Until Lambs Become Lions

Oι Bon Jovi δεν γράφουν κομματάκια-σουξεδάκια που αναφέρονται σε αγάπες , έρωτες και λουλούδια. Όσοι το πιστεύουν είναι προφανώς μεγάλοι μαλάκες (αφού είναι, τι να κάνω?) . Οι Bon Jovi μελοποιούν (άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι) αυτό που ο Russell Crowe στο “Robin Hood” του Ridley Scot φωνάζει με περίσσια αντρίλα ….rise and rise again…until lambs become lions .  Του τεστιν , μην τα παρατάς ποτέ, πάλεψε, πήγαινε κόντρα σε όλους και σε όλα για να πετύχεις αυτό που θες, οδήγα στο αριστερό ρεύμα της Κορίνθου-Πατρών και μην πληρώσεις και διόδια, γράψε στα παπάρια σου οικογένεια, φίλους, αφεντικά και νόμους και κάνε την μαλακία σου, κάνε το για σένα και αυτούς που πραγματικά το αξίζουν. 

Και εδώ έρχεται η μεγάλη παρεξήγηση… Διότι φίλε μου καλέ και όμορφε, για να τα κάνεις όλα αυτά που φαντάζουν σαν παρκούρ στους δρόμους του New Jersey  χρειάζεσαι ενέργεια. Χρειάζεσαι τεράστια αποθέματα δύναμης. Και πια η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να κάνει τον Voltron να φαντάζει ανοιχτήρι για κονσέρβες ??? Η ΑΓΑΠΗ…  ναι η αγάπη… Love που λένε και οι «Νησιώτες»… Γιατί ο Tommy όταν έβαζε την κιθάρα του για ενέχυρο δεν το έκανε για να βγάλει κανένα εξτραδάκι να το παίξει στο στοίχημα η’ να πάει το βράδυ στα μπουζούκια, το έκανε για την Gina που αγαπούσε και σκιζόταν και για πάρτη του.

Κι εσύ φίλε μου, ψηλέ και νταή … κι εσύ φίλη μου δροσερή και σπιρτόζα ??? Τι κάνετε ? Όταν υπάρξει πρόβλημα λακίζετε …συμβιβάζεστε με καθετί κατεστημένο … ξεχνάτε τα προβλήματα σας και των άλλων … αρκεί να βρείτε κάποια με ωραίο κώλο για να ξεχνιέστε ή κάποιον με καλό αμάξι για να σας λύσει τα προβλήματα . Όχι, δεν είναι όλοι έτσι… Τέλος πάντων ο Tommy και η Gina σίγουρα δεν ήταν έτσι…  Γιατί πολύ απλά ο ένας κατέβαινε στις απεργίες στα λιμάνια χωρίς να ακούει την μουρμούρα της … «και τι θα φάμε ρε κόπανε ? τα πανό που γράφουν Save the Docks ?, που θες και απεργίες ,ρεμάλι» . Και γιατί πολύ απλά η άλλη ξυπνούσε νυχτιάτικα και ούρλιαζε λόγω κρίσεως πανικού και δεν άκουγε καντήλια τύπου «Σκάσε μωρή καριόλα μην σε στείλω στον καναπέ ή ακόμα καλύτερα στην μάνα σου».  Γιατί ακόμα και τα ποντίκια ζούσαν πιο χλιδάτα από αυτούς τους δύο. Αλλά το πάλεψαν…

Ζούσαν (και ζουν ακόμα) για την μάχη… ακόμα κι αν είναι το μοναδικό πράγμα που τους έχει απομείνει… γιατί αγαπιούνται τα παιδιά… έχουν ο ένας τον άλλον…και είναι ΥΠΕΡΑΡΚΕΤΟ ! Μέχρι τα αρνιά να γίνουν λιοντάρια…

Αυτό ψηλέ δεν είναι ένα κείμενο… ωδή στην αγάπη…και αν αυτό κατάλαβες, είναι καιρός να αλλάξεις χορδές στο μπάσο σου …

Τα λέμε…