Ελενίτσα... Σουβλάκι ή Πίτσα?

Το αιώνιο δίλημμα του φοιτητή που σπούδαζε μακριά από το σπίτι του κάποτε  ήταν «Σουβλάκι ή Πίτσα ?» , «Πίτσα ή Σουβλάκι?». Το ένα ήταν πιο οικονομικό (σουβλάκι), το άλλο όμως είχε μια πιο ντελικάτη και ξενόφερτη γεύση (πίτσα). Τώρα πια όμως αυτό το δίλλημα δεν υπάρχει πια ! Οι επιλογές τη σήμερον ημέρα είναι άπειρες… σουβλάκι, πίτσα, κρέπα, σάντουιτς, κινέζικο, σούσι, βάφλα κλπ κλπ. Τι μας δείχνει αυτό αναγνώστη μου ? Μμμ, ξέρω τι μαντεύεις… ότι τα μεγάλα κεφάλια του Marketing σου ρούφηξαν με καλαμάκι τις επιθυμίες , τις έκαναν προϊόντα και τα προϊόντα αυτά  μετατράπηκαν σε κέρδος για πάρτη τους και μόνο ! Επειδή είναι μια καλή μαντεψιά σήμερα δεν θα σε πω …μαλάκα.  Αυτή την στιγμή ξύπνησε ο επαναστάτης μέσα σου, η οργή σου χτυπάει κόκκινο και θες να βγεις με πλακάτ στους δρόμους να διαδηλώσεις απέναντι σε όλους τους καταπιεστές…

Αναγνώστη μου…έπεσες έξω. Επειδή σε αγαπώ (ναι, σε αγαπώ) ουδέποτε θα σε σήκωνα από τον καναπέ σου. Ουδέποτε θα πήγαινα κόντρα στο τρόπο ζωής σου που εκφράζεται απλά ως «Δεν γαμιέται, επαναστατούμε αύριο που δεν έχει και καλή ταινία το Star». Αλλού το πήγαινα με αυτό το απλό παράδειγμα…

Ότι η ανθρωπότητα εξελίσσεται…τα απλά γίνονται σύνθετα γιατί μπορούμε πλέον να τα κατανοήσουμε. Είμαστε ανώτεροι (ή θα έπρεπε να είμαστε)   από τις προηγούμενες γενιές και πρέπει οι επόμενοι να κληρονομήσουν κάτι που θα τους βοηθήσει στο να μας ξεπεράσουν.  Μεγάλη εισαγωγή και αχρείαστη … για κάτι πολύ απλό… σύγκριση γενεών… επιφανειακού επιπέδου.

Σε προηγούμενες γενιές

Για να μιλήσουν στην Ελενίτσα έπρεπε να την καλέσουν προβλεπόμενες ώρες στο σταθερό και στην καλύτερη να τους τύχαινε αυτόματος τηλεφωνητής …στην χειρότερη να το σήκωνε ο αυταρχικός πατέρας και να άρχιζε τις ερωτήσεις του τύπου «πως σε λένε?, από πού είσαι ? , τι δουλειά κάνεις ? , τι θες την κόρη μου ?, έχεις κανένα οικοπεδάκι?...»… και τι γινόταν στην περίπτωση -που αν κατάφερνε κάποιος να κλείσει το πολυπόθητο ραντεβού - κάτι έκτακτο τύχαινε και δεν εμφανιζόταν ποτέ η Ελενίτσα… και έμενες με τα λουλούδια έτοιμα να τα τοποθετήσεις στον πωπό  σου ?

Στην γενιά σου

Στέλνεις μήνυμα στο φατσοβιβλίο/κινητό/Messenger/e-mail όποια ώρα γουστάρεις και αγαπάς … «Τι λέει Ελενίτσα ? θα βρεθούμε σήμερα?» . Σε περίπτωση δε καθυστέρησης η’ ακύρωσης του ραντεβού ένα απλό sms του στυλ «Σόρρυ ζουζουνάκι , θα αργήσω λίγο…» ή «Κάτι μου έτυχε, θα τα πούμε άλλη στιγμή» θα σε έβγαζε από την διαδικασία να σκέφτεσαι…θα έρθει ? δεν θα έρθει ? κι αν όχι γιατί ? Είμαι άσχημος ? το μετάνιωσε ? . Επίσης σήμερα αν κρατούσες λουλούδια δεν θα μάθαινες ποτέ τι θα γινόταν αφού θα είχε εξαφανιστεί πολύ πριν καταλάβεις ότι έστριψε στην γωνία.

Σε προηγούμενες γενιές

Το πιο Uber Party της χρονιάς το μάθαινες από τον Τάκη που το έμαθε από την Γιάννα που μίλησε με τον Βασίλη που του το είπε η Λίλα  κόκ… Αν και μέχρι να μιλήσουν όλοι αυτοί λογικά θα το μάθαινες την επόμενη μέρα…αλλά καμιά φορά ήσουν τυχερός και προλάβαινες τα τελευταία δέκα λεπτά.

Στην γενιά σου

Ένα απλό post στο FB/Twitter αρκεί για να παραβρεθείς πολύ πριν σκάσει ο DJ κρατώντας με ευλάβεια την βότκα που έφερες για δώρο.

Σε προηγούμενες γενιές

Τα νέα των Deep Purple τα μάθαινες περιμένοντας έναν ολόκληρο μήνα να βγει το Ποπ και Ροκ. Αν τύχαινε και δεν έβρισκες τίποτα σχετικό , χρεωνόσουν κλήση εξωτερικού για να πάρεις τον ξάδελφο σου στην Αγγλία…γιατί πάντα αλλού κάτι περισσότερο ήξεραν !

Στην γενιά σου

Απλά μπαίνεις στον ιστότοπο της μπάντας και μαθαίνεις ακόμα και τι ώρα κατούρησε ο Gillan και πως θα βαφτίσει το παιδί της η αδερφή του Glover.

Σε προηγούμενες γενιές

Το Sega mega drive ήταν η απόλυτη παιχνιδομηχανή… το πρώτο Prince of Persia (2D) πολύ μπροστά για την εποχή του, αποθήκευες τα αρχεία σου  πάντα σε δισκέτες και τα Windows  ήταν «αυτό το πρόγραμμα που έχει και πασιέντζα».

Στην γενιά σου

To Sega mega drive … δεν ξέρεις τι είναι… και τα Windows εκτός του ότι σου είναι απαραίτητα για να ζήσεις, ενίοτε τα σνομπάρεις και τα απατάς με τα Linux. Ενώ την πασιέντζα την διαγράφεις για να μην πιάνει χώρο.  To Prince of Persia έχει γραφικά τα οποία τα μπερδεύεις με την πραγματικότητα.  Δεν αναφέρω ,ότι αν είσαι τυχερός και δεις δισκέτα σήμερα, θα την περάσεις για σουβέρ (αυτό το κάτι που ακουμπάς το ποτό σου για να μην κάνει δακτυλίδια στο τραπέζι του σαλονιού)

Σε προηγούμενες γενιές

Όταν ο ίδιος ηθοποιός είχε διπλό ρόλο στην ταινία και εμφανίζονταν να πλακώνει στο ξύλο τον ίδιο του τον εαυτό…πάντα ακλουθούσε η φράση … «μα, πως τα φτιάχνουν οι κερατάδες» !

Στην γενιά σου

Δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα άλλο πέραν ταινιών υπερπαραγωγών σε θρι-ντι, και σουπερ-ντουπερ-ουάου εφέ , που κάνουν τον πραγματικό κόσμο να φαντάζει με κουκλόσπιτο για ενοίκους  φτιαγμένους από τις κάλτσες του παππού.

Σε προηγούμενες γενιές

Περίμενες  εναγωνίως με το χέρι στο rec, πότε ο ραδιοφωνικός σταθμός θα έπαιζε το κομμάτι που ψάχνεις, προσευχόμενος… «μην μιλήσεις ενδιάμεσα ραδιοφωνικέ παραγωγέ, μην μιλήσεις»

Στην γενιά σου

Ανοίγεις youtube και ακούς ότι θέλεις, όσες φορές θέλεις, από όποιο σημείο εσύ θέλεις ή κάνεις απλό και γρήγορο download τόσους δίσκους, όσους οι προηγούμενες γενιές θα αποκτούσαν σε 2 ζωές και κάτι.

Σε προηγούμενες γενιές

Το σινεμά τότε ήταν έξοδος και μάλιστα τόσο «γεμάτη» που έκανες κάνα μήνα πάλι να ξεμυτίσεις.

Στην γενιά σου

Πας σινεμά, μετά για φαί, μετά για ποτό σε μικρό μπαράκι, μετά για ποτό σε μεγαλύτερο μπαράκι, μετά σε κλαμπ/μπουζούκια, μετά σε αφτεράδικο και μετά για πατσά !

Εκεί όμως που θέλω να καταλήξω είναι ότι τώρα που σχεδόν τα πάντα είναι πιο εύκολα και γρήγορα , κυρίως λόγο της τεχνολογίας (καλά το κατάλαβες άξιε αναγνώστη μου) έχουμε κερδίσει το δώρο του χρόνου… και τι κάνουμε αυτόν τον έξτρα χρόνο ? Μα φυσικά παίζουμε Call of Duty ή Pro…μέχρις εσχάτων… Είναι η λογική εξήγηση γιατί οι «παλιοί» δεν είχαν ανάγκη όλα αυτά που έχουμε εμείς σήμερα… γιατί δεν είχε βγει Call of Duty ή αντίστοιχο  Pro…

Και επειδή σε παίνεψα αρκετά σήμερα πελάτη μου, αν θεωρείς πως αυτό το κείμενο δεν είναι αλληγορικό και δεν καταλήγει  σε κάποιο συμπέρασμα περιτυλιγμένο με αδιάφορες παπάτζες… τότε είσαι και πάλι πίσω στον θρόνο σου, αυτόν με το περίτεχνα  σκαλισμένο κεφαλαίο Μ.

Άστα λα βίστα …