The Youtubers

Θα αποφύγω τις μεγάλες και ανούσιες εισαγωγές που κάνω, για να μην μου στείλεις πάλι e-mail και με κράζεις. Είδες πελάτη μου ? Αφουγκράστηκα τις ανάγκες σου και τις πρόσθεσα στο προϊόν, σαν καλός marketer…

Που λες πελάτη μου, τις προάλλες διεύρυνα τον μουσικό μου ορίζοντα ψάχνοντας και ακούγοντας μουσικά κομμάτια στο Youtube.  Τίποτα κακό μέχρι στιγμής… το κακό έρχεται όταν θελήσεις να διαβάσεις τα σχόλια από κάτω… και κατηγοριοποιώ τον λαό ανάλογα,  γιατί ξέρω πως και αυτό σου αρέσει :

Οι αγαπούληδες :

Το αφιερώνω σε ένα παπάκι που μου το έμαθε, στον ζουζούνο μου, στον γλυκό μου τσαλαπετεινούλη , στην όμορφη καραβιδουλίτσα μου… Ρε πάτε καλά ? Τι παπαριές είναι αυτές ? Σοβαρά τώρα, την βρίσκετε έτσι ? Η ηλικία δεν αποτελεί δικαιολογία . Καμία. Άσε που δεν πιστεύω ότι αυτές τις  wannabe γλυκανάλατες παπάτζες τις χρησιμοποιούν μόνο οι 15 minus. Εδώ ο φούρναρης,  60 και ετών ,  προχθές αποκάλεσε την 55άρα σιτεμένη σύζυγο του , «καραμελίτσα μου»…  Θα χρησιμοποιούσα την έκφραση «ξέρασα στο πληκτρολόγιο» , αλλά από κάπου θα την έχω κλέψει ασυνείδητα οπότε την αφήνω στην άκρη.  Είναι οι τύποι που δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν στα φουμπουτουιτέρια (FB+twitter+κατάληξη)  πόσο τους λείπει το πιγκουινάκι τους …την τελευταία μισή ώρα… που έχουν να ειδωθούν. Και έχουν ως profile pics (προφαιλ πικς) φωτογραφίες με το μωρό τους να φιλιούνται ή να χαϊδεύονται.

                                                                Δείγμα "αγαπούληδων"

Οι ειδήμονες :

Οι ειδήμονες είναι αυτοί που θα θελήσουν σε κάθε ευκαιρία να σχολιάσουν το κούρδισμα της κιθάρας, τις φωνητικές γραμμές, το μακιγιάζ του μπασίστα, την σκηνοθεσία του video clip… να επιδείξουν γενικά τις γνώσεις τους σε κάθε ευκαιρία.  Αλλά μάντεψε φίλε ειδήμονα… στα παπάρια μας ! Καλύτερα να παρέμενες στην μεγάλη πλαστική φούσκα της ξερολίας σου  απ’ όπου το έσκασες . Αυτοί είναι επικίνδυνο είδος καθώς  απολαμβάνουν την εκτίμηση των υπολοίπων και γίνονται αυτόματα opinion leaders  με καταστροφικά αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές δε, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα , απλά προσπαθούν να το παίξουν εναλλακτικοί γνώστες…και τα καταφέρνουν !

                                                           Εγώ θα σου πω το σωστό !

Οι ανικανοποίητοι :     

Οι ανικανοποίητοι μοιάζουν με τους ειδήμονες, με την μόνη διαφορά ότι πάντα, μα πάντα,  έχουν να κάνουν ένα αρνητικό σχόλιο… Καλό κομματάκι, αλλά τα τύμπανα ακούγονται κάπως θαμπά , πολύ δυνατή μπάντα αλλά τους λείπει ένας καλός ακορντεονίστας , μάλλον η τραγουδίστρια έχει περίοδο,  κ.ό.κ. Χειρότερη φάρα από τους ειδήμονες… Συχνά έρχονται σε ρήξη με τους υπόλοιπους χρήστες και αναλώνονται σε τριμηνιαίες κουβέντες για το ποιες μπατονέτες είναι οι καλύτερες της αγοράς.

                                                                        Χωρίς σχόλιο

Οι αγάμητοι :

Είναι αυτοί που θα απαντήσουν σε σχόλια τα οποία μοιάζουν να προέρχονται από οποιουδήποτε τύπου γκομενοειδές. Ο «αγάμητος» πιστεύει ότι έχει βρει την εναλλακτική μορφή πεσίματος μέσω διαδικτύου. Προσπαθεί να σφυρίζει αδιάφορα και να παριστάνει τάχα μου τάχα μου πως τον ενδιαφέρει μόνο η συζήτηση για την μουσική καθεαυτό. Παρθένος , όχι στο ζώδιο, αν και βρίσκεται στην τιμημένη ηλικία των 28 και άνω. Του κόβεις το ίντερνετ…του κόβεις αυτόματα το όνειρο του για αυτοϊκανοποίηση με φόντο την φωτογραφία της χρήστριας με το ψευδώνυμο Elenitsa_ygro_kounelaki.

                                                                   Δείγμα "αγάμητου"

Οι φανατισμένοι :

Είναι φανατικοί οπαδοί του καλλιτέχνη , έχουν κάνει τα μισά views μόνοι τους και σε κάθε ευκαιρία τον αποθεώνουν, ενώ δεν παραλείπουν να κράξουν τους υπόλοιπους ανταγωνιστές του ή μη. Iron Maiden fucking rules, skata to Justin Bieber, Βίσση Βίσση …στην Βανδή  γ###σι, κλπ. !  Για αυτούς δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι οι τύποι που συναντάς καθημερινά να προχωράν ανά τετράδες και να φοράνε μαύρα μπλουζάκια με το λογότυπο των Slipknot ή του Νίνο…ανάλογα με τα γούστα. Θα ταίριαζαν εύκολα στην παραπάνω κατηγορία… αλλά όπως και να έχει συναντώνται με αντίστοιχες θηλυκές ή αρσενικές τετράδες και γίνεται το σχετικό τσιριπιπί.  

                                                            Δείγμα φανατισμένης τετράδας

Οι αστείοι :

Οι αστείοι είναι αυτοί οι ενοχλητικοί παπάρες , που νομίζουν ότι έχουν χιούμορ, και  σε κάθε ευκαιρία πετάγονται και κάνουν το κρυόκωλο αστείο τους. Με το που κάνουν το σχόλιο, αναμένουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο , απαντήσεις τύπου … «χα,χα, καλό!» , «είσαι θεός ρε φίλε, έσκασα από τα γέλια», «είσαι πολύ αστείος, έλα απόψε στο κρεβάτι μου»  κλπ…αν και ποτέ δεν τις παίρνουν. Νομίζουν κατά κανόνα πως είναι η ψυχή της παρέας, ενώ στην σκληρή πραγματική  ζωή όλοι φαντασιώνονται χίλιους τρόπους για να τον ρίξουν στο πηγάδι μαζί με την Sadako.

                                                                           Ο "αστείος"

Οι αδιάφοροι :  

Είναι συνήθως τύποι αργόσχολοι που σερφάρουν 24/7 και θεωρούν υποχρέωση τους να σχολιάσουν τα πάντα και τους πάντες. Περιμένουν με αγωνία πότε κάποιος στα social networks θα ποστάρει (post) μία καινούρια φωτογραφία ή ένα νέο τραγούδι…για να πατήσουν πρώτοι το Like button ή να σχολιάσουν κάτι του τύπου… «πολύ καλό», «χο !» , «!», «?», παρέα με τα αγαπημένα τους emoticons. Όσο και να το παλεύεις, πάλι κανείς δεν θα σου δώσει σημασία. Κλείδωσε το mouse και το keyboard στην ντουλάπα και βγες μια βόλτα να δεις  τα πράγματα σε τρεις διαστάσεις.

                                                                            Αδιάφορος

Οι ερωτοκαταθλιπτικοί :

Είναι το είδος που θα κάνει σχόλια του τύπου… «αυτό το τραγούδι το άκουγα με την πρώην μου, να είναι καλά ότι και να κάνει…» , «μπορεί να είμαι μόνη , αλλά η καρδιά μου βαράει σκοπιά 2-4»,   ενώ η μάνα του/της  τρέχει με την σφουγγαρίστρα να μαζέψει τα αλμυρά δάκρυα που έχουν πλημμυρίσει το πάτωμα. Συνήθως όσοι ανήκουν στην  κατηγορία των ερωτοκαταθλιπτικών , δακρύζουν στην θέα του ολόγιομου φεγγαριού, θεωρούν το σκυλάκι τους ως τον πιο έμπιστο φίλο που είχαν ποτέ, ενώ αγαπημένος τους ηθοποιός είναι σίγουρα ο Hugh Grand.  Τους συμπονάμε, αλλά μας την σπάνε.

                                                          Ο ερωτοκαταθλιπτικός και το σκυλάκι του

Οι φιλόσοφοι :

Οι αγαπημένοι μου ! Σε κάθε τραγούδι πάντα θα βρεις έναν που έχει ανακαλύψει το κρυμμένο νόημα πίσω από τις νότες και τους στίχους. Αισθάνεται περήφανος και αγωνιά να διαδώσει την γνώση του και να ανοίξει τα μάτια των υπολοίπων.  Ακόμα και στα κομμάτια των Ζουζουνιών, ανακαλύπτει κρυφές πτυχές και δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν στην κάθαρση και την συμφιλίωση των αντικρουόμενων πλευρών του εαυτού του. Αυτός ναι, είναι αυθεντικός μαλάκας !

                                                                     Δείγμα φιλοσόφου

Οι ατεχνολόγητοι :   

Άλλη μια λεξηπλασία για να προσδιορίσουμε την κατηγορία που θα μπορούσε να περικλείει καθέναν από τους παραπάνω που δεν έχουν όμως την τεχνολογική γνώση για να δημιουργήσουν ένα Youtube Account, ώστε να μπορούν να σχολιάσουν. Είναι τυχεροί γιατί έχουν άθελα τους μία τέλεια κάλυψη, ένα απίστευτο φυσικό καμουφλάζ. Μας την σπάνε επίσης γιατί δεν έχουμε επιχειρήματα και αποδείξεις για να τους κράξουμε.

                                                                 Τί ειναι e-mail ? Τρώγεται ?

Οι νορμάλ :

Δεν υπάρχουν. Δεν είναι είδος προς εξαφάνιση. Έχουν εξαφανιστεί πολύ καιρό τώρα. Ξέρω…ξέρω… θεωρείς πως εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία… λυπάμαι… ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ! Μην ψάχνεις να βρεις επιχειρήματα για να με πείσεις για το αντίθετο ! Δεν θα βρεις…

 Σι γιου σουν…

Υ.Γ. Ρε πελάτη μου, μην την ψάχνεις… δεν ανήκεις στους νορμάλ, γιατί το συνεχίζεις ?

Κυτίο παραπόνων στο   afroditesblog@gmail.com

Κριτική στον ατάλαντο τρομπετίστα

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ. ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ , ΤΟΥΣ «ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ». ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ , ΜΟΝΟ ΧΡΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ. ΕΚ ΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ.

 Αναγνώστη μου τι κάνεις ? Θα σου πω εγώ. Αν και καλοκαίρι ακόμα…έχεις έγνοιες. Τι θα γίνει με την δουλειά ? Θα βγει το νοίκι ? Θα την βγάλουμε και σήμερα ? Θα βρω νηπιαγωγείο για το παιδί ? Άραγε θα έχουν ξεραθεί τα λουλούδια ? Να πάρω σκύλο ? Που είναι η Μαρία ?  κλπ. κλπ. κλπ. Και μέσα σε όλη αυτή την ταραχή…έρχομαι εγώ…ο αργόσχολος να κάνω την δουλειά για σένα… Πoια δουλειά?…να χαζεύω με τις ώρες στο ιντερνέτ, στον δρόμο, στο λεωφορείο…  μπας και βρω κάτι να εμπνευστώ και να σου δώσω ένα κειμενάκι να περάσει και σένα η ώρα σου.  Τι το ήθελα…??? Εκνευρίστηκα…και εξηγώ…

Έπεσα τις προάλλες σε μια ιστοσελίδα όπου κάποιος σοβαροφανής 50-60άρης με μουστάκι και γραβάτα, έγραφε ένα άρθρο που ούτε λίγο ούτε πολύ μας «διέταζε» (τους επισκέπτες της σελίδας) να μην κρίνουμε γιατί πολύ απλά δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Για ευνόητους λόγους δεν θα σας γράψω αυτολεξεί τα λεγόμενά του…αλλά σε μία ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να δούμε το εξής :

«Μην κρίνετε τον τάδε Σουηδό σκηνοθέτη, καθώς είστε πολύ λίγοι μπροστά του…δεν μπορείτε να συλλάβετε το όραμα του…οπότε μην μιλάτε καθόλου. Μην κρίνετε τον τάδε πολιτικό γιατί αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε και…ναι…είστε λίγοι μπροστά του. Η δείνα θεατρίνα είναι υπεράνω κριτικής γιατί ήδη προσέφερε πολλά και δεν χρειάζεται να αποδείξει την αξία της. Μην κρίνετε…μην…μην… μην… και καταλήγει…μην κρίνετε τον Χριστό…καθώς δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κρίνετε το τέλειο…η κρίση δεν είναι σπόροι για να σπέρνετε στο χωράφι άλλων… κρίνουμε μόνο όταν γνωρίζουμε βαθειά ! (δεν κάνω πλάκα…αυτά έλεγε !)

Και έρχομαι και λέω εγώ για πάρτη σου αναγνώστη μου… Τιιιιιιιιι λες ρε μαλάκα !!!!!!!!!!!!!  Κρίνω…και κρίνομαι κι εγώ. Γεννήθηκα για να κρίνω και δέχομαι την κριτική. Και να μην την δεχόμουν…πάλι θα έκρινα. Γιατί είμαι άνθρωπος φίλε...και έχω πρώτα δικαιώματα και μετά υποχρεώσεις.  Και επίσης… just for to know…κανείς δεν είναι τέλειος ! ούτε ο Θεός, ούτε ο γιος, ούτε το Holy Spirit !

Είπε  o Πατήρ κάποτε , σε μιαν άλλη εποχή … « μην κρίνεις ίνα μην κριθείς» …σήμερα θα έλεγε «κρίνε, γιατί θα κριθείς κι εσύ ούτως ή άλλως».  Ακόμα και ο Χριστός δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι δεν θέλει κριτική. Δεν ήταν τέλειος ! …  Στο τελευταίο στάδιο του, πριν την σταύρωση…κώλωσε…  υπερίσχυσε ο ανθρώπινος εαυτός του… ρώτησε… «Να το πιω και το πικρό ποτήριον τούτο?... σε ελεύθερη μετάφραση… Έλα ρε Πατέρα… ας κάνουμε κανένα θαύμα που είναι και πιασάρικο και ας αφήσουμε τις σταυρώσεις για πιο μετά…όταν πάω 90  . Στα καλύτερα μου χρόνια θες να το παίξω καουμπόης ? Τώρα που τα πράγματα με την Μάγδα πάνε καλά ?

Αλλά ο θεός είχε άλλη άποψη… μάλλον είχε προβλέψει το  lost -  την είδε ανταγωνιστικά - και εμπνεύστηκε κάτι πιο περίπλοκο σαν σχέδιο . Το άγιο πνεύμα δε, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, μάλλον βρίσκονταν κάπου στο μέλλον…στο Σύνταγμα να τρώει ψίχουλα και να κουτσουλάει αθώους περαστικούς για να το παίξει καμπόσο στην άσπρη περιστέρα των απέναντι καλωδίων.

Αλλά αγαπητέ μουστάκια με την γραβάτα… το ξέρεις ότι μπορεί να σε διαβάσει και ένα 10χρονο παιδί ? Και δεν εννοώ ότι έχεις ευθύνη απέναντί του. Κάθε άλλο, έχει πιο πολύ μυαλό και κρίση (που δεν σου αρέσει) και από σένα και από μένα. Απλά δεν θα ντραπείς να εκτεθείς σε κάποιον που έχει ζήσει μόλις το 1/6 της ζωής σου ? Δεν θα ντραπείς όταν σκεφτεί … «τι λέει ρε ο κόπανος… σε ρομποτάκια μιλάει ή σε ανθρώπους?» . Δεν θα ντραπείς που θα σε κρίνει ?

2 σε 1 σήμερα…ωσάν το Wash & Go με conditioner. Γιατί ο μουστάκιας…έχει γράψει κι άλλα… θέλει λέει να χρησιμοποιούμε πλούσιο λεξιλόγιο, σωστά δομημένες προτάσεις στην καθημερινότητά μας , ελληνική ορθογραφία,  πλήρεις παραγράφους, ευγένεια και να αποδίδουμε σεβασμό με κάθε μας λέξη…. Τα γνωστά… η γλώσσα μας χάνεται , οι νέοι μιλούν την αργκό, γράφουν greeklish …μπλα μπλα μπλά !   Γιατί  λέει αυτός, ο  λόγος είναι πολύ ισχυρό όπλο…το ισχυρότερο !

Στο τελευταίο συμφωνώ…αλλά αν το κάνουμε your way… το όπλο θα πυροβολήσει μετά από κάνα τετράωρο…ενώ  our way … πριν πατήσεις την σκανδάλη έχεις βρει ήδη στόχο. Παράδειγμα, από αυτά που σου αρέσουν αναγνώστη μου…

Ο φιλόδοξος μουσικός της απέναντι πολυκατοικίας παίζει τρομπέτα εν ώρα κοινής ησυχίας με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ηρεμίσεις. Βγαίνεις νευριασμένος έξω και του φωνάζεις από κάτω…

His way : Αγαπητέ γείτονα, θα σε παρακαλούσα να κάνεις ένα διάλλειμα από την μελέτη του μουσικού σου οργάνου , καθώς θα ήθελα να ξεκουραστώ ύστερα από μία κοπιαστική ημέρα, όπου το σώμα μου και το πνεύμα μου λειτούργησαν στο έπακρο με σκοπό την παραγωγή εργασιακής ενέργειας. Αν θα σου ήταν εύκολο, συνέχισε την εξάσκησή σου κάποια άλλη στιγμή. Να ξέρεις πάντως ότι ενθαρρύνω την δημιουργικότητα σου.

Χρόνος : 60 δευτερόλεπτα

Αποτέλεσμα : Ο τρομπετίστας θα σε κοιτάξει απορημένος…δεν θα καταλάβει καλά τι του είπες …θα σε  χαρακτηρίσει τρελό και θα συνεχίσει να φυσάει τις ενοχλητικές του νότες.

Our way : Άμα δεν σκάσεις θα στην βάλω στο κώλο την τρομπέτα, παλιομαλάκα ατάλαντε !

Χρόνος : 5 δευτερόλεπτα

Αποτέλεσμα : Ο τρομπετίστας το πολύ να ρίξει κάνα μπινελικάκι… αλλά όπως και να έχει θα σκάσει.

Ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας, ξέρουμε πότε πρέπει και πότε όχι να μιλάμε την  «αργκό», ξέρουμε ελληνικά  και αγγλικά…ξεχωριστά…αλλά χρησιμοποιούμε για ευκολία greeklish,  θέλουμε άμεση συνεννόηση , γρήγορα αποτελέσματα… Ξέρουμε και άλλα πολλά τα οποία τα κρύβουμε…και όταν έρθει η ώρα θα τα μάθεις.  

Τα λέμε … LOL !

Υ.Γ. Πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ να μην σας θεωρώ μαλάκες, αλλά δεν μου δίνετε άλλη επιλογή. Ένας…ΕΝΑΣ δεν βρέθηκε να σχολιάσει τον «δήθεν» -αλά ΠΥΞ ΛΑΞ – τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης ???

Ο σοφός με το κόκκινο κάρο

Όπως ο «Τσίου»,  στην ομώνυμη ταινία ,  τον δεκαπενταύγουστο έψαχνε λίγη πρέζα έτσι κι εμείς αντίστοιχα ,  τέσσερις άνθρωποι που ξέμειναν στα δυτικά προάστια της πρωτεύουσας ψάχναμε εναγωνίως κάτι να κάνουμε ώστε να μην μας καταπλακώσει η κατάθλιψη που είχε αρχίσει να παίρνει σιγά σιγά μορφή. Την μορφή του Dolph Lundgren (ο Ρώσος από το Rocky IV ) έτοιμη να μας αρχίσει στα απανωτά μπουνίδια. Βλέποντας τους μυς του - συμπαθέστατου κατά τα’άλλα- Dolph να συσπώνται , βλέποντας το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει και να γεμίζει μίσος, αρχίσαμε να πετάμε γρήγορα ιδέες για το πώς θα δραστηριοποιηθούμε.

Οι ιδέες δεν έπεφταν και βροχή αλλά μια σχετική διάθεση υπήρχε.  Στις σκέψεις πήγαμε από τους καταρράκτες (λέμε τώρα) της Κρύας στην Λειβαδιά , μέχρι το, πλέον , κοσμοπολίτικο Ναύπλιο. Από το φέρυ του Περάματος και απέναντι στην Σαλαμίνα, μέχρι το καζίνο του Λουτρακίου. Τίποτα από αυτά δεν εξέφραζε το mood της παρέας και η απόφαση του «τι διάολο θα κάνουμε?» έμοιαζε σαν να σχεδιάζαμε ληστεία σε κεντρικό υποκατάστημα τράπεζας. Πράγμα όχι τυχαίο αν αναλογιστείς αναγνώστη μου ότι το παρεάκι απαρτίζονταν από τρεις γυναίκες και μόλις ένα αρσενικό. (Απ’έξω φαίνεται η κοριτσοπαρέα και ο γκέι φίλος τους…αλλά σε διαβεβαιώνω δεν είναι έτσι !)    

Η ιδέα όμως έπεσε σαν κεραυνός στο coffee table … Να πάρουμε ένα δυο συμπράγκαλα μαζί μας, να μπούμε στο όχημα και να ακολουθήσουμε το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο που θα περνούσε. Περιπετειώδες και πρωτότυπο.  Ευφυές και διασκεδαστικό. Γαμάτο και ποζεράδικο (για ιστορία που θα λες στους φίλους σου).  Και έτσι κι έγινε… πήραμε μαγιό, ένα δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, τα cd του Michael Jackson (και το τελευταίο του Νίνο) και μία ρακέτα του πινγκ-πόνγκ  και φορτωθήκαμε στο - άνευ κλιματιστικού και μπροστινού καθρέπτη - αυτοκίνητο της Ναταλί (καλά θυμάστε, η ελληνογαλλίδα γραμματέας μου). Συνοδηγός η Sophie van der Zourna (επίσης καλά θυμάστε, η διευθύντρια του οικονομικού). Πίσω εγώ και η Αποστολία (δεν την θυμάστε γιατί δεν την έχουμε αναφέρει… δεν την κάνουμε και πολύ παρέα γιατί μιλάει πολύ και γίνεται κουραστική ώρες ώρες).

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ… το πρώτο κόκκινο αυτοκίνητο πέρασε…με 210 κm/h… Κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα και χωρίς κανένας να μιλήσει πήραμε την σιωπηλή απόφαση να περιμένουμε το επόμενο γιατί και να θέλαμε να το ακολουθήσουμε…μέχρι τα 100 km/h πιάνει με λίγη βία το όχημα μας. Ξέραμε πως είχαμε παραβεί τους κανόνες αλλά η αίσθηση της «παρανομίας» μας εξίταρε και ανυπομονούσαμε ακόμα περισσότερο.  Και δεν πέρασαν δυο λεπτά και τσουπ… βρεθήκαμε να ακολουθούμε ένα ζευγαράκι κοντά στην ηλικία μας, πράγμα που μας χαροποίησε γιατί όσο να’ναι κάπου θα συμπίπτουν τα γούστα μας. Πολύ κίνηση είχε για δεκαπενταύγουστο μπάι δε γουέι (by the way).

Με το γκάζι στο τέρμα για τα δεδομένα του συμπαθούς «γαιδαράκου μας» και το radio-cd player  να παίζει το «Ο.Κ.» του Νίνου στο repeat- παρά της εκλύσεις μου για λίγο Μιχαλάκη από τα παλιά- η διαδρομή του μπροστινού αυτοκινήτου , κατά συνέπεια και δικιά μας , μας οδήγησε κάπου στην Νέα Ερυθραία. Το κόκκινο αμάξι άναψε αλάρμ και πάρκαρε. Εδώ είμαστε σκεφτήκαμε… μπροστά σε μία καφετέρια με ξύλινους επενδυμένους τοίχους και μία πινακίδα που υποσχόταν τις πιο γευστικές αυθεντικές Ιταλικές  βάφλες. Αλλά όχι…  δεν διαπιστώσαμε ποτέ αν θα κρατούσε την υπόσχεσή της η πινακίδα… γιατί ο οδηγός του κόκκινου αυτοκινήτου, κατέβηκε, πήγε στο απέναντι περίπτερο και αφού πήρε τσιγάρα και μια δωροσακούλα Spider-man ξαναγύρισε και έφυγε σπινάροντας. Χωρίς δεύτερη κουβέντα συνεχίσαμε το κυνήγι του άγνωστου  ζεύγους.

Η ώρα περνούσε και ακολουθούσαμε μία διαδρομή μέσα από την Κηφισιά…οι ωραίες σπιταρόνες και τα χλιδάτα αμαξάκια σου προκαλούσαν θλίψη στην σκέψη ότι για ένα κεραμίδι του ή μία ζάντα θα έπρεπε να δουλεύεις 2 σερί χρόνια και με υπερωρίες για να επωμιστείς το κόστος. Και εκεί που είχα χαλαρώσει και κάπως το απολάμβανα…να σου η Sophie , με την ψηφιακή φωτογραφική στα χέρια , να προστάζει…αγκαλιαστείτε, χαμογελάστε…όχι έτσι…πιο ζωντανά…φορέστε καπέλο τώρα…βγάλτε τα γυαλιά… Αν έβρισκα εκείνη την στιγμή ένα  λυχνάρι… θα παρακαλούσα το τζίνι να φέρει στο δεξί, μπροστά παράθυρο τον Dolph (το Ρώσο του Ροκι 4 ντε!) και να την  αρχίσει στα uppercut.  «Ε, για το facebook… δικαιολογήθηκε ».

Κλασσική νεομαλακισμένη Ελληνίδα…αν και Ολλανδέζα… πας ένα διήμερο διακοπές και μετά βλέπεις τόσες φωτογραφίες που θα νόμιζε κανείς ότι πήγες 6 μήνες για να καυλαντίζεις επί πληρωμή. Πόσο μάλλον δε η αμαξάδα μας θα φαίνεται σαν εβδομάδα στα Galapagos.  Πλέον δεν πας διακοπές για να χαλαρώσεις…ή να τα σπάσεις… πλέον πας για να βγάλεις φωτογραφίες να τις δημοσιεύσεις στο φατσοβιβλίο. Άπειρες φορές μου έχει τύχει να υπάρχει σε παρέα διάθεση «του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί» και πάντα…μα ΠΑΝΤΑ όμως…θα πεταχτεί η –συνήθως, όχι πάντα- χαζογκόμενα που θα μας παρακαλέσει να γελάσουμε για να φωτογραφίσει. Και βέβαια θα της μείνει η πλαστή ανάμνηση από εκείνες τις στιγμές… Η λεζάντα θα είναι… «αχ, τι γλυκούλικο το παρεάκι μας» …άσχετα αν εκείνη την μέρα ο Μπάμπης παραλίγο να σφαχτεί με την Ελένη γιατί την έπιασε επ ‘ αυτοφώρω με τον τύπο με τα τουριστικά είδη. 

Καμιά εκατοστή φωτογραφίες μετά (ναι, παίρνουμε πόζες κι εμείς…κράζουμε αλλά όπου φακός…εμείς μπροστά…  «σας γαμώ και σας υποστηρίζω» που έλεγε ο παππούς μου)  εμείς ακόμα στον δρόμο να ακολουθούμε το κόκκινο αυτοκίνητο που μάλλον αν είχε ψυχή θα είχε αγανακτήσει με την σχιζοειδή προσωπικότητα του οδηγού του. Ο τύπος πήγε από Νέα Ερυθραία, Άγιο Στέφανο, στο φράγμα του Μαραθώνα….(ούτε εκεί σταμάτησε όμως, παρά τις εσωτερικές προσευχές μας), πέρασε από Νέα Φιλαδέλφεια, βρέθηκε κέντρο και έκανε στάση για παγωτό στο χέρι κοντά στο Θησείο. Και μετά Πειραιώς…  Και εμείς…εμείς οι μαλάκες είχαμε βάλει ένα στόχο…είχαμε δώσει υπόσχεση… και συνεχίσαμε…αν είχαμε ντόνατς και καφέ …θα ήταν επισήμως παρακολούθηση !

Αν βαριέσαι αγαπητέ αναγνώστη αυτό το κείμενο είναι γιατί και εμείς αρχίσαμε να βαριόμαστε τότε. Το πίσω κάθισμα είχε πιάσει κουβέντα για ταινίες και το πόσο awesome είναι ο Robert Downey Jr. με ή χωρίς το μουσάκι του Tony Stark ! (στην ουσία προσποιούμουν ενδιαφέρον στην ακατάσχετη πολυλογία της Αποστολίας) . Ενώ οι μπροστά θέσεις στέλνανε sms σε διάφορους για τα χρόνια πολλά…αυτούς που μιλάς μόνο δύο φορές τον χρόνο….μία στην γιορτή σου και μια στην γιορτή τους…

Μετά από μερικές χαμένες ώρες και καμιά πενηνταριά φωτογραφίες ακόμα … βρεθήκαμε στον Πειραιά. Το κόκκινο αυτοκίνητο πάρκαρε…σχετικά εύκολα είναι η αλήθεια μιας και η πόλη ήταν άδεια. Το ζεύγος κατέβηκε. Η απόφαση ελήφθη … Πειραιάς. Δεν γαμιέται…σκέφτηκα…καλά είναι…ένα καφεδάκι με θέα θάλασσα θα το πιούμε τελικά. Αλλά οοοοοοοοοοόχι ! Η χοντρή πανάσχημη γκόμενα (τώρα που με εκνεύρισαν θα πω αλήθειες)  φώναξε στον φλώρο που βρήκε για άντρα (αυτός της αξίζει ) που είχε απομακρυνθεί και στεκόταν μπροστά σε ένα ζαχαροπλαστείο… «Παναγιώτηηηηη, πάρε και καμιά 20αριά εκλεράκια»… Ω ρε πούστη μου… ο παπάρας γιορτάζει και ήρθαν να πάρουν προμήθειες για να κεράσουν το βράδυ τους μουσαφιραίους !

Και όλη αυτή η διαδρομή ? Γιατί ? Για να λες ότι πήγες εκδρομή στην Αττική την χοντρή και να την μπουκώσεις με παγωτό ? Επειδή στα ζάλισε που δεν την πήγες διακοπές ? ...  Και είχαμε πέσει μέσα… καθώς 20 λεπτά μετά βρεθήκαμε εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει… μόνο που τώρα πια είχε βραδιάσει.

Και οι τέσσερις ηλίθιοι κοιταχτήκαμε…και μετατρέψαμε το όλο φιάσκο σαν μία γαμάτη εμπειρία που όταν την περιγράφουμε θα προσθέτουμε μερικές υπερβολές και θα έχουμε το ενδιαφέρον των συνομιλητών μας στις μαζώξεις. Ανεβήκαμε στο σπίτι της Sophie, ανοίξαμε πατατάκια και ποπ-κορν, βγάλαμε τις μπύρες από το ψυγείο και βάλαμε στο DVD (καλά ! με έπιασες…βάλαμε  downloaded ταινία) Adam Sadler και Jenny Aniston να χαριεντίζονται. Ότι δηλαδή θα κάναμε και χωρίς να υποστούμε όλη αυτή την «περιπέτεια» .

Και ξέρεις τι μου είπε κάποτε ένας σοφός αναγνώστη μου ? Μην αφήνεις τους άλλους να κάνουν επιλογές για σένα…στην καλύτερη θα βρεθείς εκεί που θα κατέληγες αν έπαιρνες τις αποφάσεις και μόνος σου…στην χειρότερη θα παρακαλούσες να είχες πάρει τις αποφάσεις μόνος σου.  Βέβαια ίσως να μην ήθελα να καταλήξω εδώ με την εξιστόρηση της εμπειρίας μας. Ίσως απλά να θυμήθηκα τον σοφό γιατί τον έσερνε και αυτόν ένα κόκκινο κάρο.

Τα λέμε…

Υ.Γ. Απομυθοποίηση στους σοφούς…

...When you're a stranger...

Στα γραφεία μας , κάπου στο κέντρο του Πειραιά, νωρίς το πρωί επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Άνθρωποι έτρεχαν πάνω κάτω, άλλοι  κρατώντας πάκους χαρτιά  , άλλοι μιλώντας στο τηλέφωνο , άλλοι βρίζοντας και αναθεματίζοντας, άλλοι μιλώντας έντονα μεταξύ τους, γενικά επικρατούσε ένας πανζουρλισμός που άγγιζε τους πάντες εκτός από έναν υπερβολικά cool τύπο ο οποίος έτρωγε αργά και απολαυστικά παγωτό χωνάκι (μάλλον θα ήταν κάποιος από το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού) .

 Η αιτία για όλα αυτά ήταν το έκτακτο meeting που είχε αποφασιστεί με ένα και μόνο θέμα στην ατζέντα… την ξαφνική απώλεια έμπνευσης. Ένα πρόβλημα που απαιτούσε άμεσα λύση. Μια κρίση που έπρεπε να ξεπεραστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όλο το οικοδόμημα γύρω από τις Αφροδίτες ήταν έτοιμο να καταρρεύσει….και να καταπλακώσει τα πάντα…

Γύρω στις 8.00 , τα air-conditions δούλευαν στο foul και οι περισσότεροι είχαμε πάρει τις θέσεις μας γύρω από το μεγάλο, μαονένιο  τραπέζι στην αίθουσα συνεδριάσεων φορώντας τις γραβάτες μας, με εμένα στην κορυφή του. Όλοι είχαμε μπροστά μας κι από έναν φορητό υπολογιστή…νομίζω απλά και μόνο για να γίνουμε μέρος ενός πιο σοβαροφανούς και γιάπικου σκηνικού. Εγώ ομολογώ πως χάζευα στο Facebook και δίπλα μου η Ναταλί – η ελληνογαλλίδα γραμματέας μου- είχε απορροφηθεί στο whatisaw.gr . Όταν κάποια στιγμή πήρε θέση και ο τελευταίος…η συνεδρίαση άρχισε…

                                                                  Η αίθουσα συνεδριάσεων

 Το λόγο πήρε η υπεύθυνη προώθησης (εδώ που τα λέμε δεν έχει κάνει και καμιά απίστευτη δουλειά) . «Έχουμε πρόβλημα κυρίες και κύριοι, δεν υπάρχει αυτή την περίοδο έμπνευση με αποτέλεσμα να μην έχουμε κάποια νέα ανάρτηση να παρουσιάσουμε. Θα είναι καταστροφικό για το blog μας…». Τα μουρμουρητά άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Κανείς δεν είχε να κάνει κάποια πρόταση και αναλωθήκαμε στο να ψάχνουμε την αιτία του προβλήματος…καταλήγοντας να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον.  Μέχρι και τον ηλεκτρολόγο πήρε η μπάλα για τα χαλασμένα ποτενσιόμετρα στον ημιώροφο.

Ο διευθυντής  Marketing άρχισε να λέει με έντονο ύφος σε κάποιον από τις πωλήσεις πως παίξαμε πολύ νωρίς το χαρτί της δημοσίευσης των e-mails και πως θα ήταν πιο συνετό να το κρατούσαμε για αργότερα. Μέσα στο γενικό πανικό πρότεινε να δημοσιεύσουμε ένα παλαιότερο κείμενο ξανά, με αποτέλεσμα να εισπράξει την οργή των υπολοίπων. Μαζί και την δικιά μου… τι είμαστε …το Mega και θα βάλουμε επανάληψη το Ρετιρέ…? Όσο μαλάκες και αν είναι οι αναγνώστες μας…αυτό θα το πάρουν χαμπάρι.

Μετά από κάνα μισάωρο απόλυτης αερολογίας,  ένας κοντόχοντρος γυαλάκιας με γλοιώδη φάτσα από το λογιστήριο (μας ποιος ηλίθιος τον προσέλαβε αυτόν ?) σηκώθηκε όρθιος , ακούμπησε τα χέρια στο τραπέζι και με την υπερβολικά κοριτσίστικη φωνή του είπε «Γιατί να μην πούμε πως λόγω καλοκαιριού θα κάνουμε μια παύση κάνα 10ήμερο? Summer  Βreak. Όλοι θα το κατανοήσουν καθώς έτσι γίνεται σε όλες επιχειρήσεις. Θα κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο»…

                             

                                                                 Η πρόταση του μαλάκα

Ξαφνικά όλοι πάγωσαν, τα μουρμουρητά σταμάτησαν … ήξεραν πως αυτό θα ήταν μία πολύ σοφή λύση. Γύρισαν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα σαν ρομποτάκια και με κοίταξαν. Βρισκόμενος σε ημιξαπλωμένη στάση στην καρέκλα, χτυπώντας τα δάκτυλα μου νευρικά στο τραπέζι…έβλεπα τα ικετευτικά  πρόσωπα τους να περιμένουν από μένα μία θετική απάντηση.  «Ξεχάστε το», είπα αποφασιστικά. Δεν χρειάστηκε να επιχειρηματολογήσω, το ύφος και ο τόνος της φωνής μου τους έδειξε πως δεν σηκώνω κουβέντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρόταση ήταν έξυπνη και μας έλυνε -έστω και προσωρινά- το πρόβλημα. Αλλά δεν θα ανεχόμουν με τίποτα αυτός ο παπάρας να πάρει τα εύσημα. Οπότε την απέρριψα χωρίς δεύτερη κουβέντα.

                                    

Η Sophie Van Der Zourna , η Ολλανδέζα διευθύντρια του οικονομικού (απορώ πως ξύπνησε και ήρθε, συνήθως την πετυχαίνεις σε κάποιο παρακμιακό bar του κέντρου να μπεκροπίνει και μετά κάνει 3 μέρες να συνέλθει από το hangover) , μας άγχωσε ακόμα περισσότερο, δίνοντάς μας μια σειρά από στοιχεία τα οποία απλά αποδείκνυαν ότι οδεύουμε σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή και μας συμβούλεψε μέχρι και να… βάλουμε λουκέτο. Αυτή θα ήταν μία πολύ λογική κίνηση αν στο τέλος της μέρας δεν βρισκόταν κάτι καλύτερο.

                                                          

                                                                      Η πιθανή κατάληξη

Η Μαρία… αχ το Μαράκι… γλυκύτατο πλάσμα με τα πιο ωραία και καλλίγραμμα μπουτάκια που έχετε δει ποτέ…αυτήν εγώ την προσέλαβα αλλά δεν ξέρω ούτε σε ποιον τομέα απασχολείται ούτε πια είναι ακριβώς η δουλειά της…το μόνο που ξέρω είναι ότι έρχεται κάθε απόγευμα και την παίρνει ένας μαλλιάς με σκουλαρίκια και πέτσινα με την μηχανή του. Κατάλαβες , εγώ κοτζάμ ηγέτης και αυτή προτιμάει τον μαλλιά ! Τέλος πάντων, που είχα μείνει…α ναι … η Μαρία λοιπόν πρότεινε  να γράψω ένα θέμα για τον στρατό που το έχουμε και φρέσκο. Όσο και να μην ήθελα έπρεπε να διαφωνήσω. Όχι άλλο στρατό…όχι τώρα τουλάχιστον…κάποια στιγμή αργότερα ίσως.

Τις επόμενες ώρες ακούστηκαν κάθε λογής μαλακίες , από το να ασχοληθούμε με θέματα επικαιρότητας ή προβλέψεις για το στοίχημα , μέχρι να κάνουμε αφιέρωμα στα έργα και τις ημέρες του Βας Βας Βας ο Παρασκευάς. Η διευθύντρια του δημιουργικού πρότεινε να επανασχεδιάσουμε το layout για να φανεί πως «υπάρχει κίνηση», ενώ αυτός ο τυπάς με το παγωτό, που ακόμα δεν ξέρω ποιος είναι, επέμενε να προμηθευτούμε ποιοτικό καλαματιανό χόρτο για να μας έρθει επιφοίτηση.  Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο χρειαζόμουν ένα διάλλειμα...

                                               

                                                            Η Καλαμάτα. Νυχτερινή λήψη.                                          

      

Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ ακολουθούμενος από την  γραμματέα μου. Όπως κατεβαίναμε τους ορόφους, η Ναταλί άρχισε να ξεφυσάει αγχωμένη. Την σκούντηξα στον ώμο και της είπα να χαλαρώσει και πως θα βρεθεί μία λύση. Με τα σπαστά της ελληνικά είπε σχεδόν κλαίγοντας  : « να πάρουμε την Στέλλα  μήπως από την Πάρο έχει καμιά καλή ιδέα ?»… της έγνεψα αρνητικά. Δεν είναι ώρα να βγει η κρίση που περνάμε παραέξω. Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί κι εγώ την εξωτερική βοήθεια, από πιστούς οπαδούς μας όπως η Ελένη  ή η Έλλη αλλά κάτι με αποθάρρυνε. Ίσως δεν έπρεπε να δείξω σημάδια αδυναμίας.

Στο λόμπι του κτιρίου κατά τύχη πέτυχα τον Πάνο (που ακόμα δεν έμαθα τι γύρευε εκεί)  …αφού τον παρηγόρησα που έχασε κάνα 50ευρω στην διαδικτυακή ρουλέτα …πιάσαμε κουβέντα για πιο ανάλαφρα θέματα. Και αυτό χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή. Να ξεχαστώ λίγο . Μετά από κάνα δεκάλεπτο καταλήξαμε να νοσταλγούμε τα reality και να λέμε για το πόσο ανυπομονούμε για ένα νέο μπιγκ μπράδερ … μόνο το MTV έχει πια τέτοιου τύπου προγράμματα αλλά θέλουμε και κάτι ντόπιο. Ακόμα και τώρα, ολόκληροι μαντράχαλοι δεν θα λέγαμε όχι σε μία κάμερα που μπουκάρει στα ενδότερα απογυμνώνοντας και ξεφτιλίζοντας τους πάντες.

Η ώρα περνούσε και έπρεπε να γυρίσω πίσω στην αίθουσα συνεδριάσεων. Αποφάσισα να ανέβω με τις σκάλες , σιγοτραγουδώντας το people are strange , ανακάλεσα στο μυαλό μου την κουβέντα που είχα στο λόμπι…και εκεί μου ήρθε αγαπητέ αναγνώστη… reality…όσο ξεπερασμένο και αν είναι πια… δεν παύει να είναι απλά η δημοσιοποίηση μιας ήδη γνωστής πραγματικότητας …πάντα με στοιχεία υπερβολής.    

                                                       

       

                                                                  Hasta la vista !

Υ.Γ. Και επειδή σε πολλούς δεν κόβει… ΟΧΙ…δεν θα κάνουμε αφιέρωμα στα reality.

Απάντηση στα γράμματα σας ...Μέρος Πρώτο

Παρακάτω απαντάμε στα λιγότερο ηλίθια e-mails που μας στείλατε. Για ευνόητους λόγους έχουμε μετατρέψει τα Greeklish σε Greek , πειράξαμε την ορθογραφία, καθώς και την σύνταξη.

Παράδειγμα 1 :

Αυθεντικό e-mail :

« re Afrodites, ti poustiko onoma einai ayto gia blog ?  ase pou olo malakies grafete re papares. Re den asxoleiste kalytera me thn khpourikh, vlakes !»

Μετατροπή :

« Αγαπητές Αφροδίτες, πολύ ιδιαίτερο όνομα για ιστολόγιο. Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα σας και θα ήθελα αν είναι εύκολο ένα κείμενο σχετικό με την κηπουρική .»

Παράδειγμα 2 :

Αυθεντικό e-mail :

« Νομίζω πως διαβάζοντας τα κείμενα σας είναι πολύ εύκολο να προσβληθούν κάποιοι που δεν γνωρίζουν ούτε το άτομο σας , ούτε την χιουμοριστική διάθεση σας. Προσωπικά διαφωνώ σε πολλά, αν όχι σε όλα, από όσα γράφετε. Αυτό που με ενοχλεί είναι η υπεροψία σας σε πολλά θέματα, με αποτέλεσμα αν και δεν σας ξέρω να μου βγάζεται μια έντονη διάθεση να σας αντιπαθήσω.»

Μετατροπή :

«Είστε μαλάκες !»

Και πάμε…

Από : Panosdlin@hotmail.com

… Γιατί βάζεις αγγλικό ερωτηματικό (?)  και όχι ελληνικό (;) στα κείμενα ; …

Γιατί βαριέμαι να πατάω συνέχεια Alt+Shift για να αλλάζω από ελληνικά σε αγγλικά. Το κατάλαβες ??????????

Από : Elenigrava@yahoo.com

Σ’ αγαπώ . Δηλώνω fan !

Να…άλλος ένας μαλάκας που νομίζει ότι με νοιάζει αν είναι fan ή όχι …

Από : MaximumPower1983@Hotmail.com

…Καλά ε, το «όταν σιώπησαν οι Βουβουζέλες» είναι μακράν το καλύτερό σου. Τα σπάει ρε φίλε. Τα σπάει ! Με βοήθησαν σε προσωπικό επίπεδο οι συμβουλές…

Από το e-mail σου και μόνο  μπορώ να καταλάβω πόσο κάγκουρας είσαι ! Το θέμα είναι ότι αν σε βοήθησα να βρεις γκόμενα είναι μια επιτυχία. Ελπίζω να κατάλαβες πως τα νέον φωτάκια στο αμάξι σου , οι θορυβώδεις  εξατμίσεις και το τσιτωμένο sound system είναι τόσο αποδεκτά όσο το αυγό στην κρέπα σοκολάτα.

Από : sweetbetty23@gmail.com

…διαβάζοντας το «πως κάνουν την ανάγκη τους τα ζώα», διαπίστωσα πως δεν ανήκω σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Απλά μου το συνέστησε ένας φίλος λέγοντας μου πως θα γελάσω και του έριξα μια ματιά…

Κλασσική περίπτωση ανθρώπου που νομίζει ότι ο εαυτός του δεν κατηγοριοποιείται. Θεωρεί πως είναι ξεχωριστός και πολύ πιο γαμάτος από τους υπόλοιπους. Σόρρυ αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια αλλά είσαι τόσο  βαθιά στον  κουβά με τα περιττώματα όσο δεν φαντάζεσαι

Από : heavytrolius@gmail.com

…λοιπόν αυτό το κόλπο με τα χαρτάκια και το πέσιμο είναι όντως εντυπωσιακό. Ευφυές θα μπορούσα να πω .  Θα το προσπαθήσω με την πρώτη ευκαιρία. Ευχήσου να πιάσει…

Καλά ρε βλαμμένε… αυτό κατάλαβες εσύ από όλα όσα γράφουμε για το θέμα ? Διάβαζε πιο προσεκτικά… με κάνεις να πιστεύω ότι είσαι ο τύπος που πάει τουαλέτα…όχι με εφημερίδα αλλά με laptop . ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ !!! δεν πιάνει λέμε !!! (ελπίζω να σε πρόλαβα)

Από : Vipperalebetina@seizar.gr

…απ’ότι κατάλαβα στο κείμενο «διακοπές, χαρακτήρες, αλκοόλ» είχες δύο μεθυσμένες γκόμενες στο σαλόνι σου κι εσύ αμπελοφιλοσοφούσες για διακοπές και λοιπές χαζομάρες ;  Έλεος πια !...

 Άκου να δεις ηλίθιο σκουλήκι, ποταπό ανθρωπάριο, ξιπασμένε τάρανδε… μακάρι να…να…να… να ξέρες πόσο δίκιο έχεις…

Από : Latedreamer@hotmail.com

… είμαι η Μαρία, που καθόμουν στο δεύτερο θρανίο μπροστά από σένα και τον Γιάννη στο γυμνάσιο. Τι κάνεις ? Όλα καλά ?   

Δεν σε ξέρω, δεν σε θυμάμαι, μάλλον θα ήσουν υπερβολικά άσχημη.

Από : Rorrythebest@hotmail.gr

… εντάξει μεγάλε, όσο και να προσπαθείς να περάσεις αυτό το δήθεν αυτοσαρκαστικό είσαι μεγάλη ψωνάρα. Ποιος νομίζεις ότι είσαι ;

Αγαπητέ και αγαπημένε το ότι είμαι καλύτερος από σένα ταυτόχρονα με κάνει ψωνάρα ? Είμαι αυτός που όσο και να προσπαθήσεις δεν θα τον φτάσεις ποτέ…όχι γιατί δεν θες…αλλά γιατί δεν μπορείς.

Από : Grinderfist7@hotmail.com

… Πιστεύω στο ερώτημα σουβλάκι ή πίτσα δεν τίθεται θέμα. Σουβλάκι φυσικά. Είναι πολύ πιο ωραίο και παραδοσιακό…

Μάλιστα… εσύ θα έκανες κολλητή παρέα με τα φιλαράκια μου Πέτρο και Σεραφείμ… είναι τόσο καμμένοι που όντως θα απαντούσαν σε αυτό το ερώτημα σοβαρά.

Από :  Bruceisgod@gmail.com

… Σοβαρά τώρα, Bon Jovi ; Έλεος ! αν και δεν έχεις άδικο στο άρθρο σου…

Πρώτον…δεν είναι άρθρο, ούτε ήταν, ούτε θα γίνει…    Δεύτερον… σοβαρά…Bon Jovi… και πιο παλιά έβλεπα Candy-Candy , θα μου το κοπανήσεις και αυτό ? 

Από : Daliamorgul@gmail.com

… Τελικά πόσοι γράφετε ; Μια αναφέρεσαι σε πρώτο ενικό και μια σε πρώτο πληθυντικό…

Αν δεν σου απαντήσω δεν θα κοιμηθείς το βράδυ ? Anyway, είμαστε περισσότεροι απ’όσο νομίζεις και λιγότεροι απ’όσο φαντάζεσαι.

Τελευταίο και καλύτερο

Από: Yardpigs3@yahoo.gr

… το blog σας το παρομοιάζω με έναν ψυχικά διαταραγμένο άνθρωπο. Από αλλού ξεκινάτε, αλλού πηγαίνετε και αλλού καταλήγετε. Μπορεί να διαφωνώ σε πολλά απ’όσα διαβάζω αλλά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις.  Τελικά μάλλον έχετε πιάσει το νόημα της σημερινής εποχής και γι’αυτό θα επιβιώσετε . Όσο πιο ηλίθιος είσαι τόσο πιο εύκολα επιβιώνεις…

Αγαπητέ αναγνώστη…αυτό είναι το κοινό που θέλουμε ! Σε ευχαριστούμε που μπήκες στον κόπο να στείλεις e-mail και σου δίνουμε την υπόσχεση ότι θα γίνουμε ακόμα περισσότερο ηλίθιοι !

Αυτά…

Το γραμματοκιβώτιό μας δέχεται 24/7 . Μην διστάζετε να μας πείτε κι εσείς την παπαρία σας…

afroditesblog@gmail.com

Στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού... θα βρεις Ευρώπη

Αν ρωτήσεις τον Γιώργο για το αν η «Ενωμένη Ευρώπη» είναι κάτι το εφικτό, θα σου απαντήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα πως είναι. Αν στην παρέα όμως είναι και ο Κώστας, θα μπλεχτεί στην συζήτηση και θα διαφωνήσει φανατικά.  Θα σου αναπτύξει ένα συλλογισμό για το πως θα χαθεί η εθνική ταυτότητα , η εθνική κληρονομιά, τα ήθη, τα έθιμα ,η ένδοξη ιστορία και το orientation της λέξης «Μαλάκας» (a.k.a. Malakas).

Ο Γιώργος όμως δεν θα το αφήσει έτσι. Θα φέρει ως παράδειγμα τις Η.Π.Α (U.S.A) , και το πως τόσες πολιτείες δημιουργούν ένα έθνος , διατηρώντας όμως κάθε μία τα στοιχεία αυτά τα οποία τις διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες. Πως κάτω από την ομπρέλα ενός κοινού οικονομικού-νομοθετικού-πολιτικού συστήματος, κάθε μία είναι μέρος του συνόλου αλλά δεν παύει να υπάρχει και η σχετική αυτονομία.

«Σχετική»… είπες «σχετική» αυτονομία… φωνάζει ο Κώστας. Δηλαδή οι αγώνες που έδωσε η ένδοξη Ελλάς στο παρελθόν, ξαφνικά θα γίνουν απλά ένα «σχετικό» κεφάλαιο στην ιστορία της United Europe ? Σε δυο-τρεις γενιές το Deoxyribonucleic acid (DNA ντε!) του Έλληνα θα έχει χαθεί. Όλα τα μέλη της United θα γίνουν κλώνοι του πιο ισχυρού… βλ. Γερμανία. Στο Σύνταγμα πια δεν θα  υπάρχουν τσολιάδες αλλά ξανθούληδες μπυροπότες ντυμένοι με αυτό το κουστούμι του Peter Pan.

                                          

                                                Ξανθός μπυροπότης με κουστούμι Peter Pan

Ο Γιώργος αρχίζει να εκνευρίζεται. Θεωρεί πως ο συνομιλητής του βλέπει το δέντρο άλλα όχι το δάσος. Δεν τα παρατάει όμως… κάνει μία ακόμα προσπάθεια. Παίρνει σοβαρό ύφος, στήνει το κορμί του εντελώς κάθετα, καθαρίζει το λαιμό του με ένα διακριτικό βηχαλάκι…δίνει την εντύπωση πως ξαφνικά μεγάλωσε ο όγκος του… και ετοιμάζεται να εκτοξεύσει πύρινα επιχειρήματα σαν δράκος του μεσαίωνα που ξερνάει φωτιές (πόσο, μα πόσο, κλισέ παρομοίωση) . Αποφασίζει αστραπιαία να χρησιμοποιήσει καθημερινό, λαϊκό ύφος στην ομιλία του ώστε να γίνει απόλυτα και άμεσα σαφής.

Άκουσε να δεις φίλε, λέει γεμάτος αυτοπεποίθηση.  Τα πράγματα και εδώ, αλλά και σε όλο τον κόσμο πάνε κατά διαόλου. Φτώχεια, τρομοκρατία και αστυνομοκρατία παντού.  Μέχρι και οι Άγγλοι, αυτοί οι παλιόφλωροι, βγήκαν στους δρόμους και καίνε τα πάντα. Τόσο τραγική είναι η κατάσταση. Δουλειές δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν χρέη. Δυστυχώς δεν φαίνεται φώς στην άκρη του τούνελ. Θες να ζεις σε παγκάκια και να ζητιανεύεις…φορώντας τσαρούχια και φουστανέλα?… όταν κρυώνεις να σκεπάζεσαι περήφανα με την σημαία  ? Η λύση του ενιαίου κράτους –έθνους  προσφέρει ασφάλεια και σταθερότητα. Πήγαινε πολύ πίσω στο χρόνο και δες σε μικρότερη κλίμακα … την περήφανη Σπάρτη, την ένδοξη Αθήνα, την τρανή Θήβα. Και πως ενωμένοι αντιμετώπισαν τους Πέρσες.  Σου μιλάω φίλε Κώστα, για κοινά δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες. Ο πολισμός , η γλώσσα , η παιδεία και η κουλτούρα δεν αλλοιώνονται τόσο εύκολα. Παρέμεινε έλληνας, αλλά γίνε μέρος της λύσης.

Ο Κώστας άκουσε με προσοχή. Άρχισε να σκέφτεται πως υπό προϋποθέσεις ίσως  κάτι να γινόταν. Το εργοστάσιο παραγωγής Ευρωπαίων θα μπορούσε να βγάλει διαφορετικά μοντέλα στο εμπόριο. Γιατί όμως μία χώρα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να θέλει να γίνει μέρος του συνόλου …αναρωτήθηκε φωναχτά ? Γιατί πχ. οι Γερμανοί ή οι Σουηδοί  να θέλουν να γίνουν ένα με εμάς τους φτωχομπινέδες ? Και  αν…λέμε αν… θελήσουν…πως θα συνεννοηθούν όλα αυτά τα κράτη ? Γιατί η αποτυχία της Ε.Ο.Κ και της Ε.Ε. πλανάτε στον αέρα. Ή ακόμα η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση.

Είναι δύσκολο…διακόπτει τις σκέψεις του ο Γιώργος… αλλά όχι ακατόρθωτο. Έστω και  καθαρά εμπορικοοικονομικά αν το σκεφτείς μας συμφέρει όλους εμάς που δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Χρειάζεται κάτι ριζοσπαστικό πλέον, οι ισχυροί να γίνουν κολόνες και οι ανίσχυροι υπόστεγα. Σε φανταστικό επίπεδο στην Μέση-Γη υπήρχαν τόσοι λαοί, καθένας με τις ικανότητές του, καθένας με τα δικά του δεδομένα… ξωτικά, νάνοι ,, τελώνια, άνθρωποι, γίγαντες, , χόμπιτ …αλλά υπήρχε και μία κοινή γλώσσα… και μία συλλογική προσπάθεια που χωρίς αυτήν το δακτυλίδι δεν θα έπεφτε ποτέ στο βουνό του χαμού κόντρα σε όλες τις προβλέψεις.

Ο παραλληλισμός με το έργο του Τόλκιν άρεσε στον Κώστα. Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο φανατίστηκε διπλά… Όχι Γιώργο. Όχι. Δεν ξεπουλάω την Εθνική κληρονομιά μου για ένα γαμημένο χρέος. Προτιμώ να πεθάνω παρά να γίνω σκλάβος τους. Εμείς είμαστε το έθνος της πατέντας, της λαμογιάς, του φιλότιμου και της φιλοξενίας, του φραπέ και του μουσακά, του ήλιου και των νησιών  …και έτσι ή αλλιώς θα τα καταφέρουμε. Αυτό έχει δείξει η ιστορία και αυτό θα γίνει και πάλι.

Δεν πάει πουθενά αυτή η κουβέντα σκέφτηκε ο Γιώργος. Άλλα του λέω και άλλα καταλαβαίνει… Ένα μεγάλο παζλ, με διαφορετικά κομμάτια. Αυτό μόνο σου λέω Κώστα. Σκέψου το έτσι. Η μετανάστευση ήδη άρχισε…οι περισσότεροι φίλοι μας φτιάχνουν βαλίτσες και ετοιμάζονται για έξω. Γιατί να μην μεταναστεύσουμε …αλλά παραμένοντας σπίτι μας ? Με τις συνήθειες μας, τα έθιμα μας και το ταβλάκι μας ? Δεν σου μιλάω για νέα τουρκοκρατία… για νέα αυτοκρατορία σου μιλάω. Την ίδια ακριβώς στιγμή ο Γιώργος κατάλαβε πως ήταν υπερβολή η χρήση της λέξης «αυτοκρατορία» … αλλά χαμογέλασε απλά αμήχανα.

Μαλακίες…είπε εκνευρισμένος ο Κώστας. Μεταναστεύουμε γιατί γίναμε κι εμείς κότες. Δεν προσπαθούμε να διορθώσουμε το πρόβλημα, απλά το αποφεύγουμε. Κάτσε εδώ και πάλεψε το, μην τα παρατάς τόσο εύκολα. Πάμε έτσι απλά και χαρίζουμε τα προσόντα μας και τις ικανότητές μας στους άλλους. Εμείς φτιάξαμε την Γερμανία, εμείς τους Αμερικάνους… και τώρα επιστρέφουμε στο 50’ να φτιάξουμε και τους υπόλοιπους…(το ξέρει ότι είναι υπερβολικός, αλλά ανταπαντά στην προηγούμενη υπερβολή του Γιώργου)

Κάποια στιγμή οι δύο συνομιλητές παίρνουν χαμπάρι ότι βρίσκεσαι κι εσύ εκεί ? Ότι εσύ ξεκίνησες την συζήτηση αλλά δεν έχεις αρθρώσει λέξη… Ευγενικά και οι δύο σε κοιτούν, σε σκουντάνε και ζητούν τη γνώμη σου. Λοιπόν…εσύ τι λες για όλα αυτά ?

Τελειώνεις την πληκτρολόγηση του sms… «…κι εγώ ζουζούνι μου σε αγαπάω. Φιλάκια» . Σηκώνεις το κεφάλι, κοιτάς απαθέστατα τον ξεραμένο αφρό του καφέ σου, πίνεις μια γουλιά νερό, παρατηρείς τον αδέσποτο σκύλο που προσπαθεί να βολευτεί στο παρτέρι,  βγάζεις τα ακουστικά που ήταν συνδεμένα με το MP3 σου… χαμογελάς…και λες παθιασμένα… «Όσα χρόνια και αν περάσουν…το Dark Side of the Μoon, θα παραμείνει ο πιο γαμιστερός δίσκος στην ιστορία»

                                          

Επεξήγηση: Ο Γιώργος λέει παπαριές. Μες την ημιμάθεια του…έχει απλοποιήσει πολύ τα πράγματα. Το μοντέλο αυτό ούτε έπιασε, ούτε θα πιάσει για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο Κώστας λέει δύο φορές μεγαλύτερες παπαριές. Είναι ένας «Γιώργος» με περίσσια περηφάνια.  Εσύ τώρα… εσύ έχεις πιάσει το νόημα. 

  Bloody Antios

Δράσε ή σκάσε...

Αφού κοίταζα για περίπου δύο ώρες το απολυτήριο του στρατού … θυμήθηκα πως έχουμε και ένα ιστολόγιο να θρέψουμε. Το φανατικό κοινό ανυπομονεί για μία νέα ανάρτηση. Και λέω… ας το ταΐσουμε λοιπόν με μία παπαριά που μόλις μου κατέβηκε στο κεφάλι. Δεν μπορεί…θα σκεφτούν για να έχει 10 μέρες να ανανεωθεί κάτι καλό ετοιμάζεται. Ωραία φίλε μου… πάρε μια μαλακία να έχεις να ασχολείσαι…

Λογικά στον κύκλο μου έχω δώσει την αίσθηση ότι είμαι άνθρωπος με πολύ υψηλό πνευματικό επίπεδο. Επιλεκτικός και απαιτητικός σε ότι έχει να κάνει με την τέχνη, το βιβλίο, το φαγητό, τα μέρη που συχνάζω… αν ήθελα να χρησιμοποιήσω μία λέξη αυτή θα ήταν το…κουλτουριάρης…έστω και αν την χρησιμοποιούμε όλοι μας λάθος . Δεν εξηγείται αλλιώς ότι κάθε φορά που αναφέρω ότι το «τάδε» blockbuster ήταν εξαιρετικό ή ότι το νέο τραγούδι της γνωστής λαικατζουροφωνάρας το έχω στο repeat για πάνω από 5 ώρες, ξαφνικά όλοι γουρλώνουν τα μάτια και ανοίγουν το στόμα λες και περιμένουν να περάσει καμία μύγα να την αρπάξουν με την γλώσσα. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι όταν αποθεώνω το τελευταίο Harry Potter ή δηλώνω μόνιμος θαμώνας του trendobeatάτου bar της γειτονιάς , βλέπω αντιδράσεις που τις συναντάς μόνο στο γήπεδο όταν ο διαιτητής δεν έδωσε –άδικα-  πέναλτι στην ομαδάρα σου.  

Και όπως πάντα εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι… βάζοντας στην ζυγαριά εμένα κι εσένα…

Κινηματογράφος (εννοούνται DVD, downloaded movies, βιντεοκασέτες)

 Εμένα καλέ μου φίλε μου αρέσει όταν πηγαίνω και τα σκάω στο σινεμά ( ή «κατεβάζω») ,  να βλέπω ταινίες που θα τις σχολιάσω για 5 λεπτά μετά την έξοδο από την αίθουσα  και ίσως για 5 λεπτά μετά από καμιά ώρα αν θυμηθώ κάποια λεπτομέρεια που έτυχε να ξεχάσω (πχ. Την σκηνή που φόραγε μαγιό η χι πεντάμορφη αστέρας και ίσως για κλάσματα δευτερολέπτου φάνηκε η ρόγα της ). Θέλω να δω περιπέτεια και καταιγιστική δράση , με γκόμενες, ναρκωτικά, καταδιώξεις με αυτοκίνητα  και heavy metal attitude , να θολώσω ρε παιδί μου από τα εφέ και τις εκρήξεις. Να δω χαζοαμερικανιές , ξεπατικοσούρα του Beverley Hills. Να φαντάζομαι για κάνα μήνα ότι είμαι ο Thor και με την ματσόλα μου παλεύω με θεούς και δαίμονες.

Εσύ θες αναγνώστη μου, ταινίες βαθυστόχαστες, ταινίες που ο παικταράς σκηνοθέτης έχει κάνει πλάνο το αστείρευτο ταλέντο του και την αχόρταγη έμπνευση του. Θες τον ηθοποιό να «κεντάει» και να «ξηλώνει» ταυτόχρονα. Θες το σενάριο να σε κάνει να ψάξεις , να αναλύσεις, να υποθέσεις και κυρίως να προβληματιστείς ! Πόσο πια θα προβληματιστείς ρε αναγνώστη μου ? από μικρό παιδί προβληματίζεσαι…τώρα είσαι κοτζάμ μαντράχαλος και πάλι προβληματίζεσαι… πίστεψε με θα πεθάνεις προβληματιζόμενος… όσο έψαξες φτάνει… τώρα όπως διαβάζεις  και σε διάφορους τοίχους…γραμμένο με μαύρο σπρέι… ή δράσε ή σκάσε.  

Μουσική ( Δίσκοι , cds, κασέτες, downloaded music, συναυλίες)

Μια και ρώτησες…την μουσική την χωρίζω σε τρεις κατηγορίες.

Έκφραση εσωτερικού κόσμου… βγάζει δηλαδή ο εκάστοτε καλλιτέχνης τα εσώψυχα του, τις ανησυχίες του και τα μοιράζεται μαζί σου. (προβληματισμός μου μυρίζεται κι εδώ)

Δεξιοτεχνία… παίζει πχ. ο γαμιστερός κιθαρίστας σόλο και μελωδίες που μόνο αν είχες τέσσερα δεξιά  χέρια του Hendrix και 5 αριστερά του Gallagher θα μπορούσες να πλησιάσεις στο αποτέλεσμα. 

Διασκέδαση… απλό και κατανοητό. Όταν ακούς την μουσική αυτόματα ο εγκέφαλος σου δίνει ραβασάκι στα χέρια, στα πόδια και στο πωπουδέλι σου να λικνιστούν στον ρυθμό…κι εσύ δεν προλαβαίνεις να κάνεις shut down.

Εγώ αναγνώστη μου – γιατί σε ξέχασα για λίγο -  είμαι οπαδός και των τριών κατηγοριών. Ανάλογα με την διάθεση…ανάλογα με τα κέφια…ανάλογα με το τι profile που θέλω να σου δείξω όταν είσαι μπροστά. Θα πάω στο live του Μποντζόβι, του Steve Vai αλλά και αυτό της  Κούλας Μητσοπέτρου.

Εσύ όμως την τελευταία κατηγορία την έχεις χεσμένη, την θεωρείς «φτηνή» και «λαϊκή». Θες το άκουσμά σου να σε ταξιδέψει στον γενναίο καινούριο κόσμο για να τον διαλύσεις και να ξαναχτίσεις από πάνω του. Θες ακατανόητες  παρομοιώσεις και μεταφορές, θες μουσικά κομμάτια για να βάλεις στην σειρά και να ολοκληρώσεις το παζλ.    Θα σε δω κατά πάσα πιθανότητα στην μουσική σκηνή που εμφανίζονται οι «Λευκό Ουράνιο Τόξο» και οι «Μυστηριακές Πορδίτσες» … Και δεν σε καταλαβαίνω… Ακούς μουσική και πάλι θες να προβληματιστείς ?…λες και δεν σου φτάνουν οι ταινίες… Ισχύει το ίδιο… ή δράσε ή σκάσε. 

Βιβλία

Διαβάζω best sellers,  πολλά best sellers. Μου δίνουν την ευκαιρία να «ρουφήξω» τις σελίδες και να μου πάρει μια-δυο μέρες το πολύ να τα τελειώσω. Τα γουστάρω γιατί άλλα είναι τόσο κοινότυπα που ταυτίζεσαι και μπαίνεις αμέσως στο νόημα , άλλα έχουν τόσο ενδιαφέρουσα πλοκή που ακόμα και αν ξέρεις τον δολοφόνο ανυπομονείς να ξεσκεπαστεί και άλλα μιλάνε για αγάπες που ξέρεις ότι καταλήγουν 99% σε happy end αλλά ελπίζεις μέχρι το τέλος μήπως τελικά και ο πρωταγωνιστής διαλέξει την όμορφη και όχι την καλή.

Εσύ από την άλλη προτιμάς την ποίηση ,άρθρα, αναλύσεις  και   βιβλία που σου διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες, που σε ρίχνουν στον ρινγκ να παλέψεις με τις αδυναμίες σου ή σε κάνουν να νιώθεις τόσο ποταπός και τόσο «εξαντλημένος». Με λίγα λόγια όταν άρχισες να προτιμάς αυτού του είδους τα «διαβάσματα» ήταν και η περίοδος που άρχισες να γίνεσαι καταθλιπτικός…που άρχισες πλέον έντονα …-ωωω, τι έκπληξη-…να προβληματίζεσαι. Ναι…το ξέρεις … έρχεται… ή δράσε ή σκάσε. 

Στέκια, μέρη που συχνάζουμε

Δεν έχω στάνταρ στέκι γιατί βαριέμαι συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Την μία αράζω σε καφενειακής λογικής μπυραρίες , την άλλη σε χλιδάτες καφετέριες που ο καφές σου κοστίζει λίγο πιο ακριβά από την βενζίνη ή club με αυστηρή είσοδο, άλλοτε πάλι συχνάζω στα παγκάκια της πιο πέρα πλατείας…με μπύρες από το περίπτερο. Προτιμώ όμως όπου κι αν πάω το βράδυ (ή το μεσημέρι, δεν έχει σημασία το πότε) να βλέπω ανθρώπους να φοράνε τα καινούρια τους ρούχα και να γελάνε, να μαλακίζονται μεταξύ τους και να συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι  συμβαίνει  γύρω τους. Σε πληροφορώ ότι ξέρουν…απλά το διάστημα που θα είναι έξω, δεν έχουν σκοπό να το σπαταλήσουν κλαιγόμενοι και ρίχνοντας κατάρες στην άδικη ζωή ,την πουτάνα ,που τους έφερε σε αυτό το σημείο.

Εσύ προτιμάς μάλλον όπου πηγαίνεις να βλέπεις μιζεριασμένους τυπάδες και τύπισσες να κοιτάνε το φεγγάρι και να σιγοτραγουδούν αποσπάσματα από το προ εξαετίας «ρέκβιεμ» που όποτε το ακούς…  δακρύζεις (δεν αναφέρομαι στους emo, αυτή η μόδα ξεπεράστηκε) . Προτιμάς να κουβεντιάζεις με τους υπόλοιπους θαμώνες  για το ότι η «τάδε» μπορεί να είναι όμορφη  αλλά πολύ χαζή ή ο «δείνα» να είναι  επιτυχημένος αλλά  γκέι. Άλλοτε αράζεις και σκέφτεσαι το «που πάει ο κόσμος μας» και πόσο δύσκολο είναι πια να ζήσεις στην ιδανική κοινωνία…

Καλά τα κουβεντιάζετε εκεί αλλά… ή δράσε ή σκάσε. 

Φαγητό (φουντ)

Εδώ δεν διαφωνήσουμε… ακόμα και να προσπαθήσουμε… θα καταλήξουμε στο ότι το να τρως με τα χέρια καλοψημένα παιδάκια, ζουμερές πανσέτες και λοιπά λαχταριστά κοψίδια με συνοδεία από χυμό κριθάρι είναι η μεγαλύτερη και πιο αμαρτωλή απόλαυση. Το να χλαπακιάζουμε παρέα αμφιβόλου ποιότητας burger, κοτόπουλα  και φασφουντοιδή προϊόντα μας κάνει συνένοχους σε ένα έγκλημα που θα το διαπράτταμε ευχαρίστως ξανά και ξανά. Όσο κι αν μου λες για τις γκουρμεδιές που δοκίμασες εχθές στο γωνιακό, πολύ φτηνό, μαγαζάκι …κατά βάθος ανυπομονείς να έρθει η Κυριακή που σου έταξα ταράτσα-μπάρμπεκιου… Σκάσε και φάε…

Σαφώς φίλε μου καλέ δεν σε κράζω, γιατί «εσύ» μπορεί να είσαι «εγώ» και «εγώ» αυτός που θα ήθελα να είμαι . Αλλά…αν περίμενες κάτι πιο αστείο ή κάτι πιο ουσιώδες από μένα, σε ενημερώνω ότι δεν έχω πάντα την ίδια διάθεση… κι εσύ δεν έχεις την υποχρέωση να διαβάζεις ότι γράφω. Αν θες να χωρίσουμε τώρα και να μείνουμε καλοί  φίλοι, πες το μου ! …αν πάλι δεν θες αποδέξου με… με τα ελαττώματα μου και τις παραξενιές μου. 

Άστα λα βίστα