Στα γραφεία μας , κάπου στο κέντρο του Πειραιά, νωρίς το πρωί επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Άνθρωποι έτρεχαν πάνω κάτω, άλλοι κρατώντας πάκους χαρτιά , άλλοι μιλώντας στο τηλέφωνο , άλλοι βρίζοντας και αναθεματίζοντας, άλλοι μιλώντας έντονα μεταξύ τους, γενικά επικρατούσε ένας πανζουρλισμός που άγγιζε τους πάντες εκτός από έναν υπερβολικά cool τύπο ο οποίος έτρωγε αργά και απολαυστικά παγωτό χωνάκι (μάλλον θα ήταν κάποιος από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού) .
Η αιτία για όλα αυτά ήταν το έκτακτο meeting που είχε αποφασιστεί με ένα και μόνο θέμα στην ατζέντα… την ξαφνική απώλεια έμπνευσης. Ένα πρόβλημα που απαιτούσε άμεσα λύση. Μια κρίση που έπρεπε να ξεπεραστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όλο το οικοδόμημα γύρω από τις Αφροδίτες ήταν έτοιμο να καταρρεύσει….και να καταπλακώσει τα πάντα…
Γύρω στις 8.00 , τα air-conditions δούλευαν στο foul και οι περισσότεροι είχαμε πάρει τις θέσεις μας γύρω από το μεγάλο, μαονένιο τραπέζι στην αίθουσα συνεδριάσεων φορώντας τις γραβάτες μας, με εμένα στην κορυφή του. Όλοι είχαμε μπροστά μας κι από έναν φορητό υπολογιστή…νομίζω απλά και μόνο για να γίνουμε μέρος ενός πιο σοβαροφανούς και γιάπικου σκηνικού. Εγώ ομολογώ πως χάζευα στο Facebook και δίπλα μου η Ναταλί – η ελληνογαλλίδα γραμματέας μου- είχε απορροφηθεί στο whatisaw.gr . Όταν κάποια στιγμή πήρε θέση και ο τελευταίος…η συνεδρίαση άρχισε…
Η αίθουσα συνεδριάσεων
Το λόγο πήρε η υπεύθυνη προώθησης (εδώ που τα λέμε δεν έχει κάνει και καμιά απίστευτη δουλειά) . «Έχουμε πρόβλημα κυρίες και κύριοι, δεν υπάρχει αυτή την περίοδο έμπνευση με αποτέλεσμα να μην έχουμε κάποια νέα ανάρτηση να παρουσιάσουμε. Θα είναι καταστροφικό για το blog μας…». Τα μουρμουρητά άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Κανείς δεν είχε να κάνει κάποια πρόταση και αναλωθήκαμε στο να ψάχνουμε την αιτία του προβλήματος…καταλήγοντας να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Μέχρι και τον ηλεκτρολόγο πήρε η μπάλα για τα χαλασμένα ποτενσιόμετρα στον ημιώροφο.
Ο διευθυντής Marketing άρχισε να λέει με έντονο ύφος σε κάποιον από τις πωλήσεις πως παίξαμε πολύ νωρίς το χαρτί της δημοσίευσης των e-mails και πως θα ήταν πιο συνετό να το κρατούσαμε για αργότερα. Μέσα στο γενικό πανικό πρότεινε να δημοσιεύσουμε ένα παλαιότερο κείμενο ξανά, με αποτέλεσμα να εισπράξει την οργή των υπολοίπων. Μαζί και την δικιά μου… τι είμαστε …το Mega και θα βάλουμε επανάληψη το Ρετιρέ…? Όσο μαλάκες και αν είναι οι αναγνώστες μας…αυτό θα το πάρουν χαμπάρι.
Μετά από κάνα μισάωρο απόλυτης αερολογίας, ένας κοντόχοντρος γυαλάκιας με γλοιώδη φάτσα από το λογιστήριο (μας ποιος ηλίθιος τον προσέλαβε αυτόν ?) σηκώθηκε όρθιος , ακούμπησε τα χέρια στο τραπέζι και με την υπερβολικά κοριτσίστικη φωνή του είπε «Γιατί να μην πούμε πως λόγω καλοκαιριού θα κάνουμε μια παύση κάνα 10ήμερο? Summer Βreak. Όλοι θα το κατανοήσουν καθώς έτσι γίνεται σε όλες επιχειρήσεις. Θα κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο»…
Η πρόταση του μαλάκα
Ξαφνικά όλοι πάγωσαν, τα μουρμουρητά σταμάτησαν … ήξεραν πως αυτό θα ήταν μία πολύ σοφή λύση. Γύρισαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα σαν ρομποτάκια και με κοίταξαν. Βρισκόμενος σε ημιξαπλωμένη στάση στην καρέκλα, χτυπώντας τα δάκτυλα μου νευρικά στο τραπέζι…έβλεπα τα ικετευτικά πρόσωπα τους να περιμένουν από μένα μία θετική απάντηση. «Ξεχάστε το», είπα αποφασιστικά. Δεν χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσω, το ύφος και ο τόνος της φωνής μου τους έδειξε πως δεν σηκώνω κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρόταση ήταν έξυπνη και μας έλυνε -έστω και προσωρινά- το πρόβλημα. Αλλά δεν θα ανεχόμουν με τίποτα αυτός ο παπάρας να πάρει τα εύσημα. Οπότε την απέρριψα χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Η Sophie Van Der Zourna , η Ολλανδέζα διευθύντρια του οικονομικού (απορώ πως ξύπνησε και ήρθε, συνήθως την πετυχαίνεις σε κάποιο παρακμιακό bar του κέντρου να μπεκροπίνει και μετά κάνει 3 μέρες να συνέλθει από το hangover) , μας άγχωσε ακόμα περισσότερο, δίνοντάς μας μια σειρά από στοιχεία τα οποία απλά αποδείκνυαν ότι οδεύουμε σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και μας συμβούλεψε μέχρι και να… βάλουμε λουκέτο. Αυτή θα ήταν μία πολύ λογική κίνηση αν στο τέλος της μέρας δεν βρισκόταν κάτι καλύτερο.
Η πιθανή κατάληξη
Η Μαρία… αχ το Μαράκι… γλυκύτατο πλάσμα με τα πιο ωραία και καλλίγραμμα μπουτάκια που έχετε δει ποτέ…αυτήν εγώ την προσέλαβα αλλά δεν ξέρω ούτε σε ποιον τομέα απασχολείται ούτε πια είναι ακριβώς η δουλειά της…το μόνο που ξέρω είναι ότι έρχεται κάθε απόγευμα και την παίρνει ένας μαλλιάς με σκουλαρίκια και πέτσινα με την μηχανή του. Κατάλαβες , εγώ κοτζάμ ηγέτης και αυτή προτιμάει τον μαλλιά ! Τέλος πάντων, που είχα μείνει…α ναι … η Μαρία λοιπόν πρότεινε να γράψω ένα θέμα για τον στρατό που το έχουμε και φρέσκο. Όσο και να μην ήθελα έπρεπε να διαφωνήσω. Όχι άλλο στρατό…όχι τώρα τουλάχιστον…κάποια στιγμή αργότερα ίσως.
Τις επόμενες ώρες ακούστηκαν κάθε λογής μαλακίες , από το να ασχοληθούμε με θέματα επικαιρότητας ή προβλέψεις για το στοίχημα , μέχρι να κάνουμε αφιέρωμα στα έργα και τις ημέρες του Βας Βας Βας ο Παρασκευάς. Η διευθύντρια του δημιουργικού πρότεινε να επανασχεδιάσουμε το layout για να φανεί πως «υπάρχει κίνηση», ενώ αυτός ο τυπάς με το παγωτό, που ακόμα δεν ξέρω ποιος είναι, επέμενε να προμηθευτούμε ποιοτικό καλαματιανό χόρτο για να μας έρθει επιφοίτηση. Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο χρειαζόμουν ένα διάλλειμα...
Η Καλαμάτα. Νυχτερινή λήψη.
Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ ακολουθούμενος από την γραμματέα μου. Όπως κατεβαίναμε τους ορόφους, η Ναταλί άρχισε να ξεφυσάει αγχωμένη. Την σκούντηξα στον ώμο και της είπα να χαλαρώσει και πως θα βρεθεί μία λύση. Με τα σπαστά της ελληνικά είπε σχεδόν κλαίγοντας : « να πάρουμε την Στέλλα μήπως από την Πάρο έχει καμιά καλή ιδέα ?»… της έγνεψα αρνητικά. Δεν είναι ώρα να βγει η κρίση που περνάμε παραέξω. Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί κι εγώ την εξωτερική βοήθεια, από πιστούς οπαδούς μας όπως η Ελένη ή η Έλλη αλλά κάτι με αποθάρρυνε. Ίσως δεν έπρεπε να δείξω σημάδια αδυναμίας.
Στο λόμπι του κτιρίου κατά τύχη πέτυχα τον Πάνο (που ακόμα δεν έμαθα τι γύρευε εκεί) …αφού τον παρηγόρησα που έχασε κάνα 50ευρω στην διαδικτυακή ρουλέτα …πιάσαμε κουβέντα για πιο ανάλαφρα θέματα. Και αυτό χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή. Να ξεχαστώ λίγο . Μετά από κάνα δεκάλεπτο καταλήξαμε να νοσταλγούμε τα reality και να λέμε για το πόσο ανυπομονούμε για ένα νέο μπιγκ μπράδερ … μόνο το MTV έχει πια τέτοιου τύπου προγράμματα αλλά θέλουμε και κάτι ντόπιο. Ακόμα και τώρα, ολόκληροι μαντράχαλοι δεν θα λέγαμε όχι σε μία κάμερα που μπουκάρει στα ενδότερα απογυμνώνοντας και ξεφτιλίζοντας τους πάντες.
Η ώρα περνούσε και έπρεπε να γυρίσω πίσω στην αίθουσα συνεδριάσεων. Αποφάσισα να ανέβω με τις σκάλες , σιγοτραγουδώντας το people are strange , ανακάλεσα στο μυαλό μου την κουβέντα που είχα στο λόμπι…και εκεί μου ήρθε αγαπητέ αναγνώστη… reality…όσο ξεπερασμένο και αν είναι πια… δεν παύει να είναι απλά η δημοσιοποίηση μιας ήδη γνωστής πραγματικότητας …πάντα με στοιχεία υπερβολής.
Hasta la vista !
Υ.Γ. Και επειδή σε πολλούς δεν κόβει… ΟΧΙ…δεν θα κάνουμε αφιέρωμα στα reality.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου