Στο μυαλό μου είχα τον θίασο της θεατρικής επιθεώρησης σαν ένα τσούρμο ξεπεσμένων , ξεπερασμένων και πεινασμένων ηθοποιίσκων , που τους χρησιμοποιεί το κάθε τηλεοπτικό πρωινάδικο για να γεμίσει τον χρόνο με τα κρυόκωλα αστεία τους. Στο μυαλό μου είχα την επιθεώρηση σαν μια πολύ φτηνή θεατρική παραγωγή , χαμηλού επιπέδου , που από μόνος του ο τίτλος της παράστασης έκανε τα γαστροστομαχικά σου υγρά να χορεύουν σαν τον Τραβόλτα επιτυχίες των Bee Gees.
Αγαπητέ αναγνώστη… είχα άλλα μυαλά τότε άλλα τώρα. Η άποψη μου για την επιθεώρηση άλλαξε άρδην… Πλέον όταν βλέπω, σταματημένος στο φανάρι, αφίσες με τίτλους «Αν τα φάγαμε μαζί γιατί μόνο εσείς παχύνατε ? », «Δ.Ν.Τ-Δεν Νομίζω Τάκη», «Ότι του φανεί του λολοστεφανή» κλπ, σκάω αυθόρμητα ένα χαμόγελο και κουνάω με απόλυτη κατανόηση το κεφάλι πάνω κάτω. Τι με ώθησε να αλλάξω στάση απέναντι στην τίμια επιθεώρηση ? Αυτό που μόλις ανέφερα…η τιμιότητα.
Έχω παρακολουθήσει άπειρες τηλεοπτικές εκπομπές και έχω διαβάσει πολλές συνεντεύξεις επαγγελματιών ηθοποιών και σκηνοθετών που –μες την σοβαροφάνεια- προσπαθούν να μιλήσουν για την τέχνη γενικότερα, για την τέχνη ειδικότερα , για το πόσο ποιοτικό είναι το έργο που συμμετέχουν ή ανεβάζουν , πόσο επίκαιρο και ταυτόχρονα κλασσικό. Πόσο πρέπει να ψάξεις ανάμεσα σε διαλόγους και ακριβά λαμπάκια να βρεις το κρυμμένο νόημα.
Ένσταση !
Το ξέρω κύριε ηθοποιέ, σκηνοθέτα, σκηνογράφε κλπ. ότι έχετε ταλέντο, το ξέρω ότι έχετε επίπεδο και παιδεία σε πολύ ανώτερα επίπεδα απ’ ότι εγώ (και πολλά περισσότερα χρήματα) . Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο ιδρώνετε στις πρόβες, πόσο πολύ έχετε δουλέψει και πόσο έχετε κοπιάσει για να γίνεται καταξιωμένος. Ξέρω πόσο καλό και ποιοτικό είναι το θεατρικό που ανεβάζεται και πόσα χρήματα έχουν επενδυθεί σε αυτή την προσπάθεια. Εσείς όμως αγαπητέ δεν ξέρετε ότι εγώ και ο αναγνώστης μου βαρεθήκαμε να παίζουμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού για να καταλάβουμε το έργο σας (ε αναγνώστη μου ? υποστήριξέ με λίγο) . Βαρεθήκαμε να πρέπει να ανοίγουμε εγκυκλοπαίδειες και να κάνουμε έρευνα μιας εβδομάδας για να βγούμε ένα Σάββατο. Βαρεθήκαμε να πληρώνουμε την τέχνη σας όσο 4 γεύματα.
Η επιθεώρηση όμως δεν σου πουλάει παραμύθα. Έχει αποδεχτεί ότι τόσο μπορεί… τόσο προσφέρει…ίσως και λίγο παραπάνω. Ξέρει ότι έχει ξεπεραστεί εδώ και καιρό σαν Opel Cadett , έχει κλείσει το ταλέντο σε σεντούκι και το έχει θάψει βαθιά στο χώμα , κάνει οικονομία ακόμα και στο νερό του καζανακίου. Παρατάυτα παραμένει τίμια. Μεταφέρει στο «σανίδι» όλα όσα θα έλεγε και θα έκανε μία παρέα καθισμένη στον καναπέ ή σε καφετέρια ή στα βράχια της πειραϊκής. Κρυάδες τύπου Chuck Norris, γκομενιλίκια, αερολογίες , διαγωνισμούς ρεψίματος κλπ. Έχει πάρει αυτό που γίνεται φίλε μου στα σπίτια μας και το έχει περάσει από το φίλτρο του αυτοσαρκασμού και της μη συμπλεγματικής αντίληψης.
Καταφέρνεις να ταυτιστείς τελικά με ένα τσούρμο βιοπαλαιστές που φοράνε φτηνές στολές και προσπαθούν να θυμηθούν τα λόγια που έγραψε κάποιος , όχι μόνο από την «πείνα» του για χρήμα, αλλά και από την αγανάκτηση του . Συμφωνώ ρε αναγνώστη μου μαζί σου. Οκ. Δεν είναι και για βράβευση ούτε οι ερμηνείες ούτε τα κείμενα. Αν όμως έχεις παρατηρήσει οι ηθοποιοί δεν κρατάνε τα γέλια τους ενώ υποδύονται τον τάδε χαρακτήρα. Γελάνε γιατί μπορούν, δεν τους ενδιαφέρει να μείνουν σοβαροί...το νιώθουν πρώτα αυτοί και αν είσαι σε mood στο περνάνε κι εσένα. Δεν σε έχουν βάλει στον τοίχο και ξερνάνε «σοφά» λόγια προσπαθώντας να σε κάνουν να σκεφτείς…γιατί το να σκεφτείς και να «ψαχτείς» είναι σαν το κατούρημα, το κάνεις μόνος σου, χωρίς βοήθεια.
Κάθεσαι στην θέση σου και βλέπεις μια καρικατούρα του εαυτού σου – τον πραγματικό σου εαυτό, όχι αυτόν που θα ήθελες να έχεις,να λέει χαζοτράγουδα μηδενικής εμπνεύσεως, να βρίσκεται μέσα σε διαλόγους- σχεδόν αυτοσχεδιασμούς – τόσο συνηθισμένους, που θα άκουγες στο μπακάλικο και στο κουρείο της γειτονιάς σου … τελικά όμως διαπιστώνεις πως στο τέλος της βραδιάς προσπαθείς, με πολύ κόπο, να μην χαζογελάς σαν μαλάκας που τρώει το αγαπημένο του παγωτό με έξτρα σιρόπι . Είναι η απόδειξη ότι έπιασες το νόημα.
Η θεατρική επιθεώρηση παίδαρε δεν φοράει κουστούμι και δεν κρατάει χαρτοφύλακα…όχι γιατί δεν θέλει… αλλά γιατί δεν μπορεί…αλλά αυτό την κάνει αυτόματα το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Το κορίτσι που καλείς να παίξετε ανέμελα ταβλάκι, κουτσομπολεύοντας, ρουφώντας φραπέ και καμιά φορά συζητώντας για όλα αυτά που θα θέλατε να αλλάξουν…
Τα λέμε…
(Ευχαριστώ μια παλιά μου συμμαθήτρια για την σύλληψη της ιδέας )
Υ.Γ. Σου έβαλα και Ισπανικά στον τίτλο του Blog, ανεβάζοντας κατακόρυφα την «ποιότητα» … δεν σε χάλασε έτσι ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου