Αν ρωτήσεις τον Γιώργο για το αν η «Ενωμένη Ευρώπη» είναι κάτι το εφικτό, θα σου απαντήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα πως είναι. Αν στην παρέα όμως είναι και ο Κώστας, θα μπλεχτεί στην συζήτηση και θα διαφωνήσει φανατικά. Θα σου αναπτύξει ένα συλλογισμό για το πως θα χαθεί η εθνική ταυτότητα , η εθνική κληρονομιά, τα ήθη, τα έθιμα ,η ένδοξη ιστορία και το orientation της λέξης «Μαλάκας» (a.k.a. Malakas).
Ο Γιώργος όμως δεν θα το αφήσει έτσι. Θα φέρει ως παράδειγμα τις Η.Π.Α (U.S.A) , και το πως τόσες πολιτείες δημιουργούν ένα έθνος , διατηρώντας όμως κάθε μία τα στοιχεία αυτά τα οποία τις διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες. Πως κάτω από την ομπρέλα ενός κοινού οικονομικού-νομοθετικού-πολιτικού συστήματος, κάθε μία είναι μέρος του συνόλου αλλά δεν παύει να υπάρχει και η σχετική αυτονομία.
«Σχετική»… είπες «σχετική» αυτονομία… φωνάζει ο Κώστας. Δηλαδή οι αγώνες που έδωσε η ένδοξη Ελλάς στο παρελθόν, ξαφνικά θα γίνουν απλά ένα «σχετικό» κεφάλαιο στην ιστορία της United Europe ? Σε δυο-τρεις γενιές το Deoxyribonucleic acid (DNA ντε!) του Έλληνα θα έχει χαθεί. Όλα τα μέλη της United θα γίνουν κλώνοι του πιο ισχυρού… βλ. Γερμανία. Στο Σύνταγμα πια δεν θα υπάρχουν τσολιάδες αλλά ξανθούληδες μπυροπότες ντυμένοι με αυτό το κουστούμι του Peter Pan.
Ξανθός μπυροπότης με κουστούμι Peter Pan
Ο Γιώργος αρχίζει να εκνευρίζεται. Θεωρεί πως ο συνομιλητής του βλέπει το δέντρο άλλα όχι το δάσος. Δεν τα παρατάει όμως… κάνει μία ακόμα προσπάθεια. Παίρνει σοβαρό ύφος, στήνει το κορμί του εντελώς κάθετα, καθαρίζει το λαιμό του με ένα διακριτικό βηχαλάκι…δίνει την εντύπωση πως ξαφνικά μεγάλωσε ο όγκος του… και ετοιμάζεται να εκτοξεύσει πύρινα επιχειρήματα σαν δράκος του μεσαίωνα που ξερνάει φωτιές (πόσο, μα πόσο, κλισέ παρομοίωση) . Αποφασίζει αστραπιαία να χρησιμοποιήσει καθημερινό, λαϊκό ύφος στην ομιλία του ώστε να γίνει απόλυτα και άμεσα σαφής.
Άκουσε να δεις φίλε, λέει γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τα πράγματα και εδώ, αλλά και σε όλο τον κόσμο πάνε κατά διαόλου. Φτώχεια, τρομοκρατία και αστυνομοκρατία παντού. Μέχρι και οι Άγγλοι, αυτοί οι παλιόφλωροι, βγήκαν στους δρόμους και καίνε τα πάντα. Τόσο τραγική είναι η κατάσταση. Δουλειές δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν χρέη. Δυστυχώς δεν φαίνεται φώς στην άκρη του τούνελ. Θες να ζεις σε παγκάκια και να ζητιανεύεις…φορώντας τσαρούχια και φουστανέλα?… όταν κρυώνεις να σκεπάζεσαι περήφανα με την σημαία ? Η λύση του ενιαίου κράτους –έθνους προσφέρει ασφάλεια και σταθερότητα. Πήγαινε πολύ πίσω στο χρόνο και δες σε μικρότερη κλίμακα … την περήφανη Σπάρτη, την ένδοξη Αθήνα, την τρανή Θήβα. Και πως ενωμένοι αντιμετώπισαν τους Πέρσες. Σου μιλάω φίλε Κώστα, για κοινά δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Ο πολισμός , η γλώσσα , η παιδεία και η κουλτούρα δεν αλλοιώνονται τόσο εύκολα. Παρέμεινε έλληνας, αλλά γίνε μέρος της λύσης.
Ο Κώστας άκουσε με προσοχή. Άρχισε να σκέφτεται πως υπό προϋποθέσεις ίσως κάτι να γινόταν. Το εργοστάσιο παραγωγής Ευρωπαίων θα μπορούσε να βγάλει διαφορετικά μοντέλα στο εμπόριο. Γιατί όμως μία χώρα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να θέλει να γίνει μέρος του συνόλου …αναρωτήθηκε φωναχτά ? Γιατί πχ. οι Γερμανοί ή οι Σουηδοί να θέλουν να γίνουν ένα με εμάς τους φτωχομπινέδες ? Και αν…λέμε αν… θελήσουν…πως θα συνεννοηθούν όλα αυτά τα κράτη ? Γιατί η αποτυχία της Ε.Ο.Κ και της Ε.Ε. πλανάτε στον αέρα. Ή ακόμα η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση.
Είναι δύσκολο…διακόπτει τις σκέψεις του ο Γιώργος… αλλά όχι ακατόρθωτο. Έστω και καθαρά εμπορικοοικονομικά αν το σκεφτείς μας συμφέρει όλους εμάς που δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Χρειάζεται κάτι ριζοσπαστικό πλέον, οι ισχυροί να γίνουν κολόνες και οι ανίσχυροι υπόστεγα. Σε φανταστικό επίπεδο στην Μέση-Γη υπήρχαν τόσοι λαοί, καθένας με τις ικανότητές του, καθένας με τα δικά του δεδομένα… ξωτικά, νάνοι ,, τελώνια, άνθρωποι, γίγαντες, , χόμπιτ …αλλά υπήρχε και μία κοινή γλώσσα… και μία συλλογική προσπάθεια που χωρίς αυτήν το δακτυλίδι δεν θα έπεφτε ποτέ στο βουνό του χαμού κόντρα σε όλες τις προβλέψεις.
Ο παραλληλισμός με το έργο του Τόλκιν άρεσε στον Κώστα. Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο φανατίστηκε διπλά… Όχι Γιώργο. Όχι. Δεν ξεπουλάω την Εθνική κληρονομιά μου για ένα γαμημένο χρέος. Προτιμώ να πεθάνω παρά να γίνω σκλάβος τους. Εμείς είμαστε το έθνος της πατέντας, της λαμογιάς, του φιλότιμου και της φιλοξενίας, του φραπέ και του μουσακά, του ήλιου και των νησιών …και έτσι ή αλλιώς θα τα καταφέρουμε. Αυτό έχει δείξει η ιστορία και αυτό θα γίνει και πάλι.
Δεν πάει πουθενά αυτή η κουβέντα σκέφτηκε ο Γιώργος. Άλλα του λέω και άλλα καταλαβαίνει… Ένα μεγάλο παζλ, με διαφορετικά κομμάτια. Αυτό μόνο σου λέω Κώστα. Σκέψου το έτσι. Η μετανάστευση ήδη άρχισε…οι περισσότεροι φίλοι μας φτιάχνουν βαλίτσες και ετοιμάζονται για έξω. Γιατί να μην μεταναστεύσουμε …αλλά παραμένοντας σπίτι μας ? Με τις συνήθειες μας, τα έθιμα μας και το ταβλάκι μας ? Δεν σου μιλάω για νέα τουρκοκρατία… για νέα αυτοκρατορία σου μιλάω. Την ίδια ακριβώς στιγμή ο Γιώργος κατάλαβε πως ήταν υπερβολή η χρήση της λέξης «αυτοκρατορία» … αλλά χαμογέλασε απλά αμήχανα.
Μαλακίες…είπε εκνευρισμένος ο Κώστας. Μεταναστεύουμε γιατί γίναμε κι εμείς κότες. Δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε το πρόβλημα, απλά το αποφεύγουμε. Κάτσε εδώ και πάλεψε το, μην τα παρατάς τόσο εύκολα. Πάμε έτσι απλά και χαρίζουμε τα προσόντα μας και τις ικανότητές μας στους άλλους. Εμείς φτιάξαμε την Γερμανία, εμείς τους Αμερικάνους… και τώρα επιστρέφουμε στο 50’ να φτιάξουμε και τους υπόλοιπους…(το ξέρει ότι είναι υπερβολικός, αλλά ανταπαντά στην προηγούμενη υπερβολή του Γιώργου)
Κάποια στιγμή οι δύο συνομιλητές παίρνουν χαμπάρι ότι βρίσκεσαι κι εσύ εκεί ? Ότι εσύ ξεκίνησες την συζήτηση αλλά δεν έχεις αρθρώσει λέξη… Ευγενικά και οι δύο σε κοιτούν, σε σκουντάνε και ζητούν τη γνώμη σου. Λοιπόν…εσύ τι λες για όλα αυτά ?
Τελειώνεις την πληκτρολόγηση του sms… «…κι εγώ ζουζούνι μου σε αγαπάω. Φιλάκια» . Σηκώνεις το κεφάλι, κοιτάς απαθέστατα τον ξεραμένο αφρό του καφέ σου, πίνεις μια γουλιά νερό, παρατηρείς τον αδέσποτο σκύλο που προσπαθεί να βολευτεί στο παρτέρι, βγάζεις τα ακουστικά που ήταν συνδεμένα με το MP3 σου… χαμογελάς…και λες παθιασμένα… «Όσα χρόνια και αν περάσουν…το Dark Side of the Μoon, θα παραμείνει ο πιο γαμιστερός δίσκος στην ιστορία»
Επεξήγηση: Ο Γιώργος λέει παπαριές. Μες την ημιμάθεια του…έχει απλοποιήσει πολύ τα πράγματα. Το μοντέλο αυτό ούτε έπιασε, ούτε θα πιάσει για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο Κώστας λέει δύο φορές μεγαλύτερες παπαριές. Είναι ένας «Γιώργος» με περίσσια περηφάνια. Εσύ τώρα… εσύ έχεις πιάσει το νόημα.
Bloody Antios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου