  Και εμείς…εμείς οι μαλάκες είχαμε βάλει ένα στόχο…είχαμε δώσει υπόσχεση… και συνεχίσαμε…αν είχαμε ντόνατς και καφέ …θα ήταν επισήμως παρακολούθηση !

Αν βαριέσαι αγαπητέ αναγνώστη αυτό το κείμενο είναι γιατί και εμείς αρχίσαμε να βαριόμαστε τότε. Το πίσω κάθισμα είχε πιάσει κουβέντα για ταινίες και το πόσο awesome είναι ο Robert Downey Jr. με ή χωρίς το μουσάκι του Tony Stark ! (στην ουσία προσποιούμουν ενδιαφέρον στην ακατάσχετη πολυλογία της Αποστολίας) . Ενώ οι μπροστά θέσεις στέλνανε sms σε διάφορους για τα χρόνια πολλά…αυτούς που μιλάς μόνο δύο φορές τον χρόνο….μία στην γιορτή σου και μια στην γιορτή τους…

Μετά από μερικές χαμένες ώρες και καμιά πενηνταριά φωτογραφίες ακόμα … βρεθήκαμε στον Πειραιά. Το κόκκινο αυτοκίνητο πάρκαρε…σχετικά εύκολα είναι η αλήθεια μιας και η πόλη ήταν άδεια. Το ζεύγος κατέβηκε. Η απόφαση ελήφθη … Πειραιάς. Δεν γαμιέται…σκέφτηκα…καλά είναι…ένα καφεδάκι με θέα θάλασσα θα το πιούμε τελικά. Αλλά οοοοοοοοοοόχι ! Η χοντρή πανάσχημη γκόμενα (τώρα που με εκνεύρισαν θα πω αλήθειες)  φώναξε στον φλώρο που βρήκε για άντρα (αυτός της αξίζει ) που είχε απομακρυνθεί και στεκόταν μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο… «Παναγιώτηηηηη, πάρε και καμιά 20αριά εκλεράκια»… Ω ρε πούστη μου… ο παπάρας γιορτάζει και ήρθαν να πάρουν προμήθειες για να κεράσουν το βράδυ τους μουσαφιραίους !

Και όλη αυτή η διαδρομή ? Γιατί ? Για να λες ότι πήγες εκδρομή στην Αττική την χοντρή και να την μπουκώσεις με παγωτό ? Επειδή στα ζάλισε που δεν την πήγες διακοπές ? ...  Και είχαμε πέσει μέσα… καθώς 20 λεπτά μετά βρεθήκαμε εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει… μόνο που τώρα πια είχε βραδιάσει.

Και οι τέσσερις ηλίθιοι κοιταχτήκαμε…και μετατρέψαμε το όλο φιάσκο σαν μία γαμάτη εμπειρία που όταν την περιγράφουμε θα προσθέτουμε μερικές υπερβολές και θα έχουμε το ενδιαφέρον των συνομιλητών μας στις μαζώξεις. Ανεβήκαμε στο σπίτι της Sophie, ανοίξαμε πατατάκια και ποπ-κορν, βγάλαμε τις μπύρες από το ψυγείο και βάλαμε στο DVD (καλά ! με έπιασες…βάλαμε  downloaded ταινία) Adam Sadler και Jenny Aniston να χαριεντίζονται. Ότι δηλαδή θα κάναμε και χωρίς να υποστούμε όλη αυτή την «περιπέτεια» .

Και ξέρεις τι μου είπε κάποτε ένας σοφός αναγνώστη μου ? Μην αφήνεις τους άλλους να κάνουν επιλογές για σένα…στην καλύτερη θα βρεθείς εκεί που θα κατέληγες αν έπαιρνες τις αποφάσεις και μόνος σου…στην χειρότερη θα παρακαλούσες να είχες πάρει τις αποφάσεις μόνος σου.  Βέβαια ίσως να μην ήθελα να καταλήξω εδώ με την εξιστόρηση της εμπειρίας μας. Ίσως απλά να θυμήθηκα τον σοφό γιατί τον έσερνε και αυτόν ένα κόκκινο κάρο.

Τα λέμε…

Υ.Γ. Απομυθοποίηση στους σοφούς…