Όπως ο «Τσίου», στην ομώνυμη ταινία , τον δεκαπενταύγουστο έψαχνε λίγη πρέζα έτσι κι εμείς αντίστοιχα , τέσσερις άνθρωποι που ξέμειναν στα δυτικά προάστια της πρωτεύουσας ψάχναμε εναγωνίως κάτι να κάνουμε ώστε να μην μας καταπλακώσει η κατάθλιψη που είχε αρχίσει να παίρνει σιγά σιγά μορφή. Την μορφή του Dolph Lundgren (ο Ρώσος από το Rocky IV ) έτοιμη να μας αρχίσει στα απανωτά μπουνίδια. Βλέποντας τους μυς του - συμπαθέστατου κατά τα’άλλα- Dolph να συσπώνται , βλέποντας το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει και να γεμίζει μίσος, αρχίσαμε να πετάμε γρήγορα ιδέες για το πώς θα δραστηριοποιηθούμε.
Οι ιδέες δεν έπεφταν και βροχή αλλά μια σχετική διάθεση υπήρχε. Στις σκέψεις πήγαμε από τους καταρράκτες (λέμε τώρα) της Κρύας στην Λειβαδιά , μέχρι το, πλέον , κοσμοπολίτικο Ναύπλιο. Από το φέρυ του Περάματος και απέναντι στην Σαλαμίνα, μέχρι το καζίνο του Λουτρακίου. Τίποτα από αυτά δεν εξέφραζε το mood της παρέας και η απόφαση του «τι διάολο θα κάνουμε?» έμοιαζε σαν να σχεδιάζαμε ληστεία σε κεντρικό υποκατάστημα τράπεζας. Πράγμα όχι τυχαίο αν αναλογιστείς αναγνώστη μου ότι το παρεάκι απαρτίζονταν από τρεις γυναίκες και μόλις ένα αρσενικό. (Απ’έξω φαίνεται η κοριτσοπαρέα και ο γκέι φίλος τους…αλλά σε διαβεβαιώνω δεν είναι έτσι !)
Η ιδέα όμως έπεσε σαν κεραυνός στο coffee table … Να πάρουμε ένα δυο συμπράγκαλα μαζί μας, να μπούμε στο όχημα και να ακολουθήσουμε το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο που θα περνούσε. Περιπετειώδες και πρωτότυπο. Ευφυές και διασκεδαστικό. Γαμάτο και ποζεράδικο (για ιστορία που θα λες στους φίλους σου). Και έτσι κι έγινε… πήραμε μαγιό, ένα δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, τα cd του Michael Jackson (και το τελευταίο του Νίνο) και μία ρακέτα του πινγκ-πόνγκ και φορτωθήκαμε στο - άνευ κλιματιστικού και μπροστινού καθρέπτη - αυτοκίνητο της Ναταλί (καλά θυμάστε, η ελληνογαλλίδα γραμματέας μου). Συνοδηγός η Sophie van der Zourna (επίσης καλά θυμάστε, η διευθύντρια του οικονομικού). Πίσω εγώ και η Αποστολία (δεν την θυμάστε γιατί δεν την έχουμε αναφέρει… δεν την κάνουμε και πολύ παρέα γιατί μιλάει πολύ και γίνεται κουραστική ώρες ώρες).
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ… το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο πέρασε…με 210 κm/h… Κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα και χωρίς κανένας να μιλήσει πήραμε την σιωπηλή απόφαση να περιμένουμε το επόμενο γιατί και να θέλαμε να το ακολουθήσουμε…μέχρι τα 100 km/h πιάνει με λίγη βία το όχημα μας. Ξέραμε πως είχαμε παραβεί τους κανόνες αλλά η αίσθηση της «παρανομίας» μας εξίταρε και ανυπομονούσαμε ακόμα περισσότερο. Και δεν πέρασαν δυο λεπτά και τσουπ… βρεθήκαμε να ακολουθούμε ένα ζευγαράκι κοντά στην ηλικία μας, πράγμα που μας χαροποίησε γιατί όσο να’ναι κάπου θα συμπίπτουν τα γούστα μας. Πολύ κίνηση είχε για δεκαπενταύγουστο μπάι δε γουέι (by the way).
Με το γκάζι στο τέρμα για τα δεδομένα του συμπαθούς «γαιδαράκου μας» και το radio-cd player να παίζει το «Ο.Κ.» του Νίνου στο repeat- παρά της εκλύσεις μου για λίγο Μιχαλάκη από τα παλιά- η διαδρομή του μπροστινού αυτοκινήτου , κατά συνέπεια και δικιά μας , μας οδήγησε κάπου στην Νέα Ερυθραία. Το κόκκινο αμάξι άναψε αλάρμ και πάρκαρε. Εδώ είμαστε σκεφτήκαμε… μπροστά σε μία καφετέρια με ξύλινους επενδυμένους τοίχους και μία πινακίδα που υποσχόταν τις πιο γευστικές αυθεντικές Ιταλικές βάφλες. Αλλά όχι… δεν διαπιστώσαμε ποτέ αν θα κρατούσε την υπόσχεσή της η πινακίδα… γιατί ο οδηγός του κόκκινου αυτοκινήτου, κατέβηκε, πήγε στο απέναντι περίπτερο και αφού πήρε τσιγάρα και μια δωροσακούλα Spider-man ξαναγύρισε και έφυγε σπινάροντας. Χωρίς δεύτερη κουβέντα συνεχίσαμε το κυνήγι του άγνωστου ζεύγους.
Η ώρα περνούσε και ακολουθούσαμε μία διαδρομή μέσα από την Κηφισιά…οι ωραίες σπιταρόνες και τα χλιδάτα αμαξάκια σου προκαλούσαν θλίψη στην σκέψη ότι για ένα κεραμίδι του ή μία ζάντα θα έπρεπε να δουλεύεις 2 σερί χρόνια και με υπερωρίες για να επωμιστείς το κόστος. Και εκεί που είχα χαλαρώσει και κάπως το απολάμβανα…να σου η Sophie , με την ψηφιακή φωτογραφική στα χέρια , να προστάζει…αγκαλιαστείτε, χαμογελάστε…όχι έτσι…πιο ζωντανά…φορέστε καπέλο τώρα…βγάλτε τα γυαλιά… Αν έβρισκα εκείνη την στιγμή ένα λυχνάρι… θα παρακαλούσα το τζίνι να φέρει στο δεξί, μπροστά παράθυρο τον Dolph (το Ρώσο του Ροκι 4 ντε!) και να την αρχίσει στα uppercut. «Ε, για το facebook… δικαιολογήθηκε ».
Κλασσική νεομαλακισμένη Ελληνίδα…αν και Ολλανδέζα… πας ένα διήμερο διακοπές και μετά βλέπεις τόσες φωτογραφίες που θα νόμιζε κανείς ότι πήγες 6 μήνες για να καυλαντίζεις επί πληρωμή. Πόσο μάλλον δε η αμαξάδα μας θα φαίνεται σαν εβδομάδα στα Galapagos. Πλέον δεν πας διακοπές για να χαλαρώσεις…ή να τα σπάσεις… πλέον πας για να βγάλεις φωτογραφίες να τις δημοσιεύσεις στο φατσοβιβλίο. Άπειρες φορές μου έχει τύχει να υπάρχει σε παρέα διάθεση «του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί» και πάντα…μα ΠΑΝΤΑ όμως…θα πεταχτεί η –συνήθως, όχι πάντα- χαζογκόμενα που θα μας παρακαλέσει να γελάσουμε για να φωτογραφίσει. Και βέβαια θα της μείνει η πλαστή ανάμνηση από εκείνες τις στιγμές… Η λεζάντα θα είναι… «αχ, τι γλυκούλικο το παρεάκι μας» …άσχετα αν εκείνη την μέρα ο Μπάμπης παραλίγο να σφαχτεί με την Ελένη γιατί την έπιασε επ ‘ αυτοφώρω με τον τύπο με τα τουριστικά είδη.
Καμιά εκατοστή φωτογραφίες μετά (ναι, παίρνουμε πόζες κι εμείς…κράζουμε αλλά όπου φακός…εμείς μπροστά… «σας γαμώ και σας υποστηρίζω» που έλεγε ο παππούς μου) εμείς ακόμα στον δρόμο να ακολουθούμε το κόκκινο αυτοκίνητο που μάλλον αν είχε ψυχή θα είχε αγανακτήσει με την σχιζοειδή προσωπικότητα του οδηγού του. Ο τύπος πήγε από Νέα Ερυθραία, Άγιο Στέφανο, στο φράγμα του Μαραθώνα….(ούτε εκεί σταμάτησε όμως, παρά τις εσωτερικές προσευχές μας), πέρασε από Νέα Φιλαδέλφεια, βρέθηκε κέντρο και έκανε στάση για παγωτό στο χέρι κοντά στο Θησείο. Και μετά Πειραιώς… Και εμείς…εμείς οι μαλάκες είχαμε βάλει ένα στόχο…είχαμε δώσει υπόσχεση… και συνεχίσαμε…αν είχαμε ντόνατς και καφέ …θα ήταν επισήμως παρακολούθηση !
Αν βαριέσαι αγαπητέ αναγνώστη αυτό το κείμενο είναι γιατί και εμείς αρχίσαμε να βαριόμαστε τότε. Το πίσω κάθισμα είχε πιάσει κουβέντα για ταινίες και το πόσο awesome είναι ο Robert Downey Jr. με ή χωρίς το μουσάκι του Tony Stark ! (στην ουσία προσποιούμουν ενδιαφέρον στην ακατάσχετη πολυλογία της Αποστολίας) . Ενώ οι μπροστά θέσεις στέλνανε sms σε διάφορους για τα χρόνια πολλά…αυτούς που μιλάς μόνο δύο φορές τον χρόνο….μία στην γιορτή σου και μια στην γιορτή τους…
Μετά από μερικές χαμένες ώρες και καμιά πενηνταριά φωτογραφίες ακόμα … βρεθήκαμε στον Πειραιά. Το κόκκινο αυτοκίνητο πάρκαρε…σχετικά εύκολα είναι η αλήθεια μιας και η πόλη ήταν άδεια. Το ζεύγος κατέβηκε. Η απόφαση ελήφθη … Πειραιάς. Δεν γαμιέται…σκέφτηκα…καλά είναι…ένα καφεδάκι με θέα θάλασσα θα το πιούμε τελικά. Αλλά οοοοοοοοοοόχι ! Η χοντρή πανάσχημη γκόμενα (τώρα που με εκνεύρισαν θα πω αλήθειες) φώναξε στον φλώρο που βρήκε για άντρα (αυτός της αξίζει ) που είχε απομακρυνθεί και στεκόταν μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο… «Παναγιώτηηηηη, πάρε και καμιά 20αριά εκλεράκια»… Ω ρε πούστη μου… ο παπάρας γιορτάζει και ήρθαν να πάρουν προμήθειες για να κεράσουν το βράδυ τους μουσαφιραίους !
Και όλη αυτή η διαδρομή ? Γιατί ? Για να λες ότι πήγες εκδρομή στην Αττική την χοντρή και να την μπουκώσεις με παγωτό ? Επειδή στα ζάλισε που δεν την πήγες διακοπές ? ... Και είχαμε πέσει μέσα… καθώς 20 λεπτά μετά βρεθήκαμε εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει… μόνο που τώρα πια είχε βραδιάσει.
Και οι τέσσερις ηλίθιοι κοιταχτήκαμε…και μετατρέψαμε το όλο φιάσκο σαν μία γαμάτη εμπειρία που όταν την περιγράφουμε θα προσθέτουμε μερικές υπερβολές και θα έχουμε το ενδιαφέρον των συνομιλητών μας στις μαζώξεις. Ανεβήκαμε στο σπίτι της Sophie, ανοίξαμε πατατάκια και ποπ-κορν, βγάλαμε τις μπύρες από το ψυγείο και βάλαμε στο DVD (καλά ! με έπιασες…βάλαμε downloaded ταινία) Adam Sadler και Jenny Aniston να χαριεντίζονται. Ότι δηλαδή θα κάναμε και χωρίς να υποστούμε όλη αυτή την «περιπέτεια» .
Και ξέρεις τι μου είπε κάποτε ένας σοφός αναγνώστη μου ? Μην αφήνεις τους άλλους να κάνουν επιλογές για σένα…στην καλύτερη θα βρεθείς εκεί που θα κατέληγες αν έπαιρνες τις αποφάσεις και μόνος σου…στην χειρότερη θα παρακαλούσες να είχες πάρει τις αποφάσεις μόνος σου. Βέβαια ίσως να μην ήθελα να καταλήξω εδώ με την εξιστόρηση της εμπειρίας μας. Ίσως απλά να θυμήθηκα τον σοφό γιατί τον έσερνε και αυτόν ένα κόκκινο κάρο.
Τα λέμε…
Υ.Γ. Απομυθοποίηση στους σοφούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου